review
Diablo IV

Diablo is een van de titanen van pc-games. Het eerste deel in de serie startte een heel nieuw genre en Diablo II zal op menig lijstje staan als het gaat om pc-klassiekers. De combinatie van een duistere wereld, zeven (oorspronkelijk vijf) verschillende klassen om uit te kiezen met allemaal drie zeer uitgebreide Skill Trees en vrijwel eindeloze herspeelbaarheid, was een niet normaal succes. Games binnen het genre stapte altijd maar in de schaduw van Diablo II en zelfs een van de grootste games van dit isometrische actie-RPG-genre, Path of Exile, is begonnen als eerbetoon aan Diablo II. Diablo III was ook een daverend succes, met seizoenen die je uitnodigen om elke paar maanden weer even een weekendje of een weekje te spelen. Het spel was wel een stuk strakker en de artstyle was wat verder weg van het duistere en grauwe waar de serie zo bekend om was geworden, en kwam iets dichter bij stripboeken in de buurt, met rondere vormen en meer opvallende kleuren.

Als we zeggen dat Diablo IV de meest gehypete game in lange tijd is voor pc-gamers, dan overdrijven we niet. Daar komt bij kijken dat het spel gelijktijdig op PlayStation en Xbox gaat verschijnen en er wat aanpassingen zijn gedaan om mensen die normaal niet van dit genre houden, ook te lokken. Of dit lukt en of veteranen hierdoor minder van de game zullen genieten, lees je hier in onze review.

Om maar met de deur in huis te vallen: Diablo IV is duister, enorm duister. Het is een duisterheid die je nauwelijks in non-horror-games tegenkomt. Je speelt als een van de vijf beschikbare klassen: de Sorcerer, de Rogue, de Barbarian, de Druid of de Necromancer. Je moet voor een sneeuwstorm onderduiken in een grot en al snel gaat alles fout. Dat dingen fout gaan, is dan ook eigenlijk de standaard. Lilith is namelijk de ‘Daughter of Hatred’ en ze bewandelt de wereld van de mensen, Sanctuary. Ze probeert mensen te “bevrijden” van het licht, waardoor ze vaak gruweldaden uitdragen in haar naam. Maar zelfs zonder Lilith is Sanctuary een grimmig geheel. Niemand vertrouwt een ander, mensen vermoorden elkaar voor het minste of geringste, criminaliteit loont, ga zo maar door.

De toon moge duidelijk zijn, maar wat doe je eigenlijk in Diablo IV? Je speelt dus als je opgegeven klasse, waarvan je overigens zelf helemaal je looks aan kunt passen. Je ziet je personage van bovenaf en hebt allemaal verschillende vaardigheden om mee aan te vallen en je hebt altijd een extra knop om mee te ontwijken. Het is allemaal lekker vlot en de actie vloeit strak, dus de term actie-RPG misstaat zeker niet. Mocht je helemaal onbekend met dit type game zijn, dan zou je het kort door de bocht kunnen zien als een soort hack-and-slash tegen grote groepen monsters, waarbij je continu werkt aan het sterker maken van je personage.

Deze actie vindt voor het eerst allemaal plaats in een open wereld. Dat betekent dat je, na de eerste paar missies, redelijk vrij bent om te gaan en staan waar je wilt. Je kan regelmatig bepaalde stukken van het hoofdverhaal in een net wat andere volgorde doen dan wordt aangeraden, of je kan je ook eindeloos vermaken met dingen die helemaal niets met het verhaal te maken hebben. Sanctuary zit vol met hele gebieden waar je niet komt als je alleen de hoofdmissies volgt, maar waar interessante dorpjes zijn met charismatische inwoners en er zijn sidequests die op het eerste gezicht heel gewoontjes lijken, maar tot hele toffe dingen leiden. Hierdoor bleven we, waar we ook kwamen, maar geïnteresseerd in het ontdekken van alles om ons heen. Een nieuw dorpje ontdekken stond vaak gelijk aan een uurtje aan leuke, optionele en unieke content.

Verder vind je in de wereld nog “Fortresses”. Dit zijn nederzettingen waar op de een of andere manier iets mee aan de hand is. De inwoners zijn beïnvloedt door Lilith en roepen demonen op, de geitmensen (echt waar) hebben tijdens een sneeuwstorm een dorp overgenomen, of je moet een heel kasteel aan vampiers verslaan. Dit zijn vaak uitdagende stukjes met grote beloningen en het is heel erg leuk voor je eerste playthrough dat zulke momenten ook al aanwezig zijn op lagere niveaus, waar meestal bij dergelijke games die uitdaging pas in de zogenaamde “endgame” voorkomt (nadat je het verhaal hebt uitgespeeld).

Het verhaal gaat perfect samen met het duistere Sanctuary. De strijd tussen engelen en demonen met daartussenin de mensheid is goed weergegeven. Het verhaal wordt vooral verteld door middel van sterke personages die leven in een door en door verrotte wereld. De dialogen zijn sterk en meeslepend en de belangrijkere verhaalmomenten komen extra goed uit de verf doordat die juist weer met een cutscene worden getoond. Het geheel zorgt ervoor dat we vanaf de eerste quest tot de laatste quest erg veel moeite hadden om Diablo IV weg te leggen. Het is een niveau van verhaalvertelling die we in dit type game nog niet hebben meegemaakt.

De vormgeving van de hele wereld draagt hier ook sterk aan bij. De muziek en bepaalde omgevingsgeluiden zijn soms zo onheilspellend, dat we echt even ongemakkelijk in onze stoel zaten, terwijl we dondersgoed weten dat we geen horrorspel aan het spelen waren. Personages hebben soms zulke naargeestige dialogen, dat je even niet meer weet wat goed en wat slecht is.

