review
Cris Tales

Fans van JRPG’s (Japanese Roleplaying Games) moeten het vaak maar doen met Japanse studio’s die weer eens hun oude, vertrouwde genre aandoen. Eens in de zoveel tijd zijn er ook westerse indiestudio’s die een poging wagen en vaak genoeg zorgt dit voor behoorlijk unieke ervaringen. Of Cris Tales aan dit lijstje toegevoegd kan worden, lees je in onze review.

In Cris Tales speel je als een meisje genaamd Crisbelle. Ze leeft een rustig leventje in een weeshuis, waar de kinderen overdag voor mooie rozen moeten zorgen op een veld. Een kikker steelt de roos van Crisbelle en dus gaat ze hem achterna, maar dan gebeurt er iets bijzonders. In de kerk van haar dorpje ontwaakt er een bijzondere kracht in haar: de mogelijkheid om het verleden en de toekomst te zien. Niet alleen dat, maar ze kan ook interacties hebben met de verschillende tijden.

Dit is allemaal maar goed ook, want al snel wordt Crisbells dorpje aangevallen door de troepen van de Time Empress, oftewel de Keizerin des Tijds. Zo ontstaat er een groots avontuur om Crisbells krachten verder te laten ontwaken en de wereld te redden van de kwaadaardige keizerin.

De visuele stijl van Cris Tales is regelmatig adembenemend. Het voelt aan als een mix tussen een prachtig, kleurrijk geschilderd geheel dat tegelijkertijd de scherpe randen van een fraai glas-in-lood-werk heeft. We hebben het spel drie keer opnieuw opgestart voordat we begonnen met spelen, omdat het openingsfilmpje zo mooi vormgegeven is.

Het is ook bijzonder dat je de wereld kan veranderen. Je kan verschillende nevenmissies vinden waarbij je de bevolking van een nieuwe dorp of stad kan helpen op allerlei manieren. Vaak moet je ook lastige keuzes maken, want iedereen helpen is lang niet altijd een optie. Doordat je aan de linkerkant van je scherm het verleden ziet, in het midden de huidige tijd en aan de rechterkant de toekomst, geeft dit een magisch gevoel als je door een nieuwe plek loopt. Je kan soms de opkomst en aftakeling van een plek zien, of je kan juist zien hoe jouw acties ervoor hebben gezorgd dat een straatmuzikant zijn beroep uit kan blijven oefenen, of een winkel van de ondergang gered is.

Daar komt nog bij kijken dat de wereld van Cris Tales fraai is: het zit vol met interessante plekjes en charmante personages waar je al vrij snel om gaat geven. Het is de voornaamste reden dat je het spel zal willen blijven spelen, puur en alleen om te kijken hoe personages en dorpen of steden zich gaan ontwikkelen gedurende het verhaal.

Daarom is het juist zo jammer dat de gevechten zo ongelooflijk eentonig worden. Er zijn zeker interessante momenten en in de eerste paar uur is het vooral heel tof. Je kan delen van het gevecht naar het verleden of de toekomst sturen, wat niet alleen de leeftijd (en daarmee de statistieken) van vijanden aanpast, maar ook allemaal effecten met zich mee kan brengen. Heb je iemand vergiftigd en stuur je die vervolgens naar de toekomst? Dan zal die opeens heel snel zwak worden, omdat alle effecten van de normaliter langzame vergiftiging in één keer toegediend worden. Heeft een vijand zichzelf flink sterker lopen maken met tijdelijke effecten? Dan kan je die allemaal tenietdoen door hem of haar naar het verleden te sturen.

Dit zijn toffe dingen, maar het wordt gewoon te eentonig. De gevechten die je na zo’n twintig uur spelen hebt, voelen nog hetzelfde aan als de gevechten die je na tien of één uur spelen hebt meegemaakt. Hierdoor voelen de gevechten niet als spannende uitdagingen waar je naartoe wilt werken, maar als vervelende klusjes die je moet voltooien om weer verder de wereld te kunnen gaan ontdekken.

Uiteindelijk zorgt dit ervoor dat Cris Tales niet aan zomaar iedere JRPG-fan aan te raden is. Als monotone combat iets is dat je door de vingers kan zien om met een grafisch prachtig spel aan de slag te gaan, een aangrijpend verhaal te ontdekken en charmante personages te ontmoeten, dan kan je het gerust een kans geven.

Cris Tales is voor deze review gespeeld op pc. De game is beschikbaar op alle moderne platformen.