nieuws
Gallowwalkers

In 2006 begon het filmen van Gallowwalkers in Namibië, maar door Wesley Snipes’ belastingontduiking en zijn daaropvolgende verblijf in de gevangenis werd de film uitgesteld. Is het wachten op Gallowwalkers het waard geweest?

Om gelijk maar de vraag te beantwoorden: Nee. Gallowwalkers is verhaaltechnisch een ramp en begint overal en nergens met vertellen. Waar het plot naartoe gaat of waarover het soms überhaupt gaat is lastig te volgen. Wanneer het verhaal als een bal garen zich eenmaal begint te ontrafelen blijkt dat er bar weinig gedachte achter zit. De vrouw van Aman (Wesley Snipes) wordt vermoord door een groep schurken, hij gaat ze achterna om te doden. Tijdens zijn wraaktrip bijt Aman zelf ook het stof. Zijn moeder, een non, brengt hem terug tot leven, maar wel tegen een prijs. Aman is vanaf dat moment vervloekt: iedereen die hij doodt of gedood heeft herrijst als zombie. Zijn ondode slachtoffers achtervolgen Aman om zichzelf te wreken en Aman moet opnieuw de belagers van zijn vrouw doden. Maar om zeker te zijn dat ze deze keer wel doodgaan dient hij het hoofd te verwijderen.

Gallowwalkers heeft wat weg van Blade (Norrington, 1998), niet in het minst omdat Wesley Snipes wederom de rol van monsterjager op zich neemt. Maar deze film is bij lange na niet van hetzelfde niveau als Blade waarin Snipes die iconische rol vertolkte. Gallowwalkers is vermakelijk op zijn eigen manier. De kleurrijke kostuums en rare attributen lijken rechtstreeks uit een Alejandro Jodorowsky-film. Deze Chileense regisseur bedacht onder andere El Topo en Holy Mountain; twee films even bizar als prachtig en het beste te vergelijken met een LSD-trip. Dit is dan gelijk één van zijn krachten: Gallowwalkers is een visueel spektakel. Ik ben er nog niet over uit of deze film evenveel vermaakt met het geluid uit als aan en of dat hem juist beter of slechter maakt. De bizarre taferelen spreken voor zich, daarvoor hoeft de film niet woord voor woord gevolgd te worden. Elke vijf minuten valt de kijker van de ene in de andere verbazing.

Het ene moment wordt een groep burgers opgehangen door een sekte die graag rare hoofddeksels draagt en het andere moment vecht Aman gewoon weer tegen zombies. Er gebeurt veel en dat is soms lastig te volgen. Gallowwalkers probeert met een hagelschot zoveel mogelijk genres te raken, maar mist daardoor ook al zijn doelen. Het is zeker genrebuigend in dat het western, horror, science-fiction, actie en misschien onbewust komedie combineert. Op zijn tijd doet Gallowwalkers dat best aardig. Alleen zullen genrefans van western en horror beiden teleurgesteld zijn. Daarvoor wil Gallowwalkers te veel, met te weinig middelen en vooral te weinig talent. Regisseur Andrew Goth tovert prachtige plaatjes op het scherm, maar van verhaalopbouw of spitsvondige dialogen heeft hij geen kaas gegeten. Vooral laatstgenoemde zijn soms nogal suf of misplaatst episch bedoeld.