review
Recensie: Diablo III: Reaper of Souls

Blizzard heeft laten zien dat het het teleurstellende Diablo III niet de rug toekeert. Er wordt hard gewerkt om het spel de uitdaging en levensduur te geven die aanvankelijk beloofd werd. Er is op Nieuwerwets aardig wat geschreven over het tweezijdige Diablo III. Is het spel nou eigenlijk léuk en zo nee, waarom steken we er dan zo veel tijd in? De eerste uitbreiding Reaper of Souls en de onlangs uitgebrachte patch 2.0 gooien het spel ondersteboven. Is dit het infuus dat Diablo nodig had?

Nadat in het vorige deel Diablo totaal was vernietigd, bleven de goeierikken over met de corrupte Black Soulstone, waarin de essenties van al het kwaad uit de hel verborgen zitten. Aartsengel Tyrael durft de steen niet te verwoesten en besluit hem diep onder de wereld te verbergen, opdat niemand ooit de duistere kracht ervan kan misbruiken. Hij heeft de Soulstone nog niet neergezet, of zijn gevallen engelenbroeder Malthael zit er al bovenop. Malthael was voorheen het Aspect van Wijsheid, maar is nu de Engel des Doods en is er op uit de mensheid uit te roeien. Hoe de steen in zijn plannen past is onduidelijk. Daar komt de speler bij kijken, in de vorm van de legendarische Nephalem. In Diablo III: Reaper of Souls is het aan jou om Malthael en zijn leger aan geesten te stoppen.

Ik denk dat ik niet langer de doelgroep ben voor het verhaal van Diablo III. Ook Reaper of Souls is een opeenhoping van eenzijdige personages die geen eigen wil lijken te hebben buiten wat het plot van ze verlangt. En wat het plot verlangt is dit: grote woorden als ‘hoop’, ‘moed’, ‘corruptie’ en ‘duisternis’ worden rondgeslingerd om een klikfestijn tussen goed en kwaad te rechtvaardigen. Als superschurk heeft Malthael bijzonder weinig om het lijf. Hij is een Magere Hein met twee sikkels waar normaal een zeis zou zitten. Traag fluistert hij de speler toe over de onvermijdelijke dood. Steeds komt op precies het juiste moment precies de juiste informatie aanwaaien en elke handeling en elke motivatie wordt aan de speler verteld. Alsof de wereld gelooft dat hun redding afhangt van een held met meer kracht dan de goden, maar het verstand van een peuter.

Reaper of Souls voegt een nieuw hoofdstuk toe, in en rond de grote stad Westmarch. De troosteloze, gotische stad huist alle bekende personages en enkele nieuwe. Er is meer interactie tussen de speler en allerlei grote en kleine bijrollen, die zich bijvoorbeeld uit in speciale missies voor je volgelingen. De overlevenden op straat hebben van alles te vertellen. Toch, ondanks deze levendigheid voelt Reaper of Souls niet fris: het blijven uiteindelijk dezelfde personages met hetzelfde gemijmer. De enkele nieuweling met iets te vertellen komt niet grappig uit de bus, zoals de nieuwe ‘mystic’ Myriam, of heeft geen noemenswaardige kenmerken, zoals de nieuwe Horadrim Lorath Nahr. En voor de kenners die dachten dat de Horadrim, een eeuwenoude tovenaarsorde, uitgestorven waren: Reaper of Souls hergebruikt net zo makkelijk als Diablo III álle vijanden, groepen en personages (er is nu een derde grote, spinachtige schurkin in het al vrij korte spel verwerkt). De nostalgie wordt je met een trechter in de keel geduwd. En spoilers terzijde: het spel schroomt zich niet om schaamteloos op een vervolg te mikken. Zo voelt de climax betekenisloos: als speler vraag je je af of het verhaal gestuwd wordt door logica en geloofwaardigheid, of dat we alleen maar spelen om een geldmachine in gang te houden.

Uiteindelijk heeft een spel als Diablo III dat verhaal alleen maar nodig als kapstok om de gameplay aan op te hangen. Daar is een hoop aan verbeterd. De klassen zijn aangepast voor meer spelbalans en uitgesproken karakter. Hoewel op de normale moeilijkheidsgraad het spel met één hand achter de rug gespeeld kan worden, eisen de nieuwe moeilijkheidsgraden van Hard tot en met het onmenselijke Torment meer oplettendheid van de speler. Omdat vijanden hier een stuk langer blijven staan (lees: ze vallen niet met bosjes om na één muisklik) krijg je met je klasse ook meer de kans om een unieke speelstijl te proberen. Je zult ten slotte al je vaardigheden nodig hebben om de sterkere tegenstanders te kunnen verslaan. De hogere moeilijkheidsniveau’s zijn echter niet perfect: over het algemeen doen vijanden meer schade, maar het lijkt voornamelijk alsof iedereen veel meer hit points opgeplakt heeft gekregen. Het spel duurt dan ook langer om uit te spelen, waardoor de bijkomende bonussen van meer XP en beloningen vrij weinig gaan betekenen.

