review
Ant-Man

Dat superheldenfilms populair zijn is vast niemand ontgaan. De studio’s van Marvel en DC Comics draaien tegenwoordig overuren met het maken van nieuwe films. De bekendste superhelden zijn toch wel Iron Man, Captain America, Superman en Batman. Maar sinds kort is er uit de Marvel-studio een nieuwe, onwaarschijnlijke superheld opgestaan om te schitteren in zijn eigen film. Niemand minder dan Ant-Man.

Het Ant-Man-pak, dat de zogenaamde ‘Pym particles’ (een zeldzame groep van subatomische deeltjes) gebruikt, is een creatie van dokter Henry “Hank” Pym (Michael Douglas). De deeltjes stellen de gebruiker in staat om de grootte en de massa van voorwerpen of levende wezens te veranderen. Zo maken de deeltjes het mogelijk om de drager van het Ant-Man pak te laten krimpen tot het formaat van een mier en weer terug naar normale grootte. Hierbij worden ook zijn krachten versterkt, want mieren kunnen wel tot 50 keer hun lichaamsgewicht tillen. Vroeger was Hank Pym Ant-Man, maar hij zag in dat wanneer de formule in verkeerde handen zou vallen, de gevolgen catastrofaal konden zijn. Daarom besloot hij te stoppen als Ant-Man en de formule met niemand te delen.

Maar als het geheim van Ant-Man toch in de verkeerde handen van zijn voormalig protégé Darren Cross (Corey Stoll, bekend als Peter Russo uit House of Cards) dreigt te vallen, besluit Pym dat het onderzoek van Cross vernietigd moet worden. De aangewezen persoon om deze klus te klaren is Scott Lang (in de vorm van een afgetrainde Paul Rudd). Lang is een net vrijgekomen crimineel die op het rechte pad wil blijven voor zijn dochter Cassie. Nadat duidelijk wordt dat Lang de nieuwe Ant-Man wordt, volgt een heftig trainingscircuit met Pyms dochter Hope (Evangeline Lilly van Lost en The Hobbit) om hem klaar te stomen als Ant-Man. Als hij dan van de familie Pym ook leert communiceren met mieren, wat van hen uiterst handige hulpjes maakt zoals de vliegende mier Anthony (ja, Ant-hony), is Lang klaar om de strijd met Cross aan te gaan.

Mede door acteur Michael Peña als Langs voormalig celgenoot Luis en Paul Rudd zelf heeft de film een hoog komisch gehalte. Dit zorgt ervoor dat Ant-Man niet alleen leuk is voor Marvel-fans, maar dat ook mensen zonder een passie voor superhelden de film zeker zullen waarderen. Hier blijkt ook dat Rudd perfect is voor zijn rol; juist vanwege zijn ervaring met komedies gaat de afwisseling tussen humor en actie hem goed af en dat zorgt ervoor dat hij zijn geloofwaardigheid als Scott Lang én als Ant-Man behoudt. De film is door de komische momenten vaak wat luchtiger dan de gemiddelde superheldenfilm en dat zorgt ervoor dat Ant-Man lekker wegkijkt. Een leuke toevoeging van de film is dat hoewel Lang als Ant-Man in dit verhaal geen deel uitmaakt van The Avengers, de groep toch meerdere malen aangehaald wordt en een Avenger een verschijning in de film maakt. Ook is Marvel-créateur Stan Lee weer te zien met een van zijn beroemde cameo-optredens.

Naast de humoristische insteek van de film zijn de 3D-actiescènes van Rudd als Ant-Man indrukwekkend vanwege de afwisselende perspectieven in zijn normale formaat en het mier-formaat. Op deze manier wordt er voor wat extra spanning in de scene gezorgd. Maar zeker in het begin van het verhaal, als er nog vooral verklarende informatie wordt gegeven, is het jammer dat er tijdens gewone gesprekken ook veelvuldig 3D beelden worden gebruikt. In deze gevallen leiden die eigenlijk alleen maar af, in plaats van dat ze iets  aan de scene toevoegen. En dat is jammer.

Regisseur Peyton Reed, voornamelijk bekend van komedies als Yes Man (2008) en The Break-Up (2006), maakte met Ant-Man zijn eerste superheldenfilm en doet dat helemaal niet verkeerd. Ant-Man is een wat andere superheldenfilm dan wat we van Marvel gewend zijn, maar door de juiste balans tussen actie, een goed onderbouwd verhaal en voldoende humor, werkt het. Dat maakt Ant-Man een zeer vermakelijke film, die zichzelf gelukkig vooral niet te serieus neemt.