Als je dit combineert met de open wereld, dan heb je een hele bijzondere openwereld-RPG en dat zorgt ervoor dat Diablo IV ook voor een hele nieuwe groep mensen interessant is. Mensen die bijvoorbeeld van The Witcher 3 hebben genoten, zouden ook Diablo IV een kans kunnen geven, mits ze de grimmige sfeer en het bloedvergiet kunnen waarderen.

Diablo-games draaien vaak voor een groot deel om wat je kan doen nadat je het hoofdverhaal hebt uitgespeeld, maar we kunnen je vertellen dat Diablo IV ook met alléén het verhaal al een volwaardige game is die niet zou misstaan als game van het jaar.

Maar goed, Diablo IV is naast dat alles natuurlijk ook een keiharde RPG die veel mensen meer dan eens willen gaan spelen en dat kan makkelijk. Klassen zijn enorm variërend. Zo hebben wij het verhaal doorgespeeld als de Rogue. Met een combinatie van dolken en een (kruis)boog moet je behendig zijn en continu wisselen tussen van een afstandje je aanvallen opbouwen, al ontwijkend dichtbij de vijand komen en vervolgens een paar sterke steken met je dolk geven. Maar ook binnen de Rogue-klasse heb je een boel verschillende manieren om te spelen. We hadden ook voor een “build” (hoe je je personage opbouwt, wat voor vaardigheden je kiest) kunnen gaan met alleen maar boogschieten, of juist met alleen maar gebruik van dolken. En zelfs binnen die twee builds heb je weer allerlei verschillende keuzes.

En een andere klasse kiezen, zorgt weer voor een volledig andere ervaring door hoe anders het verslaan van monsters wordt. De Druid kan wolven en raven oproepen, maar ook in een beer veranderen om meer klappen te kunnen verdragen en tegelijkertijd keiharde, lompe aanvallen los te laten op zijn vijanden. Of hij kan juist meer een tovenaar-achtig iets worden en meester worden over wind en vuur. Met andere klassen kan je een lompe barbaar zijn, iemand die de doden oproept of een wat clichématige tovenaar. Elke klasse heeft zo zijn voor- en nadelen en we kunnen nu al tien verschillende personages bedenken die we willen gaan maken.

Tijdens het doorspelen van het verhaal, wordt de gameplayervaring alsmaar uitgebreid doordat je nieuwe vaardigheden vrijspeelt of al bruikbare dingen sterker maakt. Je kan ook rustig je Skill Tree resetten om een heel nieuw setje aanvallen te proberen. Hier komt bij kijken dat als je een legendarisch voorwerp vindt dat bijvoorbeeld een speciale kracht heeft om een bepaalde vaardigheid iets extra’s te laten doen, dat het dan kan lonen om die te gaan gebruiken, wat je ook weer aanmoedigt om je speelstijl aan te passen. Dit houdt het continu fris. Heb  je het verhaal eenmaal uitgespeeld en heb je geen zin om in de toekomst weer te doen? Op elk nieuw personage dat je maakt heb je na de eerste keer de keuze om het verhaal over te slaan en vanaf level 1 te doen wat je wilt.

Nadat je het spel hebt uitgespeeld, vind je allerlei nieuwe soorten evenementen om je mee bezig te houden. Deze zijn ervoor zodat je continu dingen hebt om achterna te jagen, zonder dat je tien uur per dag dezelfde plek aan het opruimen bent, omdat dat toevallig de meest efficiënte plek is. Je hebt verschillende World Tiers, waarvan Tier 3 en 4 pas beschikbaar zijn nadat je het verhaal hebt uitgespeeld. Hier willen we eigenlijk niets over verklappen, maar op deze hogere niveaus worden monsters niet alleen sterker, maar ook agressiever. Daarnaast komen er weer nieuwe evenementen in de wereld waardoor er wéér meer te doen is.

Alleen in de basegame kan je al rustig een paarhonderd uur in het spel steken, mocht dat je ding zijn. Dan komt er anderhalve maand na release (medio tot eind juli) al het eerste seizoen! Seizoenen zullen met hun eigen thema’s komen en zijn ervoor bedoeld om je elke paar maanden nieuwe manieren te geven om het spel te spelen. Dit doet Blizzard deels met nieuwe krachten op voorwerpen die je kan vinden die je personage weer anders laten spelen, maar ook met nieuwe spelelementen in de wereld en nieuwe uitdagingen om te overkomen. We weten hier nog niet genoeg van af om hier een oordeel over te vellen, maar als het van de kwaliteit is van de rest van het spel, is Diablo IV een game die we in 2033 nog steeds aan het spelen zijn.

Al met al mag het duidelijk zijn: Diablo IV is fenomenaal. Een game van dit genre heeft nog nooit zo goed een verhaal verteld, zo’n sterke open wereld gehad, zulke vloeiende actie gebracht en in de basegame al zoveel redenen gehad om na het verhaal door te blijven spelen. Het zegt genoeg dat we tientallen uren in de game hebben gestopt voor deze review en alsnog niet kunnen wachten tot de game over een paar dagen echt te spelen is voor iedereen. Diablo IV is vanaf 2 juni te spelen in Early Access en vanaf 6 juni voor iedereen die niet de Deluxe Edition gepre-orderd heeft: geef het alsjeblieft een kans!

Diablo IV is voor deze review gespeeld op pc. De game zal naast pc, ook beschikbaar zijn voor PlayStation en Xbox.