nieuws
Killzone: Mercenary (PlayStation Vita)

Is dan eindelijk het eerste gelukte schietspel voor de PlayStation Vita gearriveerd met Killzone: Mercenary?

Al sinds de release van de PlayStation Vita zijn er meerdere pogingen gedaan door uitgevers om een eerste succesvolle shooter uit te brengen op een mobiel apparaat. Sony’s handheld is de eerste met twee ingebouwde analoge sticks, waardoor het eindelijk mogelijk is een schietspel op de reguliere manier te spelen. Na het geflopte Call Of Duty: Declassified pakt Sony zelf het heft in handen om een echt goed schietspel uit te brengen op de handheld. Hoewel Unit 13 al aardig in de buurt kwam, is het nu de beurt aan een van Sony’s bekendste gameseries om de gamers te overtuigen.

Naast de druk vanuit de gemeenschap is het ook nog eens de eerste Killzone-game die niet direct door het hoofdkantoor van Guerrilla Games in Amsterdam gemaakt is. Het onlangs gevormde Guerrilla Cambridge is volledig verantwoordelijk voor de PS Vita-versie. Gezien het hoge niveau van de vorige delen is er flink wat te evenaren.

Bij het opstarten van het spel valt direct op dat het hier om een echte handheld-versie gaat. Het menu lijkt niet op dat van een consolegame en is speciaal ontworpen voor een aanraakgevoelig scherm. Zo zijn alle knoppen groot en binnen handbereik van de gebruiker.

Net als in de vorige delen speelt de speler in Killzone Mercenary tegen één tegenstander: de Hellghast. Deze vijand confronteer je veelal alleen, al komt er af en toe hulp van een computergestuurde compagnon. Naast dit terugkerende aspect beschikt de game over een erg sterk verhaal in de campagnemodus. Ook is er een heuse multiplayer verwerkt in de game.

Met het starten van de eerste missie is er direct een opvallend detail in het spel. Iedere missie start met een zeer fraai in elkaar gezette videobriefing. Hoewel hierin erg interessante en nuttige informatie gegeven wordt, is het wel een erg lange introductie die niet overgeslagen kan worden. Daarbij komt dat de levels zelf ook erg groot zijn. Voor een game op zich is dit geen enkel probleem. Er is hier alleen sprake van een game op een handheld. Een apparaat dat vaak even tussendoor gepakt wordt als tijdverdrijf. Door het ontbreken van een handmatig opslaan-functie en een beperkt aantal automatische opslaanpunten, dient de speler een redelijk stuk achtereenvolgend te spelen. Killzone: Mercenary geeft hiermee aan een echte serieuze game te zijn, ook al komt dit soms wat minder goed uit voor de speler.

Eén van de grootste vernieuwingen van de PlayStation Vita was destijds de enorme upgrade in grafische kracht. Het apparaat zou eenzelfde beeld moeten kunnen vertonen als de PlayStation 3. Tot dusver was Uncharted een van de, of misschien wel de mooiste game op het apparaat. Killzone gaat nog een stap verder. Zowel de video’s als de gameplay zien er verbluffend mooi uit. Er is hiertussen zelfs geen verschil op te merken. Van personages tot vijanden tot omgeving, alles is perfect uitgewerkt. Explosies van voertuigen en instortende gebouwen worden volledig in HD afgebeeld. Waar het vertonen van grote brandende massa’s in het eerder genoemde Uncharted nog weleens wat wazig leek, is hier niets van te merken in Killzone.

Kijkend naar de gameplay is er enkel een positief oordeel te vellen. Het geheel speelt soepel en de besturing is logisch ingedeeld. Naast de normale knoppencombinaties wordt er ook vernuftig gebruik gemaakt van de touch-functionaliteit van de PS Vita. Zo kun je ervoor kiezen niet met een knoppencombinatie, maar door middel van een simpele druk op het scherm van wapen te wisselen. Ook kunnen tegenstanders snel uitgeschakeld worden met één vingerbeweging. Uiteraard kan alles ook gewoon bestuurd worden met de knoppen op het apparaat. Wel zijn er stukken in het spel waar dit niet van toepassing is. Op speciale momenten wordt er goed gebruik gemaakt van de aanraakgevoeligheid van het scherm. Zo kan er bij bepaalde gebeurtenissen een rakethulp geactiveerd worden die tegenstanders bestookt, zodra de speler deze met zijn vinger markeert. Een leuke afwisseling die de eentonigheid van een shooter kan voorkomen.

Helaas heeft ook deze game zijn minder sterke kanten. Zo zijn de opdrachten binnen de levels vaak hetzelfde. Er worden veelal dezelfde soort opdrachten achterelkaar gegeven, die elke keer weer tot hetzelfde gevolg leiden. Na enige tijd is dit erg voorspelbaar en alles behalve uitdagend. Daarbij zijn de tegenstanders duidelijk gescript. Er is geen sprake van kunstmatige intelligentie bij vijanden, waardoor hun acties voorspelbaar worden en ze makkelijk te verslaan zijn. Verder zijn de animaties die getoond worden bij een handmatige uitschakeling enigszins herhalend. En zo zijn er nog tal van andere simulaties die eveneens herhaald worden.