review
Disgaea 6: Defiance of Destiny

Disgaea 6: Defiance of Destiny is het nieuwste deel in de behoorlijk vreemde gamereeks. Hoe de makers nu weer tactische RPG’s (SRPG’s) op de hak nemen, terwijl ze zelf een best degelijke neerzetten, lees je in onze review.

In Disgaea 6 speel je als zombiejongen Zed en moet je de God of Destruction verslaan. Dat het spel zich niet al te serieus neemt, wordt al snel duidelijk. Het verhaal is lekker suf: Zed kan zo vaak als hij wil doodgaan zonder dat het enige gevolgen heeft en ook lijkt niemand op te kijken van het bestaan van een God of Destruction. Het wordt meer gezien als weer de zoveelste keer.

De gameplay is zoals je dat van een tactische RPG zou kunnen verwachten. Je bevindt je op een speelveld dat in vakjes is ingedeeld en kan je poppetjes één voor één een aantal vakjes laten bewegen en ze vervolgens een aanval uit laten voeren. Meestal is het doel om gewoon met alle vijanden in een level af te rekenen. Ook op het gebied van gameplay lijkt het allemaal vooral maf vanaf de eerste seconde. Je vecht meteen tegen vijanden van level 99 en aanvallen doen tienduizenden levenspunten verdwijnen. Het zorgt er ook vooral voor dat de kennismaking heel verwarrend is. Het is lastig om door te hebben of een aanval die je uitvoert heel sterk is of tegenvalt en het is ook lastig om op te merken of vijanden je volledig in elkaar meppen of dat het allemaal wel in orde is.

Daar komt ook nog eens bij kijken dat het spel stampvol met allemaal systemen zit die je eigenlijk wel moet begrijpen wil je er optimaal van genieten. Je kan in een kleine hub continu nieuwe vechters rekruteren, als je doodgaat kan je “super reïncarneren” waardoor je terug naar level 1 gezet wordt, maar uiteindelijk wel sterker kan worden en ga zo nog maar even door. Het helpt vooral ook niet dat de menu’s extreem slecht zijn en je als nieuwkomer continu maar zit te kijken naar hoeveel punten iets kost om in te zetten en wat alle verschillende afkortingen betekenen of vooral: wat ze nou eigenlijk uithalen.

De tutorial-lessen voor de gevechten, waar je de eerste drie kwartier aan vastzit, zijn ook nog eens tergend saai. In plaats van dat je iets uitgelegd wordt en je het vervolgens zelf kan proberen, wordt het je eerst uitgelegd, krijg je het héél langzaam uitgevoerd gezien en moet je daarna alle stappen nabootsen. Disgaea 6 gebruikt voor hele simpele concepten binnen gevechten irritant lange lesjes, terwijl de daadwerkelijk ingewikkelde concepten buiten de gevechten om maar heel kort uitgelegd worden met een zin of twee en verder mag je het zelf uitzoeken.

Door de gameplay is beginnen aan Disgaea 6 als door een behoorlijk zure appel heen bijten en zelfs het verhaal komt ongelooflijk traag op gang, zelfs voor JRPG-standaarden, omdat het allemaal zo flauw is en niets iemand ook maar een donder scheelt. We zouden het niemand kwalijk nemen als ze tijdens de introductie of ergens in de eerste paar echte levels stoppen. Mocht je hier allemaal doorheen komen, dan staat je wel een behoorlijk unieke tactische RPG te wachten. Je kan ongelooflijk veel aandacht stoppen aan het groeien van je personages en al vrij snel worden levels behoorlijk uitdagend en daardoor ook interessant.

Als kers op de taart kan je bizar veel tijd stoppen in de postgame-content: content die je tot je beschikking krijgt na het uitspelen van het hoofdverhaal. Er zijn nog twee extra hoofdstukken om uit te spelen, die er vooral voor zorgen dat je al je personages steeds sterker kan blijven maken en weer wat lastigere uitdagingen voor je kiezen krijgt. Als je dat allemaal geweldig vindt, dan kan je tientallen of zelfs honderden uren bezig zijn met Disgaea 6. Maar ja, dan moet je wel door die verschrikkelijke eerste paar uur heenkomen.

Disgaea 6 is exclusief beschikbaar op Nintendo Switch.