nieuws
Recensie: Hitchcock blijft verre van geniaal

Films over regisseurs maken; het is gedurfd. Kan de regisseur van dienst recht doen aan zijn collega?  Tim Burton had het wat dat betreft makkelijk met Ed Wood. Een prachtige hommage was het resultaat. Sacha Gervasi probeert het met Alfred Hitchcock en heeft het allesbehalve makkelijk gehad. Helaas is dat ook goed te zien.

Hitchcock was een bijzondere filmmaker. Nooit een Oscar gewonnen, maar wel de Lifetime Achievement Award. Hij was een vaardig vakman, vernieuwende filmmaker en begreep hoe de achterkamertjes van Hollywood werkten. Jammer dat daar zo weinig van terug te vinden is in Hitchcock. Psycho, uit 1960, is zijn bekendste werk en de weg er naar toe was geen gemakkelijke: filmmaatschappijen hadden weinig interesse en censuur van naakt en geweld werd streng nageleefd destijds. De film volgt het maken van Psycho, maar brengt zelf meer tijd buiten de studio door dan daar binnen, en mist daardoor de magie van het maken.

Gedramatiseerd en toch saai
Hitchcock, gespeeld door Anthony Hopkins, heeft vooral veel problemen met zijn vrouw Alma (Helen Mirren). Niet in het minst omdat hij een obsessie voor blonde vrouwen had. Zijn nieuwe hoofdrolspeelster Janet Leigh (Scarlett Johansson) voldoet precies aan zijn schoonheidsideaal. Gervasi focust vooral op de huwelijksperikelen tussen Hitchcock en Alma. De spanning die hieruit voort moet vloeien is nogal getemperd, dan niet ronduit saai. Hopkins speelt aardig, maar zijn enorme transformatie om op Hitchcock te lijken lijkt hem in de weg te zitten. Johansson aan de andere kant houdt zich prima staande in haar beperkte rol. Echte confrontatie en intensiteit is ver te zoeken.

Dan nog een vreselijk stukje geschiedsvervalings: Hitchcock zou in zijn verbeelding gesprekken hebben met Ed Gein (de echt bestaande moordenaar die Psycho inspireerde). Naast dat het gewoon stom is, past het niet in de film. Hitchcock heeft knullige muziek en een raar kleurenpalet waardoor het altijd blijft lijken alsof het 2013 is dat 1960 nadoet. Dat is al erg genoeg op zich zelf. De kleine stukjes horror voelen hierdoor nog verdwaalder aan: een slordige vertelstijl in een al even slordig geheel.

[one_half][/one_half][one_half_last][/one_half_last]

Nooit de genie aan het werk
De film vergeet het hoofd binnen te dringen van de genie Hitchcock. Veel verder dan dooddoeners als “Hoe schokkend zou het zijn als de hoofdrolspeelster op de helft dood gaat?” komt Hitchcock niet. Zelfs de beroemde douche-scène van Psycho krijgt maar enkele minuten aandacht. Hoe hij zijn films schoot, knipte en hoe zijn films bedacht werden wordt maar zijdelings onderzocht. Als dat wel gedaan wordt klopt het totaal niet met het beeld van Hitchcock dat de ronde doet. Het opnieuw knippen en plakken van Psycho is nog wel het belachelijkste deel van de film; Hitchcock zet Hitchcock neer als een man die grove fouten had laten zitten in zijn eerste versie. Geen één keer is te zien hoe briljant hij weet welk frame op welk frame moet volgen om het geheel beter te maken. Gaat deze film nou over filmmaker Hitchcock of over de slechte echtgenoot Hitchcock? Vooral het laatste lijkt Gervasi te boeien. Het wordt er niet bepaald interessanter op.

Hitchcock is een deels bij elkaar gefantaseerde hervertelling. Hoe Hitchcock te werk ging en wat hem goed maakte wordt nooit duidelijk. In plaats daarvan besteedt de film aandacht aan nietszeggende huwelijksproblematiek. Het daadwerkelijke en veel spannender verhaal over hoe een man zijn vermogen durft te wagen voor een film, waar alleen hij in gelooft, ontbreekt compleet in Hitchcock.