review
Recensie: Annie

Een film die elk jaar rond de feestdagen geprogrammeerd wordt op televisie is de klassieker Annie uit 1982. Het feelgood-verhaal van het vrolijke weesmeisje met de “Sun will come out tomorrow”-mentaliteit heeft de harten van talloze generaties gestolen. Maar het verhaal kan wel een moderne upgrade gebruiken, moet de gedachtegang zijn geweest van regisseur Will Gluck. Samen met producenten als Will Smith, Jada Pinkett Smith en Jay-Z besloot Gluck om een nieuwe versie van het tijdloze verhaal te maken, zodat Annie ook de harten van de komende generaties kan stelen.

Annie (Quvenzhané Wallis) is een vrolijk weesmeisje dat zingend door het leven gaat en die dankzij haar houding haar mannetje staat in de achterstandswijken van New York. Haar ouders hebben haar als kind achtergelaten en elke dag hoopt Annie dat haar ouders haar komen ophalen. Annie moet hard werken in het weeshuis. Ze wordt samen met een aantal andere weeskinderen door de gemene Miss Hannigan (Cameron Diaz) continu aan het werk worden gezet. Als Annie bijna wordt aangereden door een auto, wordt ze gered door de steenrijke zakenman en burgemeesterskandidaat Will Stacks (Jamie Foxx). Zijn lieve assistente Grace (Rose Byrne) en zijn op geld beluste adviseur Guy (Bobby Cannavale) vinden het een goed idee als Annie een tijdje bij Stacks komt wonen, om zo zijn kans op het burgemeesterschap te vergroten. Annie gaat elke dag mee om de campagne van Stacks te helpen en zo raken Annie, Stacks en Grace langzamerhand steeds meer gehecht aan elkaar. Annie’s vrolijke houding zorgt ervoor dat Stacks de mooie dingen in het leven gaat waarderen. Dan staan plots de “biologische ouders” van Annie voor de deur en gaat Annie met hen mee. Maar al gauw blijkt dat er iets niet klopt en Stacks liefde voor Annie zorgt dat hij op onderzoek gaat.

Het verhaal was inderdaad aan vernieuwing toe: de tand des tijds is goed te zien als je nu de oude versie van Annie bekijkt. Zowel het medium film als de maatschappij is erg veranderd en dit komt goed naar voren in deze nieuwe versie. Zo zijn er veel verwijzingen naar social media en wordt de achtervolging op de “biologische ouders” van Annie dankzij selfies en social media opgelost. Een grappige en hedendaagse twist die het verhaal ten goede komt. De liedjes die gebruikt worden in de oude versie zijn opgepoetst en voorzien van een modern laagje, waardoor deze lekkerder in het gehoor liggen. Ook merk je de hiphop-invloeden die ongetwijfeld dankzij Jay-Z en Will Smith in de film zitten. De liedjes en de bijbehorende dansbewegingen (waarbij er duidelijk leentjebuur is gedaan bij “The Cup Song”) zijn aanstekelijk en zorgen ervoor dat je met een glimlach de film bekijkt. De acteerprestaties zijn wisselend: de Oscar-genomineerde Quvenzhané Wallis is een erg sterke actrice en speelt een leuke en overtuigende Annie, wat bewonderenswaardig is aangezien ze nog maar elf jaar is. Jamie Foxx speelt eveneens een grappige, leuke Will Stacks. Foxx’ zangkwaliteiten zijn bovendien uitmuntend. Cameron Diaz’ personage daarentegen is niet sterk: haar personage is vlak en nietszeggend, het is niet geloofwaardig en Diaz past niet in deze rol.

De moderne twist die regisseur Will Gluck zo graag benadrukt is tevens een negatief puntje, omdat het te vaak en onnodig wordt onderstreept. De verwijzingen naar nieuwe technologieën en het moderne leven zijn zo overduidelijk aanwezig, dat het zichzelf tegen gaat werken: na 4 of 5 keer onderstrepen dat dit toch echt een film van heden ten dage is, gelooft het publiek het wel. Als je het vervolgens vaker doet, begint het irritant te worden. Het hoofdkwartier van Stacks is hierin een hoogtepunt: een extreem futuristisch kantoor (wat je in werkelijkheid nooit tegen zult komen) met talloze schermen waarvan het merendeel onnodig is, puur om te laten zien dat dit niet de versie uit 1982 is. De gedachtegang van Gluck dat het verhaal van Annie een upgrade nodig heeft, kan ik begrijpen. Dan moet er wel het een en ander veranderen aan het verhaal om het interessant te houden. Daar is Gluck niet in geslaagd: het verhaal komt bijna volledig overeen met het oude verhaal. Alles valt ver van te voren te voorspellen; de spanningsboog in het verhaal is weg. Het enige wat enigszins verfrissend en leuk is, zijn de liedjes en de acteerprestaties van Wallis en Foxx.

Annie is nog steeds hetzelfde verhaal van 32 jaar geleden, met een moderne setting en modernere liedjes. Het is jammer dat Gluck het feit dat dit een moderne versie is zo graag en zo vaak wil benadrukken, want sommige aspecten van het inzetten van moderne technologieën komen goed uit de verf en zijn daadwerkelijk een goede aanvulling. Omdat dit te vaak herhaald wordt, heeft dit een negatieve invloed op de geloofwaardigheid van de film. De acteurs en actrices doen hun best om dit verhaal net zo leuk te maken als de vorige versie, maar het mag helaas niet baten: deze versie van Annie zal hoogstwaarschijnlijk de komende jaren niet elk jaar rond de feestdagen op televisie verschijnen.