review
The Hunger Games: Mockingjay – Part 1

Jennifer Lawrence heeft haar gevechtskleding weer aangetrokken voor het derde deel in de Hunger Games-saga. Twee jaar na het begin van de reeks boekverfilmingen is Lawrence uitgegroeid tot een ware ster. Om hier maximaal van te profiteren is besloten om het derde en laatste Hunger Games-boek op te splitsen in twee delen. In navolging van andere Young Adult-series zoals Harry Potter en Twilight. Deze Mockingjay – Part 1 en het volgend jaar te verschijnen Part 2 zijn tevens de laatste kans om Philip Seymour Hoffman aan het werk te zien.

Na de gebeurtenissen in de vorige film is Katniss Everdeen (Jennifer Lawrence) uit de Hunger Games-arena ontsnapt met de hulp van Plutarch Heavensbee (Philip Seymour Hoffman) en leeft ondergronds bij de overlevenden van het gebombardeerde District 13. Haar thuisdistrict is verloren, op de door Gale (Liam Hemsworth) geredde overlevenden na. Zowel president Alma Coin (Julianne Moore) van District 13 als Plutarch hopen dat Katniss als gezicht wil dienen als gezicht voor hun propaganda. Katniss is hier niet erg happig op en vreest vooral voor de veiligheid van Peeta Mellark (Josh Hutcherson), die niet uit de arena is gered. Maar wanneer tegenstander President Snow (Donald Sutherland) het offensief opent beseft Katniss weer wie de echte vijand is.

Mockingjay – Part 1 is het beste deel uit de serie tot nu toe. Het combineert het hogere tempo van het eerste deel met de mooie beelden van Catching Fire. Dit is te danken aan de terugkeer van regisseur Francis Lawrence. Voor een film die zich grotendeels ondergronds afspeelt weet Lawrence bijzonder veel mooie shots te maken. Ook Jennifer Lawrence maakt wederom indruk. De twee naamgenoten zijn geen familie, maar bieden uitstekende samenwerkingen. Twee Oscarnominaties en een verzilvering na haar eerste vertolking van de rol weet Lawrence elk aspect van Katniss Everdeen overtuigend neer te zetten. Dit personage is zowel sterk en heldhaftig als breekbaar en bang en dit maakt haar kat-en-muis-spel met President Snow extra interessant.

Deze Hunger Games-film bevat dan ook helemaal geen Hunger Games, al is dit vooral een pluspunt. Het vorige deel voelde toch grotendeels als een herhaling en deed ondertussen niks aan de slechte geloofwaardigheid van de dystopische samenleving. De verhaallijnen rond afgevaardigden van districten die in de arena om leven en dood vechten om diezelfde districten te onderdrukken riep altijd meer vragen op dan dat het antwoorden bood. In deze film ligt de focus vooral op psychologische oorlogsvoering door middel van propaganda. Er is dus minder actie aanwezig dan in de vorige delen, maar daardoor blijft er tijd over die de setting des te geloofwaardiger maken. Hier slaagt de film goed in en hopelijk wordt het slot volgend jaar net zo goed, of misschien zelfs beter.