Doorgaan naar artikel
L’Amant Double
Aloys van Outersterp
Aloys van Outersterp
Voormalig hoofdredacteur
Profiel

Conclusie

L'Amant Double bevat sterke acteerprestaties, maar is filmtechnisch minder indrukwekkend. Regisseur François Ozon neemt veel risico's die niet altijd even goed uitpakken, hoewel het sterke slot dit enigszins weet te verbloemen.

L’Amant Double is nu verkrijgbaar op Blu-ray en DVD.

Hoewel de gemiddelde bioscoopbezoeker waarschijnlijk niet van François Ozon heeft gehoord, heeft de regisseur de laatste jaren een behoorlijke naam opgebouwd. Met eigenzinnige films als 8 Femmes, 5×2 en Jeune et Jolie wist hij al vele kijkers te trekken en L’Amant Double past mooi in dat straatje.

Chloé Fortin (Marine Vacth) is een fragiele jonge vrouw, die na een periode van chronische pijn besluit een therapeut te bezoeken. Maar al bij de eerste afspraak met Dr. Paul Meyer (Jérémie Renier) ontstaat er een grote seksuele spanning. Het tweetal kan zich al snel niet meer inhouden, waardoor de behandeling spaak loopt. Het stel besluit samen te wonen in vurige passie. Totdat Chloé een aantal ontdekkingen doet die een duistere kant van Paul openbaren.

L'Amant Double

Regisseur François Ozons Jeune et Jolie betekende de doorbraak van actrice Marine Vacth. Het is duidelijk dat de collega’s elkaar goed zijn bevallen, want Marine Vacth speelt ook deze lastige rol weer uitstekend. L’Amant Double laat zich het beste omschrijven als een soft-erotische, psychologische thriller en Vacth weet in al deze aspecten te overtuigen. Mentaal en fysiek breekbaar, maar sterk en interessant genoeg om de interesse van de kijker vast te houden. Daarnaast weet Jérémie Renier zich mooi uit te leven op de duale persoonlijkheid van zijn personage, een krachtige rol die hierdoor mooi contrasteert.

Over de film an sich kunnen we helaas wat minder enthousiast zijn. De cinematografie is van een degelijk niveau, maar de vele grijze beelden krijgen al snel iets oninteressants. François Ozon neemt veel risico’s in zijn vertelling. Dit is bewonderenswaardig, maar de regisseur weet enkele misstappen niet te voorkomen. Hierdoor schiet hij af en toe zijn doel voorbij en raakt hij de kijker kwijt. Zo zijn er momenten die voor een ongemakkelijke sfeer moeten zorgen en daarbij onbedoeld komisch uitmonden. Ook overdrijft Ozon soms in zijn gebruik van droomsequenties, waardoor ‘normale’ scènes minder serieus worden genomen. Gelukkig weet het slot veel van deze problemen te verbloemen: eerdere elementen komen hierbij op een mooie manier terug, waarbij je toch waardering krijgt voor Ozons vertelling. L’Amant Double kunnen we voorzichtig aanraden, maar weet waar je aan begint.