review
Thor: The Dark World

Thor: The Dark World (Alan Taylor) bewijst dat geld voor special effects een gebrek aan gelaagde personages, goedgeschreven dialoog en een meeslepend verhaal niet kan maskeren.

In het vervolg op Thor (2011, Kenneth Branagh) en The Avengers (2012, Joss Whedon) moet superheld Thor (Chris Hemsworth) de Nine Realms redden. Loki (Tom Hiddleston) was al twee keer de antagonist, dus vecht ditmaal aan Thors zijde. De film begint met een onrustig geschoten gevecht in de duister belichte wereld waar deze op Noorse goden gebaseerde personages leven. Van begin tot eind wordt The Dark World ondersteund door hoogdravende muziek die de film een zwaarte oplegt die niet aansluit op het script, hoe groots de film ook mag ogen.

Op aarde heeft Jane Foster (Natalie Portman) twee jaar gewacht op de terugkomst van Thor, met wie ze één zoen en één nacht sterrenstaren deelde. Dat moet wel ware liefde zijn. Jane is een intelligente vrouw omdat ze piepende en flikkerende apparaatjes vasthoudt en beter is met wetenschap dan met relaties. Niemand heeft haar blijkbaar ooit verteld dat afwachten in de liefde over het algemeen geen vruchten afwerpt. Om Jane niet al te belachelijk over te laten komen heeft de film Darcy Lewis (Kat Dennings) in het leven geroepen. Darcy neemt nooit een blad voor haar mond en is zodoende overgeleverd aan het uitroepen van geforceerde opmerkingen op ongepaste momenten. Ze benoemt op een waarschijnlijk grappig bedoelde manier alles wat er om haar heen gebeurt. Jane is een zelfrespecterende wetenschapper die zich al jaren het apelazarus werkt om de grenzen van de wetenschap te verleggen, maar blijkbaar is een capabele stagiaire daarvoor geen vereiste. Tot overmaat van ramp heeft Darcy zelf ook een stagiair (Jonathan Howard) op de kop getikt. Zijn takenpakket is beperkt, maar daarom niet minder belangrijk: hij is een lekker ding. Tot zover de wetenschap.

Het kwaad waar Thor met zijn hamer naar zal zwaaien komt in de vorm van Malekith (Christopher Eccleston) en de Dark Elves over wie deze griezel heerst. Door een ongelukkig toeval wordt Jane een belangrijke (en tevens passieve) schakel in de strijd. Ze moet worden gered en Thor is daarvoor de uitgelezen idioot. Ondanks al deze dramatiek is conflict in The Dark World betrekkelijk en genereert het geen echte spanning. De personages hebben namelijk geen keus, want ze hebben geen karakter. Overal in de Nine Realms is men slechts slachtoffer van het plot. Jane kan de man die haar afspraakje is niet in de ogen kijken, want ze is Jane. Thor kan geen gevecht verliezen, want hij is Thor. Man, hij heeft een hamer – dat maakt de afloop van elk duel te voorzien.

De Goden nemen zichzelf bijzonder serieus dus humor is, Darcy’s hinderlijke poging daargelaten, min of meer uitgesloten. Personages zoals Thor, Malekith en vader/koning Odin (Anthony Hopkins) zullen nooit om zichzelf kunnen lachen en Darcy heeft simpelweg te weinig inhoud voor echte (zelf)spot. Dit gezelschap acteert theatraal en beaamt daarmee waar de muziek blijk van geeft: grootheidswaanzin. Het gros van de talrijke personages in The Dark World is held en het verhaal speelt zich af op veel verschillende en bijna altijd indrukwekkende locaties. Desalniettemin is de film vooral gefragmenteerd. De dialogen zijn, behalve expliciet en oninteressant, meestal kort, evenals de scènes en de shots. De 3D-beelden zorgen er alleen nog maar meer voor dat de kijker niet ziet wat hij te zien krijgt.