review
Conan Unconquered

Eigenlijk is het best raar als je je bedenkt dat cult-klassieker uit de jaren tachtig Conan The Barbarian nog zoveel aandacht krijgt in de vorm van eigen games. Aan de andere kant is het ook weer niet heel gek, aangezien het natuurlijk een zeer geschikte setting is voor verschillende spellen. Vorig jaar verscheen Conan Exiles, een survivalspel dat het erg goed deed. Nu is er een kans voor de RTS-veteranen van Petroglyph Games met Conan Unconquered.

Conan Unconquered is een RTS(Realtime-Strategy Game) in de vorm van They are Billions. Dat wil zeggen dat je een level begint met een basis en deze basis moet verdedigen tegen een aantal ‘waves’. Een ‘wave’ is een grote groep monsters die op je afkomt en probeert je basis te verwoesten. Elke wave wordt steeds iets lastiger, tot je uiteindelijk het level hebt uitgespeeld … of je basis in puin ligt en je verliest.

Dat dit een leuk concept is, is simpelweg al bewezen door They are Billions. Conan Unconquered bouwt vooral op dit idee voort in de vorm van een held (zoals Conan zelf) die je kan besturen. Deze is erg sterk en kan gedurende een potje een aantal vaardigheden leren. Daarnaast is het systeem van de grondstoffen ook interessant: het voelt als een gewichtige keuze wanneer je ervoor kiest om een tovenaarsgilde op te zetten of je je juist meer gaat richten op het trainen van een bepaald soort ridders. Beide hebben andere materialen nodig en het bestuderen van je omgeving kan hierbij van groot belang zijn.

Het is dan ook niet de kern van het spel waarmee Conan Unconquered teleurstelt. Het is vooral de uitvoering van bijna alles. Allereerst is het spel tergend traag. Vaak heb je tussen rondes niets of weinig te doen en zo zit je in een potje van een uur al snel twintig minuten te wachten, voor je gevoel althans. Het spel heeft een veel te langzaam tempo en dat is enorm storend. Doodgaan en opnieuw moeten beginnen voelt hierdoor niets als een leermoment, maar als een straf.

De wat uitgebreidere potjes kunnen behoorlijk lang duren en in de co-op-modus, een belangrijk onderdeel volgens de ontwikkelaars zelf, is het bijvoorbeeld niet mogelijk om het spel op te slaan. Een level van ruim twee tot drie uur aan het doen? Dan moet je van te voren zorgen dat je allebei de tijd ervoor hebt. Eigenlijk is dit onacceptabel voor een game in 2019 die zo de nadruk op co-op legt.

Ook is een probleem dat je bepaalde, behoorlijk schaarse materialen deelt met je medespeler. Ben je van plan een speciaal soort toren te maken? Heb je daar nog tien ‘Thralls’ (werkers) voor nodig? Dan moet je eigenlijk van te voren met je maatje afspreken ‘ik ga nu ervoor zorgen dat we tien Thralls erbij krijgen en dan maak ik die toren, oké?’ Doe je dit niet, dan heb je kans dat je elkaar continu in de vingers snijdt. Een extra uitdaging is altijd mooi meegenomen, maar het voelt gewoon niet intuïtief in dit geval.

Toch, er valt best wat plezier te beleven met Conan Unconquered. Het gameplayconcept is gewoon sterk en er zitten best een aantal interessante systemen in de game om het vernieuwend te maken. Met name de erg verschillende eenheden en verdedigingen zorgen hiervoor. Het tofste systeem is waarschijnlijk dat je, om het maar even in RTS-termen te zeggen, moet ‘expanden’. Je hebt in je basis niet de beschikking tot alle grondstoffen en als je zomaar een mijn zet ergens buiten, dan wordt die meteen aangevallen en verwoest. Daarom moet je beetje bij beetje je grenzen letterlijk verleggen om zo toegang te krijgen tot een groter gedeelte van het level en nieuwe grondstoffen te verkrijgen.

Hierdoor biedt Conan Unconquered op momenten toch een erg vermakelijke ervaring. Helaas zijn er ook te veel missers aanwezig om het volledige spel echt aan te raden. Alleen als je They Are Billions al verorberd hebt en met smart wacht op een nieuwe game binnen het genre, is het de moeite waard.

Conan Unconquered is voor deze review gespeeld op pc. De game is exclusief op dit platform beschikbaar.