nieuws
Recensie: Daft Punk – Random Access Memories

Met Random Access Memories wil Daft Punk het leven terugbrengen in de elektronische muziek. Is het nieuwe album een openbaring of blijven de robots hangen in nostalgie?

Daft Punk is altijd al een nostalgisch duo geweest. Op het tweede album Discovery uit 2001 werd er hevig geleend van de disco, vroege elektronica en het gitaarfetisjisme van Prince. Random Access Memories is de hevig geanticipeerde spirituele opvolger: een amalgaam van de muziek waaraan ze een hommage brengen en tegelijk een opzet om de dansmuziek nieuw leven in te blazen. Naar het verleden kijken om de muziek van nu te revitaliseren is ironisch, evenals twee robots die, naar eigen zeggen, “the life back to music” brengen.

Hoewel Random Access Memories in dezelfde lijn ligt met Discovery, is de nieuwste een duidelijke ontwikkeling in geest. Wat de composities betreft: fundamenteel zijn deze simpel, zoals Discovery’s Veridis Quo en Voyager, die soms onvoltooid aanvoelden. Gelukkig wordt nooit de uitgeklede eenvoud van Human After All bereikt, maar ook op RAM zijn sommige nummers vlak of eentonig. De reeds doodgedraaide single Get Lucky had dit al aangetoond, met zijn versimpelde disco en de ongeïnspireerde en levenloze zang van Pharrell Williams. En voor een dansalbum zijn er net iets teveel schuifelaars en ballades (The Game of Love, Within, Beyond) en zijn andere nummers gewaagd downtempo (Lose Yourself To Dance). Je zou haast kunnen beweren dat Random Access Memories het niet van de muziek moet hebben.

Desalniettemin is het album een triomf. Conceptueel staat RAM als een huis. Albumopener Give Life Back to Music geeft duidelijk de doelstelling voor de rest van het album weer, met een ontzaglijke rockintro en de typische, onweerstaanbare Nile Rodgers-funk. De muziek ligt er zo dik bovenop dat de pastiche haast parodiërend wordt. De rest van het album is net zo schaamteloos uitbundig, levendig en meeslepend. RAM jaagt met het sentiment en de nabootsing agressief de nostalgische sfeer na. Het hoogtepunt ligt bij het groots opgezette Touch, wat van een gevoelige opbouw door Paul Williams (die doet denken aan Bobby Womacks verslagen stem) uitmondt in een waanzinnige climax vol glitter, blazers en een honky-tonkpiano. Natuurlijk: het is één en al show, maar ze slagen voortreffelijk, op verschillende niveaus.

Als eerste is Random Access Memories veel menselijker dan zijn voorgangers. Er hebben veel gastartiesten meegewerkt, waaronder de eerdergenoemde Nile Rodgers van Chic, elektronica-pionier Giorgio Moroder en songwriter Paul Williams. Dit zijn de artiesten die vroeger de muziek maakten die Daft Punk nu opnieuw gebruikt. De nummers met Todd Edwards en Panda Bear zijn minstens zo goed. Door zich te omringen met echte mensen wordt het duo zelf ook een stuk menselijker. Dit wordt tevens kracht bijgezet door het gebruik van live-muzikanten, die naadloos vermengd worden met het elektronische. De herkenbare vocoders krijgen een wezenlijke plaats in een heuse band, waardoor ze een stuk meer persoonlijkheid krijgen, al is een sentimentele robot nog steeds een gevoelige smaakkwestie. Als laatste is er de kleine meesterslag om verschillende nummers in dezelfde toonsoort elkaar op te laten volgen. Zo krijgt RAM een emotionele eenheid die het album verbindt. Binnen deze context wordt zelfs Get Lucky herboren.

Al zijn de nummers vrij simpel, de schoonheid zit hem in de details. Daft Punk trekken alle sonische trucs die ze kennen uit de kast om elk nummer interessant te houden. De productie is feilloos, het geluid voortreffelijk. Nummers als Giorgio by Moroder, Touch en Fragments of Time tonen de veelzijdigheid en het perfectionisme van het Franse duo. Elk nummer klinkt eigen en ook orkesten en een koor worden niet geschuwd. De funky gitaren, ouderwetse synthesizers en elektrische piano’s zorgen voor een herkenbare eenheid. In gepaste stijl sluit het album af met het luidruchtige Contact, vol met keiharde percussie en synthesizers, om toch nog even de zintuigen op de proef te stellen.

Conclusie
Het album is pure show, maar alleen in dienst van de gevoelsbelevenis. Random Access Memories brengt op uitbundige wijze het plezier terug in de dansmuziek. Al is de muziek soms wat simpel, in elk nummer is de passie terug te horen waarmee de muziek gemaakt is en dat maakt het album onweerstaanbaar. Daft Punk is in die opzet met vlag en wimpel geslaagd.
Vanaf 17 mei beschikbaar: