review
Recensie: White Bird In A Blizzard

Gregg Araki is een Amerikaanse filmmaker die bekend staat om zijn enigszins onorthodoxe, subversieve films over ‘alternatieve’ tieners. In deze films speelt seksualiteit vaak een grote rol. Zo ook in White Bird In A Blizzard. De film draait om de 17-jarige Kat (Shailene Woodley), een redelijk typisch knap tienermeisje, die een relatie heeft met haar knappe buurjongen Phil (Shiloh Fernandez). Als Kat op een middag thuiskomt, treft ze haar vader, Brock (Christopher Meloni) somber in de woonkamer aan. Hij vertelt haar dat haar moeder, Eve (Eva Green), is verdwenen. Kat reageert sceptisch, maar al snel blijkt dat haar moeder inderdaad weg is.

De film die volgt uit deze premisse, is niet het verdwijningsmysterie of de misdaadthriller die je zou verwachten. In plaats daarvan blijft de film Kat volgen, terwijl zij probeert gewoon verder te gaan met haar leven. Zoals eerder gezegd: seksualiteit speelt een grote rol. Kats relatie met Phil verloopt stroef sinds haar moeder verdween en haar verlangen naar seks (een verlangen dat ze herhaaldelijk uit) brengt haar naar de agent die het onderzoek naar haar moeders verdwijning leidt (Thomas Jane). Daarnaast hangt ze wat rond met haar  vrienden en praat ze met een therapeute, die ze van haar vader moet bezoeken.

Araki kiest er dus voor om de film te focussen op Kat en haar escapades, in plaats van de verdwijning van haar moeder. Hij kiest er echter niet voor om de emotionele gevolgen die de verdwijning op Kat heeft te tonen. Ze toont zich vooral onverschillig ten opzichte van deze gebeurtenis. Ook gesprekken met haar therapeute brengen weinig emotie in haar naar boven. Ze praat dan over de relatie tussen haar en haar moeder en over de relatie tussen haar vader en haar moeder. Beide blijken niet goed te zijn geweest, wat duidelijk wordt via de vele flashbacks van confrontaties tussen Kat, Eve en Brock. Haar moeder was, als gevolg van haar ongelukkige huwelijk, ernstig depressief en onvoorspelbaar geworden. Als Kat na deze flashbacks wordt gevraagd hoe ze zich daarbij voelde, zet ze een ongeïnteresseerde toon op. Een emotionele doorbraak wordt niet bereikt.

White Bird heeft prima acteerwerk. Shailene Woodley geeft opnieuw blijk van haar talent en Christopher Meloni is goed als haar sullige, verslagen vader. Eva Green krijgt alle ruimte om een larger-than-life personage neer te zetten. Het ligt dan ook niet aan haar acteertalent dat dit personage niet helemaal geslaagd is. Dit komt vooral doordat Eve, ondanks alle achtergrondinformatie die over haar wordt gegeven, als personage niet de oppervlakkigheid van ‘ongelukkige huisvrouw’ overstijgt. Daarnaast heeft Green soms wat problemen met het Amerikaanse accent.

De film wordt het meest benadeeld door een sterk gebrek aan duidelijke richting. Araki lijkt niet te kunnen besluiten of hij zich wil focussen op de verdwijning, de gevolgen van deze verdwijning, de gevolgen van een ongelukkig huwelijk of op het tienerleven van Kat. Hierdoor is de film niet als thriller, noch als drama, noch als coming-of-agefilm geslaagd te noemen. Ook is er spaarzaam sprake van enige spanning. De momenten dat er spanning wordt opgebouwd, lijkt Araki er een taak van te maken deze snel onderuit te halen, waardoor het vaak erg anticlimactisch voelt. Dan zijn er nog droomsequenties die, zowel qua inhoud als hoe dit in beeld wordt gebracht, erg kitscherig zijn.

White Bird In A Blizzard is een redelijk saaie film, iets wat zelfs de goede cast niet kan voorkomen. Gregg Araki probeert veel elementen in het verhaal te verwerken, maar het lukt hem niet deze goed uit te werken. De toeschouwer krijgt vele vragen voorgeschoteld, zonder hier bevredigende antwoorden op te bieden. Het gevolg hiervan is een gebrek aan spanning, emotie of voldoening.