review
Radiolight

Het spel Radiolight is een eenmansproject van Krystof Knesl. Het heeft nog de meeste vergelijkingen met die andere loopsimulator, Firewatch. Daar moet je immers ook in een vooraf gedefinieerde ruimte een verhaal volgen door van a naar b te lopen. Dit doe je door in contact te staan met iemand waarmee jij communiceert. Die stuurt je van hot naar her en zo kom je beetje bij beetje steeds meer van het verhaal te weten. Maar hier houdt de vergelijking wel op. Waar je als brandweerwacht in het park van Firewatch best een passieve rol had, waarbij je alleen maar interactie hebt met de stem op de radio en af en toe dingen moet aanklikken op een locatie waar wat ligt, heb je in Radiolight wel degelijk meer een actiever element waarbij je iets moet doen. Heeft Knesl daarmee niet te veel hooi op zijn vork genomen?

Het jaar is 1985 en het stadje Ashwood Creek lijkt zich niets aan te trekken van het verloop van de tijd. Je volgt het verhaal van politieman Ethan die in het nationale park op zoek gaat naar een vermiste tiener. Al een tijdje verneemt men vreemde dingen, zoals radiostations die hun uitzendingen onderbroken zien worden door vreemde, buitenaardse geluiden. Het zijn maar korte onderbrekingen, maar toch … ze zijn er overduidelijk. Gewapend met een walkie talkie en een transistorradio ga je op onderzoek uit, om ongemerkt steeds dieper het onheilspellende woud ingelokt te worden.

Je hebt twee communicatiemiddelen bij je. De een is een walkie talkie en die is redelijk vanzelfsprekend. Daarmee sta je in contact met het hoofdkwartier en deze stem van het hoofdkwartier loodst je door het verhaal. Via punten in de map kun je met een druk op de knop doorgeven wat je ziet en zo overleggen met de chef hoe en wat te doen. Alle bevindingen kun je doorgeven. Al gauw merk je dat niet alles interessant is voor het verhaal en dat laat de chef ook zeer grappig merken. Zo kun je een melding maken van de wc in het blokhutje van de parkwachter, maar daar zit niemand op te wachten. Deze grappige onderbrekingen passen zeer goed in het verder spannende sfeertje.

Het andere communicatiemiddel wat je bij je hebt, is een stuk interessanter maar ook gelijk een heel stuk meer creepy. Dit is namelijk een transistorradio waarmee je de onaardse geluiden kunt opvangen. Het begint onschuldig met de frequentie voor de verslaggeving van de lokale honkbalwedstrijd waar je op kunt afstemmen, maar het ontpopt zich al gauw als onmisbaar instrument om te finetunen waar het gevaar zich bevindt. Als je op een locatie staat en je hebt alles al doorgegeven via de walkie talkie, is het ook altijd zeer raadzaam om even de frequenties op de radio af te gaan. Zonder al te veel te verklappen: al een paar keer triggerde het een evenement in het spel dat onze nekharen overeind lieten staan.

Verder is Radiolight grotendeels toch echt een loopsimulator. Het meeste dat je doet is met de benenwagen. Dat klinkt ook wel logisch, aangezien je je in een natuurreservaat bevindt, maar gameplay-gewijs heeft het niet veel meer om handen. Gelukkig geven de walkie talkie en de radio net genoeg afwisseling en is de sfeer lekker dreigend. Daardoor voelt het niet te saai aan. Hetzelfde heb je natuurlijk met Firewatch. Dat klinkt op papier erg saai: loop van a naar b terwijl je constant met iemand praat, maar het verhaal is onderhoudend en spannend en dat houdt het spel overeind. Zo ook hier. Het is knap gedaan en zeker als je bedenkt dat het door een persoon gemaakt is.

Helaas zijn het niet alleen maar lovende woorden. De animaties zijn tenenkrommend slecht en de spaarzame personages in het spel zijn geplaatste figuren die geen beweging kennen. Alleen hun hoofd kan draaien en hun lippen gaan letterlijk alleen maar op en neer. En dat resulteert in een nominatie voor meest houterige beweging sinds 2010. Ongelofelijk en onbegrijpelijk.

Het is echt een rare keus om dit zo in het spel te laten en je gaat je afvragen of het niet mogelijk was geweest om je meer informatie te geven zonder personages in beeld te brengen. Al snel in het begin kom je ‘de dochter’ tegen en we hadden het spel bijna uitgezet. De animatie daarvan is ongehoord slecht. Gelukkig zijn de personages spaarzaam en maakt de rest van het spel het weer goed, maar het was toch even schrikken.

De humor in het spel heeft ook zijn ups en downs. Er zitten soms hele grappige dialogen in die ons hardop liet lachen. Bij een spannend moment schrikt Ethan van een opvliegende vogel, waarop hij uitschreeuwt: “F*k you, mother nature!” Doordat jij ook schrikt, denk je eigenlijk precies hetzelfde. Op andere momenten voelt de humor weer wat geforceerd aan en werken de grappen net niet lekker.

Al met al is Radiolight een heel leuk spel dat je in een paar uur ‘doorloopt’. En waar de vergelijking met die andere loopsimulator ophoudt, hou je hier wat meer interactie over met de radio’s.

Radiolight is vanaf 23 oktober exclusief verkrijgbaar voor pc.