Doorgaan naar artikel
For Those in Peril
Douwe Knook
Douwe Knook
Profiel

Conclusie

Al met al blijft For Those In Peril een zeer sterk debuut van Paul Wright als filmmaker. Hoewel het verhaal een behoorlijk zwaarmoedig drama is, weet Wright dit in de film toch zo intrigerend te brengen en met net genoeg lichtpuntjes dat je als kijker niet volledig depressief de zaal verlaat. Deze film is uitermate geschikt voor een ieder die kan genieten van sterke cinematografie en mooie dramatische films.

For Those In Peril is een intrigerend verhaal over sociale acceptatie en het verwerken van rouw binnen een kleine gemeenschap waar iedereen elkaar door en door lijkt te kennen. Het is een mooi debuut van de talentvolle Paul Wright.

Bij een mysterieus bootongeluk komen alle opvarenden om het leven, behalve de schuchtere tiener Aaron (George MacKay). De dorpelingen van het kleine Schotse vissersdorp waar hij woont wijzen Aaron al snel aan als de schuldige, aangespoord door bijgeloof en tradities. Aaron zelf heeft echter al genoeg verdriet te verwerken: zijn oudere broer was namelijk een van de overleden opvarenden. In zijn verdriet en eenzaamheid overtuigt Aaron zichzelf ervan dat zijn broer nog leeft en besluit om alles in het werk te stellen hem te vinden.

Wright introduceert de film als een gitzwart drama waarin Aaron en zijn moeder Cathy (Kate Dickie) niet alleen te kampen hebben met rouw, maar ook nog eens uitgespuugd worden door de rest van het dorp. De benauwde sfeer wanneer Aaron onder zijn dorpsgenoten is wordt perfect vertaald naar het camerawerk. Doordat de camera de personages dicht op de huid volgt wordt ook de kijker algauw bekropen door een beklemmend gevoel. Bijvoorbeeld in een scène waarin Aaron de plaatselijke kroeg binnenloopt. Hoewel we niet daadwerkelijk zien dat de andere aanwezigen hem aankijken, voelt het toch alsof alle ogen op Aaron gericht zijn.

De wanhoop en het verdriet van de personages wordt door Wright rauw en menselijk overgebracht. Terwijl de film toont hoe Aaron zijn toevlucht zoekt in vissersfolklore, wordt evenzeer getoond hoe hij afdwaalt in een dal van depressiviteit. De algehele grauwe sfeer van de film wordt misschien nog het meest gekenmerkt door de beelden van de grijze, oneindige oceaan. De enige lichtpuntjes in de film komen voort uit flashbacks van vroegere, gelukkigere tijden, cinematografisch slim verpakt als beelden van een handheldcamera, en Aaron die troost vindt in een oude visserslegende die verteld over de terugkeer van op zee verloren geliefden. Dit voorkomt dat de film al te duister wordt en de hoop op een goede afloop in stand gehouden wordt.

Hoewel de acteurs in For Those In Peril allemaal relatief onbekend zijn, is het acteerwerk in de film zeer sterk. Met name MacKay toont duidelijk veel talent. De gevoelens van wanhoop en verdriet zijn van zijn gezicht te lezen, net als de verbetenheid wanneer hij vastbesloten is zijn broer terug te vinden. Ook Kate Dickie, die slechts een bijrol in Game of Thrones speelt, vertolkt met verve de rol van Cathy, de moeder van Aaron die probeert haar zoon zo goed mogelijk in bescherming te nemen.

Ook de muziek, of eigenlijk het gebrek hieraan, is opvallend aan de film. De muziek bestaat hoofdzakelijk uit zachte, langgerekte tonen waardoor de luidere geluiden des te meer opvallen. Met name de geluidseffecten van de oceaan dringen hierdoor meer door tot de kijker en dragen zo enorm bij aan onheilsspellende sfeer van de film. Zo beklemd als Aaron zich voelt, zo uitgestrekt en angstaanjagend is de oceaan.

Het enige minpunt aan de film is het einde. Het eind van de film gaat tegen de verwachting in en strookt niet volledig met het eerder geschapen beeld. Alles aan de film lijkt rauw en realistisch terwijl tegen op het einde het plot ineens een surrealistische wending neemt. Hierdoor lijkt de boodschap van de film te verzwakken en raak je als kijker enigszins in verwarring.