review
Mafia: The Old Country

Negen jaar na de release van Mafia III kunnen we eindelijk aan de slag met de prequel van de maffioso-games van 2K. Hoe Mafia: The Old Country bevalt, lees je in deze review.

Mafia: The Old Country is dus een prequel en het speelt zich tientallen jaren af voor de eerste Mafia-game. Het begint in Sicilië in 1904, waar je speelt als Enzo, een ‘carusu’. Carusu was een term die rond die tijd werd gebruikt voor kinderen die in mijnen werkten. Door een samenloop van omstandigheden, die we hier niet zullen verklappen, ontsnapt Enzo uit de mijn en belandt hij bij de “familie” van Don Torrisi, een maffiabaas. Don Torrisi doet zich aardig voor en Enzo mag zolang blijven als hij wil, zolang hij in dat geval maar trouw is aan de familie. Zo beginnen we aan ons Siciliaanse avontuur.

Mafia: The Old Country weet de charme van het maffiabestaan verrassend goed neer te zetten. Je weet natuurlijk wel dat zo’n maffiafamilie helemaal geen lieverdjes zijn, maar door de manier waarop ze geïntroduceerd worden, kun je helemaal begrijpen waarom een jong iemand zich bij hen aansluit. Het spel laat zien dat de Torrisi’s beleefd en charismatisch zijn en je klusjes worden geleidelijk steeds duisterder. Eerst ga je huur halen bij iemand die het land van Don Torrisi bewerkt om olijven te oogsten. Daarna ga je bij iemand langs die het beschermgeld niet wil betalen. Vervolgens ga je ergens een staking oplossen, waar nodig met geweld. Continu worden alle praktijken van de maffiosi als bijzonder logisch en zelfs aardig weggezet, terwijl ze dat natuurlijk niet zijn. Steeds worden je opdrachten een stukje kwalijker en voor je het weet ben je hele groepen mensen aan het afschieten om de naam van de familie te beschermen.

En dit is wat Mafia: The Old Country zo goed maakt: de schrijvers snappen echt wat de maffia anders maakt dan andere criminele organisaties en weten heel goed hoe ze het verhaal in die maffia-sfeer kunnen omhullen. Door de combinatie van het spannende verhaal, de fenomenale maffia-sfeer en de prima acteurs, wil je steeds maar weten hoe het spel verder gaat. Helaas wordt de indrukwekkende opbouw van verhaal en sfeer onderbroken door de gameplay.

Heb je wel eens dat je een spel speelt waarbij het verhaal je niet zo trekt, maar de gameplay geweldig is? Dat je eigenlijk bij elke cutscene het liefst op de ‘skip cutscene’-knop wilt drukken zodat je verder kan gaan met het goede aspect van het spel? Mafia: The Old Country heeft precies het tegenovergestelde probleem. De gameplay is bar slecht en wanneer je weer voor de zoveelste keer op rij een tergend saai stealth-segment op je pad krijgt, begin je te wensen dat je een ‘skip gameplay’-knop had.

Over de gameplay valt weinig positiefs te zeggen: het is nooit interessant. Als we naar elk stuk gameplay van het hele spel kijken, kunnen we nog geen minuut aan goede momenten bedenken. Op de beste momenten is de gameplay ongeïnspireerd en saai. Op de slechtste momenten is het repetitief en frustrerend. De gameplay lijkt klakkeloos overgenomen uit de 3D-avonturenspellen van het PS3-tijdperk, zoals Uncharted en Tomb Raider. Het voelt alsof de makers van het spel een goed verhaal hadden en geen idee hadden hoe ze daar passende gameplay bij konden maken.

Steeds weer krijg je een ongeïnspireerde stealth-sectie voorgeschoteld, vaak ook nog met het ouderwetse “instant fail”-principe, wat ervoor zorgt dat je af raakt zodra je gezien bent. Dan is er vaak even een shoot-out en eindigt het met een één-op-één messengevecht dat een eentonige versie van het Batman Arkham-combatsysteem is.

Mafia: The Old Country weet de maffiasfeer geweldig goed neer te zetten, maar uiteindelijk voelt het alsof je een prima film aan het spelen bent die in de weg gezeten wordt door oersaaie gameplay.