nieuws
Recensie: John Dies at the End

Ondanks de veelzeggende titel is de horror sci-fi komedie John Dies at the End minder voorspelbaar dan je zou verwachten. Don Coscarelli verfilmde de gelijknamige webcomic, waarin twee studenten de gevolgen ondervinden van een buitenaardse drugs. John Dies at the End ontvouwt zich als een ware bad trip.

Een nieuwe drugs
David Wong nodigt journalist Arnie (Paul Giamatti) uit om te praten over een nieuwswaardige gebeurtenis. Wong vertelt het bizarre verhaal over hoe hij en zijn vriend John met de nieuwe drugs in aanraking kwamen. De drugs met de straatnaam Soja-saus laat de gebruiker parallelle werelden zien en in de toekomst kijken. Helaas keren sommige mensen na hun trip niet meer als mens terug. Uiteindelijk blijft er weinig grip over op de echte wereld en wordt John Dies at the End één grote psychedelische trip. Eentje die het duo voert naar een monsterlijke wereld. De verstrengeling van tijd en parallelle universa geeft John in ieder geval wel een eerlijkere kans dan de filmtitel doet vermoeden.

Karig, maar charismatisch
John Dies at the End zit vol met special effects. Ze komen nogal armoedig over. Stop-motion animatie, die rechtstreeks uit jaren ’80 horror lijkt te komen, wisselt af met CGI; het zorgt voor een rommelig geheel. Het is echter wel de juiste keuze bij de hectische stijl die de film toch al typeert. In het begin van de film is het moeilijk dit allemaal te accepteren, maar halverwege wordt het vanzelfsprekender. Vooral wanneer het verhaal zichzelf ook niet meer zo serieus neemt.

Een verhaal dat steeds absurder en elke samenhang op een gegeven moment verliest; John Dies at the End lijdt eraan. De film begint veelbelovend, maar voelt gehaast en onbegrijpbaar aan bij het einde. Het doet er niet zo veel toe. De film pretendeert nooit iets meer te zijn dan een ontspoorde fantasie. Daarmee is het wel voor een bepaald publiek, maar zij die  films in de categorie Frequently Asked Questions about Time Travel (Carrivick, 2009) en Detention (Kahn, 2011) waarderen, gaan het plot van John Dies at the End geweldig vinden.

[one_half] [/one_half] [one_half_last] [/one_half_last]

Paul Giamatti
Wat opvalt is de beperkte rol voor de grootste acteur van het stel: Paul Giamatti. Chase Williamson (Dave) en Rob Mayes (John) zijn geen onaardige acteurs, maar vergeleken bij Giamatti moeten ze nog van ver komen. Giamatti is een typisch gevalletje van undercasting. Dat maakt het des te beter. Hij toont ook in zijn bescheiden rol van journalist veel gewicht in te kunnen brengen; vooral tegenover het wat verlegen en ongemakkelijk personage van Williamson. Giamatti’s aanwezigheid draagt niet de film, maar is een goede toevoeging en verdient een speciale vermelding.

John Dies at the End heeft een allure, dat is zeker. Wie door het houtje-touwtje karakter van John Dies at the End heen kan kijken ziet een geweldige film. De potentie springt er van af, maar Coscarelli lijkt simpelweg niet het budget te hebben gehad om de film te maken zoals hij in z’n hoofd zat. Het concept zorgt in ieder geval voor genoeg kijkplezier.