review
Recensie: Wolf

Hij heeft veel vrienden, maar eigenlijk staat hij er alleen voor. In Wolf wordt het troosteloze verhaal van Majid verteld, waarin zijn keuzes en domheden op de voet gevolgd worden. Hoe dom hij ook mag zijn, Majid verdient een beetje sympathie.

Net voorwaardelijk vrij uit de gevangenis krijgt Majid (Marwan Keznari) de kans om zijn leven te beteren. Hij is een jonge kickbokser die in een achterstandswijk woont. Het lijkt erop dat Majid op de goede weg terug is naar de maatschappij, maar de misdaad lonkt en de verleiding is te groot. Majid heeft een groot talent wat hij zowel binnen als buiten de ring goed weet te gebruiken, maar of hij daar zonder kleerscheuren mee weg komt is maar de vraag. Regisseur Jim Taihuttu laat de keerzijde van vriendschapsfilm Rabat zien.

Het twee uur durende Wolf is geheel in zwart-wit geschoten. De setting is troosteloos en staat haaks op het kleurrijke Rabat. Een bewuste keuze, want het ziet er evengoed niet rooskleurig uit voor Majid. Hij is een man van Marokkaanse komaf, een Badr Hari met echte bad-boyhouding. Toch zit hij vol twijfels en wordt tegengehouden door zijn eigen comfort zone. Majid verdient een tikkeltje sympathie, voornamelijk door het sterke acteren van Keznari; het is een rol die hem op zijn lijf geschreven is. Hij laat je meevoelen met Majid en neemt je mee in zijn domme keuzes die in het belang zijn van vriendschap, liefde voor zijn familie en tevens zijn laatste kans om met een schone lei terug te keren in de maatschappij. Hoe slecht deze keuzes ook mogen zijn, Majid wil het zo goed mogelijk doen.

Net als Rabat speelt Taihuttu met Wolf in op een maatschappelijk thema. Ging de vorige film van Taihuttu nog over goede vriendschappen, is er met deze film een keerzijde te zien: verraad. Wolf is realistisch op alle fronten, maar is op sommige momenten traag naar het scherm vertaald door lange conversaties tussen de acteurs. De regisseur benadrukt hiermee wel dat niet alle allochtone jongeren goed terecht komen. De acteurs in de film zijn doorsnee gangsters zoals we deze op straat tegen kunnen komen. Hierbij mag humor niet ontbreken, maar het is de vraag waarom er gelachen wordt: is dit omdat de banale uitspraken zo herkenbaar zijn of echt grappig? De humor overtuigt, omdat het alledaags te horen is bij de supermarkt of in de kebabzaak.

Rode loper-gala in Amsterdam