nieuws
Column: De casual gamer volgens de Dikke van Dale

Het Nederlands is weer gestruikeld over een doos leenwoorden: afgelopen week is de Dikke van Dale uitgebreid met zo’n 1500 woorden, waarvan de meeste een verbastering zijn van het Engels. Sommige rechtstreeks (wordfeuden, retweeten), andere zijn netjes eerst vertaald (toeristenval). Op zich is het een verrijking van onze term, maar één term in het bijzonder is mij een doorn in het oog: casual gaming.

Van Dale definieert het als “Gamen om tijd te verdrijven en niet om te winnen/computerspelletjes doen om de tijd te doden”. Ik beschouwde mezelf de laatste jaren als een competitieve casual gamer, maar ben door onze onofficiële taalautoriteit onmiddellijk gedegradeerd tot een slappe tijdsverspiller. Dat doet zeer.

Een casual gamer zou vanzelfsprekend casual games moeten spelen. De Engelse Wikipedia omschrijft casual games als volgt:

Extremely simple gameplay, like a puzzle game that can be played entirely using a one-button mouse or cellphone keypad, Allowing gameplay in short bursts, during work breaks or, in the case of portable and cell phone games, on public transportation, The ability to quickly reach a final stage,[5] or continuous play with no need to save the game, Some variant on a “try before you buy” business model or an advertising-based model.

Uiteraard gaat dit over spellen als Farmville, Wordfeud, Angry Birds en alles wat je moeder speelt op de computer in de woonkamer, maar ook complexere spellen als The Sims en zelfs League of Legends en World of Warcraft. Noemenswaardig is dat geen van deze spellen eindigen; er zitten geen voorwaarden in voor een definitieve overwinning. Dit viel mij als eerste op aan Draw Something. Spelers sturen elkaar tot in den treure tekeningen voor muntjes, maar deze worden niet tegen elkaar opgeteld. Tevens, wanneer tekening niet geraden wordt gaat het spel gewoon door, met de nietszeggende beurtenteller weer op één. Er zit geen climax in: de tekeningen blijven komen totdat je uitgeput en wanhopig de app van je telefoon verwijdert. Angry Birds krijgt steeds nieuwe levels. In FarmVille is je tuintje nooit groot en groen genoeg. Houdt het dan nooit op? Zelfs The Sims biedt nog respijt in de wetenschap dat elke Sim uiteindelijk de pijp aan Maarten zal geven. Maar een spel dat niet te winnen valt is perfect voor de casual gamer, die niet speelt om te winnen.

Het oneindige spel is daarentegen niet exclusief ‘casual’ en niet alle hardcore games kosten uren om te spelen. World of Warcraft is eindeloos, met wekenlang grinden voor minimale verbeteringen van het personage. De nieuwe Challenge Mode geeft spelers nog meer om te doen. Alleen al de maandelijkse kosten suggereren dat dit spel over een ellenlange tijd gespeeld dient te worden. Maar de dagelijkse quests of een rondje PvP op de battlegrounds hoeft helemaal niet lang te duren. Zelfs in een krap tijdskader kan de speler nog iets gedaan krijgen. Gamers worden gemiddeld ouder en steeds meer vrouwen gaan gamen. Ik merk dat ik ook steeds minder tijd heb voor hardcore games. In Red Dead Redemption ben ik nooit verder gekomen dan een paar uur spelen, hoe prachtig en veelbelovend het spel ook is. Er was simpelweg geen tijd voor die ellenlange missies en het eindeloze paardrijden. De markt accomodeert steeds meer aan de gamer die minder tijd investeert in grote spellen. Echter heb ik nooit gegamed louter om tijd te doden.

[Tube]http://www.youtube.com/watch?v=RMERA3dsacc&hd=1[/Tube]

Voornamelijk speel ik Rock Band en League of Legends. Rock Band is een gangmaker op elk feestje, maar probeer maar eens ‘Voodoo Child’ fatsoenlijk op expert te drummen; onmogelijk met meer dan vijf bier in je maag. Ik speel voor vijf gouden sterren of niets. League of legends is gratis, toegankelijk en behoeft geen grote tijdsinvesteringen (een potje duurt 20-40 minuten), maar zoals iedere speler kan beamen: het spel is moordend competitief. Afgelopen maand werd in de finale van het tweede seizoen League of Legends de exorbitante hoofdprijs van 1 miljoen dollar uitgekeerd aan vijf Taiwanese jongens.

De finales staan op YouTube, het niveau ligt torenhoog. Maar ik speel ca. een potje per dag, als ik dat al red. Betekent dit dat ik daarom een casual gamer ben? Wanneer ik een tegenstander zie, wil hem vermorzelen; ik speel niet om te verliezen. En er zijn ‘casual gamers’ die elke vorm van FarmVille, Mafia Wars, SongPop en Wordfeud uitbuiten om hele dagen te vullen en steeds beter te worden. Zo vervaagt de band tussen casual games en casual gamers. Als definitie voor casual gaming zou ik graag opperen: “ontspannend computerspellen spelen zonder grote investering” of iets dergelijks, gelukkig voor iedereen werk ik niet voor de Van Dale. Dan mag ik weer lekker competitief aan de slag zonder per definitie tijd te doden en mogen alle verslaafden aan FarmVille veilig bestempeld worden als hardcore. Worden zij ook nog eens stoer.

Bron: NRC