nieuws
Rutgers game top 3 van 2025
Op de laatste dagen van het jaar blikken we terug op 2025. De gameredactie doet dit door een aantal persoonlijke top 3’s met jullie te delen. Nu is het tijd voor Rutgers game top 3 van 2025:
1.
Death Stranding 2: On the Beach
Ik zal eerlijk zijn, ik vond Death Stranding een meesterwerk, maar het had zijn gebreken. Death Stranding 2 is daarentegen een zo goed als perfecte game. Ik heb nog nooit een spel gespeeld waarbij alle aspecten van ons prachtige medium zo fenomenaal samenkwamen. De prachtige graphics zorgden ervoor dat ik elke paar minuten wel even stil stond om gewoon alle pracht en praal in me op te nemen. De muziek van Ludvig Forsell en nieuwkomer Woodkid weet precies de juiste emoties op te roepen of te versterken, maar ook is fantastisch gebruikgemaakt van al bestaande muziek. Het heeft weken geduurd voordat ik ben opgehouden met het neuriën van “Raindrops keep falling on my head” en nu ik het weer genoemd heb, zal het weer een paar weken duren voordat het m’n hoofd uit is. Daarnaast is het verhaal intrigerend en zijn de acteerprestaties betoverend. En ja, ook de gameplay staat als een huis. Of het nou gaat om het rondscheuren in verschillende voertuigen, het schieten van een grote verscheidenheid aan wapens of het op de vuist gaan met verschillende vijanden: elk stukje gameplay werkt zo lekker. Ook het herbouwen van de wereld en het plaatsen van nieuwe wegen, samen met andere spelers zonder dat je tegelijkertijd speelt, was echt om van te genieten. Het is een game die me ongelooflijk heeft geraakt.
review
Death Stranding 2: On the Beach
2.
Clair Obscur: Expedition 33
Clair Obscur: Expedition 33 was zonder twijfel de grote verrassing van het jaar voor de hele gamesindustrie. Het is een game waar ik een haat-liefdeverhouding mee heb. De beste momenten zijn op zijn zachtst gezegd briljant te noemen, maar het spel heeft ook écht grote problemen. Op de beste momenten zijn de gevechten spannend en cool, maar het is ook véél te makkelijk om al je personages ‘overpowered’ te maken. Hierdoor kan je per ongeluk eindbaasgevechten die voor een climax van jewelste hadden moeten zorgen, in een paar seconden verslaan. Op de beste momenten zorgt het schrijfwerk ervoor dat de tranen over je wangen vloeien, maar er zitten ook een aantal personages in het spel die niet goed tot hun recht komen. Daarnaast vind ik het qua gameplay ook een probleem dat elk onderdeel van het spel op te lossen is door op het juiste moment op de ‘parry’-knop te drukken, alhoewel ik het in principe wel een heel tof gevechtssysteem vind. Als iemand die al zijn hele leven JRPG’s speelt, mis ik toch die momenten dat je echt gedwongen wordt om eindbazen als strategische puzzels op te lossen. Desalniettemin heb ik het spel al twee keer volledig doorgespeeld en elke supereindbaas een kopje kleiner gemaakt, dus ergens overwint de liefde in deze haat-liefdeverhouding toch.
review
Clair Obscur: Expedition 33
3.
Sword of the Sea
Tja, op de valreep heb ik in december nog Sword of the Sea gespeeld. Dit is een game waar ik enorm naar uit heb gekeken, maar ik wilde ook wachten tot het drukke najaar voorbij was. Ik heb er zelfs zodanig veel naar uitgekeken dat ik het spel niet wilde recenseren, omdat ik gewoon lekker rustig op mijn dooie gemakje het spel wilde ervaren, zonder al te kritisch na te hoeven denken en de boel te ontleden. Ik ben een groot liefhebber van Journey en recenter ook The Pathless. Ik ben een misschien nog wel grotere liefhebber van het werk van componist Austin Wintory. Er zijn maar weinig componisten die ervoor zorgen dat ik alleen al door hun naam een game ga spelen, maar Austin Wintory is er daar een van. Sword of the Sea is een prachtige, korte game. Je surft door een woestijnachtig landschap onder het genot van betoverende muziek. Het is een spel dat op papier niet zo indrukwekkend klinkt, maar het heeft een prachtig, meditatief effect dat ik erg kan waarderen.
