review
Interstellar

Na twee jaar wachten is de nieuwe film van Christopher Nolan eindelijk geland. Meer dan welke andere hedendaagse regisseur dan ook is de verschijning van de nieuwe Nolan-film altijd een evenement. Deze waanzin begon met The Dark Knight, door een geweldige marketingcampagne en het spijtige overlijden van Heath Ledger was er een gigantische hype voor deze Batmanfilm. De film bracht uiteindelijk bijna een miljard dollar op en zorgde ervoor dat Warner Bros. het aandurfde om Christopher Nolan een gigantisch budget te geven om zijn eigen ideeën te realiseren. Het gebeurt niet vaak dat een originele film (dus niet een vervolg, of (strip)boekverfilming) een budget van tweehonderd miljoen dollar krijgt, maar Nolan Inception betaalde dit ruimschoots terug. Interstellar is misschien nog wel een groter risico omdat de regisseur niet een film maakt zoals we van hem gewend zijn. Het script werd door broer Jonathan Nolan oorspronkelijk geschreven voor Steven Spielberg, totdat Christopher Nolan aan boord kwam en het herschreef. Het ruimte-epos voelt echter nog steeds aan als een Spielberg-film, met een vleugje Stanley Kubrick. Een gewaagde combinatie die in 2001 nog mislukte, toen Spielberg het Kubrick-scenario A.I. Artificial Intelligence verfilmde.

Ergens in de toekomst (er wordt geen specifiek jaar genoemd) is de aarde bijna onbewoonbaar geworden. Grote stofwolken hebben oogst na oogst verpest en de wereldbevolking heeft zich helemaal op het verbouwen van maïs gestort. Een van hen is voormalig NASA-piloot Cooper (Matthew McConaughey). De toestand op aarde is zo zorgelijk dat er geen geld meer kan worden besteed aan ruimtevaart. Althans dat denkt Cooper, totdat zijn oude vriend, NASA-professor Brand (Michael Caine), met het verzoek komt om deel te nemen aan een geheime ruimtemissie. Samen met Doyle (Wes Bentley), Romilly (David Gyasi), Brands dochter Amelia (Anne Hathaway) en een robot genaamd TARS (Bill Irwin) is het aan Cooper om op zoek te gaan naar een nieuwe planeet voor de mens. De bemanning zal door een wormgat moeten reizen naar onbekende bestemmingen en Cooper zal moeten kiezen tussen zijn eigen familie en de toekomst van de mensheid.

Christopher Nolan is bekend met het uitvergroten van theoretische concepten. Van de droomwereld en ons onderbewuste in Inception tot ons verlangen om te worden verbaasd in The Prestige. Interstellar drijft de theorie iets meer naar de achtergrond en gaat vooral over menselijke emoties. Centraal staat de relatie tussen Cooper en zijn dochter Murph, gespeeld door Mackenzie Foy. De grootste bedreiging waar zij mee te maken hebben is tijd, aangezien deze voor de mensen op aarde sneller verstrijkt dan aan de andere kant van het wormgat. Hoewel het narratief dus niet zoveel tijdsprongen maakt als in Inception of Memento, wordt dit vooral ingezet om op een emotioneel niveau spanning te creëren. Nolan weet precies hoelang hij een shot vast moet houden om het gewenste effect te bereiken en zet zijn reeks van geweldige samenwerkingen met componist Hans Zimmer voort. Zimmer weet wederom een geweldige soundtrack te leveren, waardoor de film op een epische manier boeit zoals al jaren niet meer in de bioscoop is vertoond.

Zoals we van Nolan gewend zijn is het gebruik van computereffecten tot een minimum beperkt en is elke set echt gebouwd. De delen van de film die zich op verre planeten afspelen zijn grotendeels in IJsland opgenomen. Nolan gebruikte deze imponerende locatie, die niet zo lang geleden op dezelfde manier werd gebruikt in Prometheus, eerder al in Batman Begins. Deze locaties worden aangevuld met buitenaardse natuurelementen, van bevroren wolken tot torenhoge golven. Net als de droomwereld biedt het buitenaardse een ideale setting om de meest onwaarschijnlijke taferelen met een sprankje geloofwaardigheid te presenteren. Ook het hulpje TARS, een van de vele verwijzingen naar Stanley Kubricks 2001: A Space Odyssey is een combinatie van computer- en echte beelden. Deze robot zorgt, samen met zijn soortgenoot CASE, voor een aantal komische momenten. Welkome lichte noten die in voorgaande Nolan-fims vaak afwezig waren.

Ook is dit zijn mooiste film tot nu toe. Met dank aan de Nederlandse cinematograaf Hoyte van Hoytema, die recent nog aan Her meewerkte en verbonden is aan de aankomende James Bond-film. Hij verschaft Nolan een veel kleurrijker canvas dan zijn vaste cameraman Wally Pfister, die het dit jaar zelf ging proberen als regisseur van Transcendence. Vooral de beelden van de ruimtereis zien er adembenemend uit. Doordat er vaak gekozen wordt voor camera’s die aan het ruimteschip bevestigd zijn krijg je soms het idee naar een documentaire te kijken. Ook de inhoud sluit hierop aan, aangezien de theorieën van natuurkundige Kip Thorne de basis vormden voor veel vertoonde verschijnselen. Tijdens het maken van de wormgat-shots werd zelfs een wetenschappelijke ontdekking gedaan. Naarmate de film vordert wordt wel duidelijk dat Nolan nog steeds meer fiction dan science-liefhebber is. Niet iedereen zal het onvoorstelbare laatste uur kunnen waarderen, maar de manier waarop het verhaal zich ontvouwt is verrassend en houdt je de volledige speelduur op het puntje van je stoel.