nieuws
Dag 19: Favoriete film van je favoriete acteur
Iedereen heeft minstens één acteur bij waarvan je bij de eerste aanblik onmiddellijk dolgelukkig wordt. Die hebben wij ook.
Pim
Philip Seymour Hoffman – Almost Famous (Crowe, 2000)
Magnolia, Happiness, Doubt, Capote, Moneyball, The Big Lebowski, Boogie Nights, Charlie Wilson’s War, Scent of a Woman, The Ides of March, The Boat That Rocked, Patch Adams en zijn ongelooflijk krachtige rol in The Master. Hoffmans veelzijdigheid was ongekend en ik word droevig van al het geweldige werk dat we nu door zijn vroegtijdige dood zullen missen. Zijn rol als rockjournalist in Almost Famous is misschien klein, maar essentieel. En al had hij betere rollen, vind ik het de leukste film van deze lijst.
Zita
Bill Nighy – About Time (Curtis, 2013)
Ik schreef al eerder over About Time en hoe de film me het hof maakte in het algemeen. Domnhall Gleeson zet zijn rol Tim charmant neer en Rachel McAdams is heerlijk als zijn geliefde, maar mijn hart ging toch vooral uit naar Bill Nighy, die zijn vaderschap bescheiden doch warm vormgeeft. Zijn verschijning is altijd de helft van zijn kracht: hij is lang, kalm, krachtig en stijlvol: een bekoorlijke Brit. Hij lijkt altijd méér te weten: een sprankje ironie is hem eigen. Wat zijn vader-zoonrelatie met Tim betreft vervalt hij nooit in sentimentele dramatiek. Haast letterlijk is hij met zijn elegantie een rots in de branding, en dat met een kwinkslag.
Daniël
Bill Murray – Broken Flowers (Jarmusch, 2005)
Bill Murray is de personificatie van een lichte dysthyme stoornis en weet als geen ander met sluimerende somberheid door zijn films te bewegen. In Broken Flowers, tevens de beste film van Jim Jarmusch, weet hij deze houding perfect uit te kristalliseren als uitgebluste casanova die te horen krijgt dat hij een zoon heeft en bij zijn vele exen langsgaat om hem te ontmoeten. In zijn uitgelubberde sportpak past hij perfect in het bitterzoete landschap van vergeten hitjes en kitscherig roze dat Jarmusch voor hem heeft geschapen.
