review
Short Term 12
Conclusie
De combinatie van de personages, het camerawerk en het script maakt dat de film je al gauw beetheeft en het ritme van de film laat daarna niet meer los. Het eindshot volgt Sammy, die geregeld ontsnapt door met een Amerikaanse vlag om zijn lijf weg te rennen. Grace, Mason en Nate volgen hem, tot Sammy zich onverwachts omdraait en zijn sneltreinvaart voortzet richting het huis. De camera echter neemt steeds meer afstand, tot Short Term 12 uit beeld verdwijnt. Wat deze film zo indrukwekkend maakt is dat het leven van Sammy door lijkt te gaan: ik had nog wel langer willen blijven.Humor, spanning en verdriet wisselen elkaar ritmisch af in het integere verhaal van Short Term 12. De tweede langspeelfilm van Destin Cretton grijpt de kijker gelijk bij de kladden.
Destin Cretton put voor zijn nieuwste regie uit zijn persoonlijke ervaringen met werken in een woongroep. In Short Term 12 begeleidt Grace (Brie Larson) met haar vriend Mason (John Gallagher Jr.) een handvol jongeren die een fikse rugzak aan levenservaringen met zich meebrengen. Deze ‘kansarme’ jongeren, zoals de nieuwe en nog onzekere collega Nate (Rami Malek) zich ongelukkig uitdrukt, vergen veel toewijding van de volwassenen. Niettemin lijkt het gelukt te zijn een veilig thuis voor ze te creëren. Zo toont de film een manier van zorg en opvoeding die doet denken aan het onderwijs in Entre les murs (2008, Laurant Cantet).
De bewoners van Short Term 12 hebben stuk voor stuk hun eigen geschiedenis, die de kijker verneemt zonder dat er in details hoeft worden getreden. Subtiele dialoog etaleert net genoeg van het kolossale verdriet van de schichtige Sammy (Alex Calloway). De krachtige verschijning van Marcus (Keith Stanfield) stopt zijn rauwe gedachten in muzikale teksten. Weer een heel ander verhaal heeft Jayden (Kaitlyn Dever), de koppige nieuweling van de groep. Zij meldt bij haar aankomst prompt dat ze niet zal investeren in vriendschappen, omdat ze toch niet lang zal blijven. Benjamin Luis (Kevin Hernandez) voegt grappen, grollen en luchtig gelach aan het gezelschap; zo zijn de groep en ook de film in evenwicht.
Met een combinatie van rigueur en humor heeft Grace de jongeren soms onder controle, en soms ook niet. Hetzelfde geldt voor haar eigen leven. Haar vader komt binnenkort vrij uit de gevangenis en dat beïnvloedt haar werk en haar tumultueuze relatie met Mason. Dat onprofessionaliteit derhalve de kop opsteekt, betekent niet dat het opvanghuis niet met hart en ziel wordt geleid. Brie Larson geeft blijk van de verschillende lagen die het hoofdpersonage behelst. Met haar grote ogen is ze afwisselend woedend, bezorgd, bang en opgewekt. Grace wordt geconfronteerd met haar eigen tekortkomingen en de machteloosheid die het systeem waarbinnen ze werkt teweegbrengt. Ze heeft helaas geen pleister voor de hele wereld, maar ze preekt voor het oprechte streven. Short Term 12 is zodoende een ode aan humor en menselijkheid.
Ook technisch gezien is de film buitengewoon hartverwarmend. Crettons kleuren zijn zacht, de muziek is melodieus en tussen scènes is er vaak een kalme close-up-montage van speelgoed en van mensen. De (handheld)camera en dus ook de kijker zit de intrigerende personages dicht op de huid, zonder dat de beelden al te onrustig of onoverzichtelijk worden. Short Term 12 een succesvolle wisselwerking tussen warme troost en ongelikt leed. De romantiek maakt het lijden dragelijk – en het lijden de romantiek.
Afbeelding: Filmdepot
