review
Moonwalkers
Conclusie
Moonwalkers lijkt te willen choqueren en probeert kunstzinnig te zijn, maar valt in herhaling. Het verhaal heeft potentie maar komt, ondanks goed acteerwerk, niet echt van de grond. Een film voor na een paar biertjes misschien?Wat als de maanlanding mislukt? Dan wil de Amerikaanse regering in Moonwalkers een plan B achter de hand hebben. CIA-agent Kidman (Ron Perlman) wordt op pad gestuurd om een maanlanding in scène te laten zetten door niemand minder dan Stanley Kubrick. Maar mislukte bandmanager Jonny (Rupert Grint) ziet een flinke koffer geld en laat zijn drugsverslaafde vriend Leon (Robert Sheehan) de bekende regisseur naspelen.
Door een langdradige en ongelukkige samenloop van omstandigheden is Kidman uiteindelijk aangewezen op de twee Engelse nietsnutten. Terwijl hij zijn moordneigingen regelmatig de vrije loop laat, moet hij samenwerken met een excentrieke groep kunstenaars die nét een andere kijk op de film hebben dan hij.
Regisseur Antoine Bardou-Jacquet begint in deze debuutfilm met een lange opbouw om de context neer te zetten. Na drie kwartier lijkt er eindelijk actie in de film te komen, maar al snel valt Moonwalkers weer dood. Een echt hoogtepunt laat op zich wachten en komt in de bijna twee uur speeltijd uiteindelijk niet voorbij.
Wat wel langskomt zijn veel gekke, overdreven hippie-dingen. Die gemeenschap stond in het Engeland van ’69 in volle bloei; in de film merken we dat aan veel naakt, nog meer drugs en lekker extravagante kleding. Even wennen dus voor de Amerikaanse CIA-agent, die gewend is aan strakke pakken. Hij slaat zich er zowel letterlijk als figuurlijk doorheen, wat uiteindelijk een bijzonder kijkje door zijn ogen oplevert tijdens zijn eerste LSD-trip.
De combinatie van hippies en kunst zorgt voor nog meer bijzondere beelden; van biggetjes met tijgerprint tot een man die, gekleed in slechts een witte oma-slip, samen met twee kippen in slow-motion op een trampoline springt. Dat getuigt van een zekere mate van originaliteit, maar gedurende de hele film blijft de grap een beetje in de lucht hangen. Er zijn weinig momenten die echt bijblijven en juist veel waarbij de film in herhaling valt.
Die tijd had beter gestoken kunnen worden in het uitdiepen van de personages. De meeste van hen hebben veel potentie; een CIA agent met een posttraumatische stressstoornis, of een ‘loser’ bandmanager die zich op de één of andere manier steeds weer in de problemen werkt. Helaas leren we niets over hun achtergrond of wat hen drijft. Net als het verhaal blijven ook zij aan de oppervlakte. Het is bijna zonde van het stel getalenteerde acteurs dat aan de film meewerkt dat hun personages zo miniem worden uitgewerkt.
Het concept was veelbelovend, maar alle gekkigheidjes en psychedelische uitprobeersels leiden enorm af. Het verhaal en de personages krijgen daardoor niet de aandacht die ze verdienen en die eigenlijk ook nodig is om Moonwalkers van de oppervlakte vandaan te krijgen.
