review
Orange is the New Black Seizoen 3

You’re in for a treat! Ik heb alvast de eerste zes afleveringen van het nieuwe seizoen van Orange is the New Black mogen bekijken en kan zeggen dat het is wat je ervan verwacht. Boven alles hilarisch en dramatisch, maar ook gevoelig en empathie opwekkend. Orange is the New Black is een Amerikaanse komedie-dramaserie op Netflix over het gevangenisleven in vrouwengevangenis ‘Litchfield’ in New York. De serie is gebaseerd op de autobiografie van Piper Kerman en geschreven door de maker van onder andere Weeds, Jenji Kohan.

De serie begon met het introduceren van Piper Chapman (Taylor Schilling), een New Yorkse, hoogopgeleide, blonde vrouw, die ietwat wereldvreemd lijkt, maar haar leventje wel op orde lijkt te hebben…totdat ze veroordeeld wordt voor een gevangenisstraf van 15 maanden. Voor het smokkelen van drugs. Tien jaar geleden. Samen met haar toenmalige lesbische liefde Alex(Laura Prepon).

Het eerste seizoen ging vooral over de menselijke kant laten zien van de op het eerste gezicht enge en keiharde gevangenen. Het tweede seizoen was iets duisterder er werd duidelijk gemaakt dat de dames niet voor niets in de gevangenis zitten. De introductie van Vee(Lorraine Toussaint) en haar drugshandel binnen Litchfield maakte het plaatje compleet. Dit nieuwe seizoen is weer iets lichter en vlotter gemaakt, met veel aandacht voor individuele personages.

Wel zullen we afscheid moeten nemen van een van de favorieten onder de gedetineerden, maar daar krijgen we wel weer een leuke nieuwe therapeute, en Alex voor terug. Het gehannes tussen Piper en Alex blijft ook maar doorgaan, een beetje tot op het punt van ‘ja, nou weten we het wel, lesbische haat liefde relatie blabla’. Al wordt in de zesde aflevering een personage geïntroduceerd waarvan ik het vermoeden heb dat zij de boel wel eens op z’n kop zou kunnen gaan zetten tussen die twee.

In dit nieuwe derde seizoen wordt er nog weer een laagje toegevoegd aan de persoonlijkheid van de bestaande grote personages: Crazy Eyes(Uzo Aduba) komt af en toe verrassend wijs uit de hoek en bij Bennett(Matt McGorry) zag ik het al aankomen… Het lijkt erop we nu hun ware aard te zien krijgen.

OITNB is een serie waarbij je je heel erg gaat inleven in de personages en daarmee ook heel erg snel een mening en oordeel klaar hebt. Jenji Kohan speelt continu met de emoties en overtuigingen van de kijker, zoals bij Cesar(Berto Colon): wanneer je hem in zijn appartement ziet en zijn keuzes in leef- en opvoedstijl vol afgrijzen gadeslaat, heb je als kijker meteen je oordeel klaar. Vervolgens wordt diezelfde Cesar een tijdje later weergegeven als een persoon met gevoel voor rechtvaardigheid die heel veel geeft om zijn familie en er op zijn manier voor wil zorgen. Je kunt dan bijna niet anders dan je oordeel weer bij te stellen.

OITNB heeft ook de kunst om heel licht om te gaan met zware onderwerpen zonder deze triviaal te maken. De vrouwen van Litchfield gaan op een bepaalde nonchalante manier om met hun pijn en problemen dat het eerder een coping-techniek en levensinstelling lijkt te zijn dan achteloosheid. Ook laat OITNB stereotyperende, discriminerende en rascistische dingen, die veel mensen stiekem wel eens zouden kunnen denken, de personages uitspreken, om die uitspraken dan vervolgens met humor te laten onthalen.

De kijker wordt continu een beetje geshockt door de hardheid en botheid van de uitlatingen om vervolgens door de humor de belachelijkheid in te zien van wat er gezegd is. Beetje zoals toen Pennsatucky(Tiffany Doggett) ging vertellen over dat ze wel zes kinderen zou hebben gehad als ze geen abortussen had gepleegd – de aflevering stond nota bene in het teken van moederdag – en de cipier een opmerking maakte over dat er toch niks van ze zou zijn geworden. Het gesprek ging daar vrolijk even op door. De overvloed aan drama en humor in een rap tempo maakt de serie onderhoudend en heerlijk om naar te kijken, als je tenminste de wat minder conventionele scènes aankan.

Foto’s: JoJo Whilden/Netflix