nieuws
The World’s End

De nieuwste samenwerking tussen Edgar Wright, Simon Pegg en Nick Frost is goddeloos vermaak waarvan de schoonheid hem in de details zit.

Net als in Shaun of the Dead en Hot Fuzz, de spirituele voorgangers van The World’s End, verandert een alledaagse, onnozele, aarts-Britse situatie in een apocalyptisch fiasco. Desalniettemin volharden Simon Pegg en Nick Frost als beste vrienden in het aangezicht van sektarische samenzweringen en het einde der tijden.

In The World’s End speelt Pegg de onuitstaanbare en onbetrouwbare dronkelap Gary King. Sinds een memorabele kroegentocht met zijn vrienden begin jaren ’90, is zijn leven een eindeloze reeks teleurstellingen gebleken. Gary is in het moment blijven hangen: hij probeert zo’n twintig jaar later vergane glorie te grijpen en zijn vrienden te herenigen om de beruchte kroegentocht, de Gouden Mijl, nogmaals te proberen. Vorige keer hebben ze de eindbestemming, de onheilspellende pub The World’s End, niet gehaald. Zijn oude vriendengroep is minder gretig om terug te gaan naar hun geboortedorp, gezien zij hun zaakjes wel op een rij hebben. Met name Gary’s voormalige beste vriend Andy is terughoudend, die na een ernstig auto-ongeluk nuchter door het leven gaat. Wanneer de kroegentocht toch doorgaat, blijkt uiteindelijk alles goed fout te zitten. De hele wereld staat op het punt om in totale catastrofe te storten. Het gezelschap ziet geen andere oplossing dan de kroegentocht star door te zetten.

De film wordt gedragen door gelauwerde Britse acteurs, met name Pegg en Martin Freeman als de makelaar Oliver, maar het is Nick Frost die verrast als starre zakenman en huisvader. De rol is een plezante afwisseling van de hopeloze sul die hij in Shaun en Hot Fuzz speelde. Zijn personage werkt nog beter binnen de groepsdynamiek in de film. De oude, verloren vriendschappen komen overtuigend naar boven door het gevatte, aandachtige script, tevens naar de hand van Pegg en Wright. Constant wordt er in dialogen terloops en slinks met macabere metaforen verwezen naar de naderende Apocalyps. Van nietsvermoedende namen van pubs tot het Oog van Horus dat Gary om zijn nek draait: de film staat bol van zelfbewuste symboliek. De gehele platte en dronken moraal van de film is gekaapt van Primal Screams hit ‘Loaded‘ uit 1990, tot het waarschijnlijke ongenoegen van Mike Skinner in ‘The Irony of it All‘. Ondanks het alcoholmisbruik en het absurde gegeven wordt de aandacht voornamelijk gevestigd op het getergde verleden van Gary, Andy, Oliver, Steve (Paddy Considine) Peter (Eddie Marsan). Door de setting en complexe interactie is The World’s End een stuk geloofwaardiger dan de Amerikaanse mengelmoes van broederliefde en rampspoed: This is the End.

De regie is net zo scherp als het script en doet zowel de platte, visuele humor, als de subtielere grapjes eer aan en de effecten zijn herkenbaar van Wrights eerdere film Scott Pilgrim vs. the World, gekenmerkt door gebruik van heel veel gekleurd licht. De soundtrack is, net als het cassettebandje dat Gary al twintig jaar in zijn auto draait, een lollige doch treurig gepaste aaneenschakeling van Engelse hits uit de vroege jaren ’90.