nieuws
Recensie: French Montana – Excuse My French

French Montana timmert al geruime tijd aan de weg in de hiphop-wereld. Met zijn langverwachte debuutalbum komt er eindelijk eigen werk uit. Probleem voor Montana is dat de East Coast-formule op zijn retour is en niet kan overtuigen met Excuse My French.

French Montana, wiens echte naam Karim Kharbouch is, is afkomstig uit Marokko. Op zijn dertiende verhuisde hij en zijn familie naar New York, waar ze zich in de Bronx vestigden. Montana is hier met de Amerikaanse hiphop in aanraking gekomen. De rapper is sinds 2002 al bezig met het maken en produceren van muziek, maar is vaak op de achtergrond gebleven. Na een aantal mislukte releases en te zijn neergeschoten, heeft hij een platencontract getekend bij P. Diddy’s Bad Boys Records. Hier begon hij met zijn debuutalbum, die uiteindelijk twee jaar duurde om te maken. Tussendoor heeft Montana meerdere mixtapes uitgebracht en leende regelmatig zijn stem als gastartiest.

Het debuutalbum van French Montana is precies dat wat op de markt rondzwerft. De plaat staat vol met hiphop afkomstig uit de oostkust van de Verenigde Staten. Een stijl die iedereen reeds kent en de afgelopen jaren veelvuldig is verschenen. Dezelfde artiesten zijn te horen, maar ditmaal als gast bij Montana. Dit houdt in dat de typische raps van Rick Ross te horen zijn, de herkenbare muziek van Dj Khaled wordt gespeeld en niet te vergeten Lil’ Wayne, die wederom zijn steentje bijdraagt. Wat opvalt is dat Meek Mill en Wale als leden van de Maybach Music Group niet op het album te horen zijn. Vernieuwend is het al geruime tijd niet meer, maar het bleek elke keer te werken. Het is spijtig voor French Montana dat het langzaam begint te vervelen. De nummers zijn vol met goede beats, maar inspiratieloos. De teksten zijn zoals verwacht, maar in dit geval een slap aftreksel van wat reeds bekend is. Het nummer Gifted geeft hoop, mede door de goede vocals van The Weeknd, maar is op een letterlijke kopie van Wiz Khalifa’s Remember You.

Excuse My French kent weinig echte uitschieters. Ballin’ Out luistert nog redelijk goed weg, mede door Diddy (tevens producer van het album) die sinds lange tijd weer meer dan één zin achterelkaar weet te rappen. Freaks, waarop Nicki Minaj een deel voor haar rekening neemt, is het opvallendste nummer op het album. Het is de enige vernieuwing, mede door het Murder She Wrote-riedeltje wat op de achtergrond is geplakt. Het nummer is in mindere mate hiphop en maakt een lichtelijk uitstapje richting de dancehall. Dezelfde dancehall is tevens, wel in veel mindere mate, te horen in het nummer Fuck What Happens Tonight. Voor de grote tracklist die het album bevat zijn dit maar kleine succesjes. Drie echte uitschieters is te weinig voor een compleet album.

Excuse My French stelt in veel opzichten teleur. Het album is teveel een kopie van de hedendaagse hiphop afkomstig uit de oostkust van de Verenigde Staten. De muziek is niet origineel en brengt vrijwel geen vernieuwing in vergelijking met de reeds bekende rappers uit die regio. De formule is over zijn succes heen en het wordt tijd dat er weer echte goede East Coast Hiphop komt.