review
Knielen op een bed violen

Knielen op een bed violen is nu te koop als Blu-ray en DVD.

De gelijknamige bestseller van Jan Siebelink verscheen in 2005 en wist meer dan 700.000 keer over de toonbank te gaan. Paul Verhoeven en diens vaste scenarist Gerard Soeteman gingen aanvankelijk al aan de slag met een verfilming, maar haakten toch af. Naar verluidt omdat Verhoeven zich niet goed kon verplaatsen in het hoofdpersonage. Regisseur Ben Sombogaart (De Tweeling) zag wel mogelijkheden en ging de uitdaging aan.

Bloemenkweker Hans (Barry Atsma) krijgt op een dag bezoek van Jozef Mieras (Marcel Hensema), een mysterieuze man die onderdeel blijkt te zijn van een protestantse sekte. Jozef weet Hans ervan te overtuigen dat zijn huidige geloof niet streng genoeg is. Wanneer Hans vervolgens een visioen krijgt, geloven de sekteleden dat hij uitverkoren is om zich bij het gemeenschap te voegen. Tot groot verdriet van zijn vrouw Margje (Noortje Herlaar) en zonen Ruben (Willem Voogd) en Tom (Nils Verkooijen) krijgt het geloof steeds meer grip op het gezin en hun leefomstandigheden.

Foto: Piotr Kukla

Hoewel Barry Atsma in het begin niet echt weet te overtuigen, lukt het hem toch de transformatie van zijn personage geloofwaardig over te brengen. Atsma groeit duidelijk in zijn rol, al maakt hij fysiek een omgekeerde ontwikkeling door. De acteur viel maar liefst negen kilo af voor zijn rol als Hans. Een nuttige investering; met zijn ingevallen wangen weet Barry zijn personage goed te onderscheiden van zijn vele andere rollen. Ook Marcel Hensema is sterk, zoals we inmiddels wel van hem zijn gewend. De grote verrassing is toch Noortje Herlaar. De Marry Poppins-actrice zorgt met haar ingetogen bescheidenheid voor een mooie balans met de grootse religieuze concepten.

Ben Sombogaart en cinematograaf Piotr Kukla toveren weer een aantal prachtige shots uit de hoge hoed. Helaas blijkt de hoofdpersoon niet het enige probleem bij de vertaling naar het witte doek: het omvangrijke verhaal heeft geresulteerd in een rommelige film. Zo is de balans tussen Hans en Margje’s relatie en de religieuze aspecten volledig zoek. Ook gaat de tweede helft van het verhaal ten onder door een overdaad aan tijdssprongen. De tijdspanne van een aantal decennia blijkt helaas te lang voor een film van 112 minuten. Misschien heeft Paul Verhoeven het dan toch goed ingeschat.