Die beloningen uiten zich in steeds beter wordende uitrusting. In Diablo III kwam alleen een enkeling wel eens een Legendary item tegen, en die hadden dan te weinig invloed op de uitrusting die de speler al had. Sinds patch 2.0 regent het daarentegen Legendaries, en door een Smart Drop-systeem is vrijwel alles wat de speler van de grond raapt precies op maat gemaakt voor de klasse die je dat moment speelt. Dat betekent dat je minder geduld nodig hebt voor betere items. De keerzijde is dat, ook omdat zelfs twee dezelfde Legendaries veel verschillende eigenschappen kunnen hebben, de Legendary items nu de plaats hebben ingenomen van wat voorheen de minder zeldzame uitrusting was. De oranjegekleurde Legendaries hebben geen karakter: ze zijn snel net zo onopmerkelijk aan het worden als hun minder zeldzame, gele lotgenoten. De nieuwe enchantmentfunctie stelt spelers in staat om specifieke eigenschappen om te zetten in andere, met een klein bedrag en wat benodigdheden, maar deze aanpassingen zijn net te klein om veel verschil te maken en zijn voornamelijk relevant voor de absolute top, wanneer het tot in de puntjes afstellen van je uitrusting enigszins van belang wordt – niet zozeer voor de uitdaging, als wel om je eigen prestaties te blijven overtreffen.

Omdat Reaper of Souls uiteindelijk niet zo moeilijk is, is het ook de vraag waar al die loot voor nodig is. In Diablo II waren de moeilijkste levels een kluif om doorheen te komen. Maar nu kan je elk gewenst moment de moeilijkheidsgraad aanpassen, en veel kwetsbaarder lijk je er niet van te worden. In enkele dagen had ik zonder enige moeite een hardcore-personage (waarbij één keer doodgaan het einde van je personage betekent) op de hoogst toegankelijke moeilijkheidsgraad naar level 60 getild. Dat is niet om op te scheppen, want zo’n goede speler ben ik niet. Het geeft alleen aan dat Diablo III en Reaper of Souls misschien niet de uitdaging bieden om de lange zoektochten naar de (nog onnodige) betere uitrustingen te rechtvaardigen.

Met de nieuwe ‘Adventure Mode’ wordt die zoektocht wel vergemakkelijkt. In plaats van het steeds opnieuw spelen van de campaign biedt Adventure Mode opdrachten die over de hele speelwereld verdeeld zijn. Deze missies zijn in willekeurige volgorde te voltooien en leveren een mooie buit op en een nieuwe valuta, Blood Shards, waarmee ook nieuw wapentuig gekocht kan worden. Voor oudgedienden van World of Warcraft is dit gesneden koek. Het is leuk om hot en her door het spel te reizen met je vrienden of vreemden uit Rusland en Adventure Mode biedt de mogelijkheid om elk willekeurig moment naar elke plek in het spel te kunnen springen. Waarom moeilijk als het ook makkelijk kan? Adventure Mode heeft alles in zich om de speler te vermaken ná de campaign.

De enige nieuwe klasse is de Crusader, die zich enigszins verhoudt tot de Paladin uit Diablo II. De Crusader is erg leuk om mee te spelen, al is het maar omdat ze zo veelzijdig is. Misschien is ze (of hij) nog iets té veelzijdig en sterk in verhouding tot de rest: zonder moeite kan de Crusader vijanden van veraf of dichtbij uitschakelen. Nog erger: ze is minstens zo stevig als de andere twee melee classes (Barbarian en Monk), maar doet makkelijk zo veel schade als de Witch Doctor of Wizard. Laat dat niet de pret bederven, want spelen doe je voornamelijk mét elkaar. Een minpunt is dat de Crusader niet zo nieuw aanvoelt, maar eerder als een opgevoerde Monk. Wat voor fundamenteel nieuwe dingen deze klasse introduceert, is mij nooit duidelijk geworden.

Wat Reaper of Souls helemaal goed doet is het uiterlijk. De nieuwe omgevingen stralen karakter uit. Door sterk, bont kleurgebruik en warme lichtbronnen oogt elke steeg, of elk verlaten slagveld zo (on)herbergzaam als het maar zou kunnen. Die sterke kleurkarakters doen denken aan hoe verschillende zones in World of Warcraft vormgegeven worden. Ook de soundtrack is meer uitgesproken dan voorheen, met onder andere een onheilspellende kerkklok. Met de gruwel en de animaties is in Reaper of Souls nog verder gegaan dan ooit en zo krijgt het spel ondanks het erbarmelijke script het nodige karakter. De kruisbestuiving met World of Warcraft uit zich verder ook in een mooie, maar ietwat belachelijke scène bovenop een kolossale stormram die doet denken aan de Spine of Deathwing. Dat je er bij elke klap niet van afgeslingerd wordt is een raadsel.