nieuws
The Last Exorcism Part II

Het verrassende succes van The Last Exorcism mondt uit in een tweede deel: The Last Exorcism Part II. De verwachtingen voor de opvolger zijn opgeschroefd, maar helaas heeft regisseur Ed Gass-Donnelly daar weinig antwoorden op, behalve een film verloren in extremen.

Het verhaal gaat verder waar het gebleven is. Nell (Ashley Bell) wordt gevonden door een stelletje en naar een ziekenhuis gebracht. Ashley Bell speelt nog steeds even goed als in het eerste deel; helaas is de situatie om haar en haar medespelers heen veel minder geworden. Nell, als enige overlevende van de aanvaring met demoon Abalama, komt daarna terecht in een huis voor problematische jonge meisjes. De beangstigende moerassferen van Louisiana zijn ingewisseld voor dat van een in vergelijking veel vrolijker New Orleans. Nells nachtmerries, hallucinaties en het demonisch fluister komen allemaal terug als zij met vrienden bij een kostuumparade is. Het zijn de tekenen waarvoor ze al bang was: Abalam is terug.

Vanaf dan vuurt regisseur Ed Gass-Donnelly steeds bizarder wordende gebeurtenissen op ons af. Soms lijken er even wat slimme dingen tussen te zitten, zowaar misschien zelfs een oog voor detail en stijl, maar uiteindelijk voelt het vooral alsof er standaardwerk wordt afgeleverd. Niks blijft hangen omdat niks uniek is. Het werkt allemaal maar half en de som wordt nooit meer dan zijn delen. De schrikmomenten voelen geforceerd aan. Het woord zegt het al: het is een moment. Een goede horrorfilm laat diepe krassen achter of geeft je het gevoel bekeken te worden. Deze film doet niks van dat alles. The Last Exorcism Part II slaagt er niet in zoals z’n voorganger oprecht griezelig te zijn. De poging om angstwekkend te zijn is af en toe zelfs komisch. Meerdere malen slaat de film de plank mis met zijn opvatting van wat eng en unheimlich zou moeten overkomen. Dat soort momenten ligt soms mede aan de setting; het lukt Gass-Donnelly bijvoorbeeld niet om Mardi Grass eng en onwerkelijk te krijgen. Na het zoveelste nietszeggende masker, eng gefluister of schaduw in de achtergrond is er weinig nog dat tot de verbeelding wordt overgelaten. Het is soms lastig de vinger op de zere plek te leggen waarom deze film zo vervelend is. Wat wel duidelijk is, is dat er een gebrek aan subtiliteit is. Alles moet direct worden uitgesproken om duidelijkheid te scheppen, want de angst dat straks de kijker het niet meer kan volgen is groot. Alleen werkt horror juist vaak beter als je minder weet.

Het eerste deel oogstte die spanning door onwetendheid door zijn gekozen vorm. Found footage leek alweer over zijn houdbaarheidsdatum heen, maar The Last Exorcism liet zien dat wanneer goed benut het een heel fijne formule kan zijn. Part II hergebruikt echter alleen de mindere kanten van zijn voorganger. Een film over een bezeten meisjes, priesters en uitdrijving heeft echt meer nodig dan alleen laatstgenoemde ingrediënten. Dat begreep regisseur Daniel Stamm met zijn keuze voor documentairestijl wel, maar Gass-Donnelly niet. Het is rechttoe rechtaan genreafspraken zonder enige vorm van originaliteit. Waarom voor deze richting is gekozen blijft de gehele film compleet onduidelijk. Hebben we echt nog een uitdrijvingsverhaal nodig met recente films als The Conjuring (Wan, 2013), The Possession (Bornedal, 2012), The Devil Inside (Brent Bell, 2012) en ook The Last Exorcism (Stamm, 2010)? The Last Exorcism Part II lijkt verdacht veel op een melkkoe.