review
Wolfenstein Cyberpilot (VR)

Naast dat Wolfenstein Youngblood is uitgekomen, komt Bethesda tegelijkertijd met een virtual reality-spel in hetzelfde universum, waarbij je een robothond bestuurt in Parijs en Nazi’s in de hens moet steken. Lees hier onze review van Wolfenstein Cyberpilot.

In Wolfenstein Cyberpilot speel je als een soldaat in het verwoeste Parijs dat overgenomen is door de Nazi’s. Gelukkig hebben wetenschappers van de rebellen, waar jij bij hoort, een speciale robot afgepakt van de Duitsers. Deze Panzerhund, een grootse hond-achtige robot met vlammenwerpers, ga jij besturen. Omdat de omgeving te gevaarlijk is om zelf te begaan, zal je deze robot op afstand besturen, vandaar de titel Cyberpilot.

Na een trainingsmissie, waarbij je de besturing mag uitproberen, ga je op pad in het eerste Parijse gebied. Daar moet je Nazi’s vlammen en hun verdedigingsapparatuur uitschakelen, terwijl je op zoek bent naar documenten, mensen en andere doelen. Wat direct duidelijk wordt vanaf het begin, is dat de besturing best goed werkt. Het beeld dat jij op stand de robot bestuurt door middel van twee joysticks, voelt daarom ook realistisch.

Je kunt je vlammenwerper gebruiken, een ram-aanval inzetten of jezelf helen met drones. Je krijgt vrijwel geen andere wapens gedurende het spel, waardoor het rondlopen en branden iets eentonig wordt op de lange termijn. Er is een enkele missie waarbij je een drone moet besturen en tegen het einde – zonder te spoilen – krijg je een missie waarbij je iets variatie hebt qua uitrusting. Helaas is dat de enige keer dat je iets anders krijgt, wat smaakt naar meer, maar dan is het spel voorbij.

Meer nadelen worden ook snel duidelijk. Doordat je boven de robot meekijkt via een soort cabine, wekt dit meteen een bepaalde misselijkheid op, omdat de bewegingen die de robot maakt, niet helemaal natuurlijk aanvoelen vanwege de schermen om je heen. Hierdoor voelt rondlopen en om je heen kijken soms wat onwennig en moesten wij na enkele missies even stoppen, omdat we merkten dat we er duizelig van werden. Ook bij de drone-missie voelde het heel onwennig, omdat de schaal veel groter is dan wat je normaal gewend bent, waardoor het lijkt alsof je door een fisheye-lens heenkijkt. Tussen de missies door zit je in een soort hub, waarbij je zelf de stoellift bedient om je Panzerhund te upgraden of nieuwe levels te starten. Hierbij komt het onwennige gevoel ook, omdat je op en neer gaat, terwijl je hoofd je vertelt dat je toch echt stilzit. Het spel is dus zeker niet voor mensen die voor het eerst virtual reality ervaren en kan zelfs door VR-veteranen als pittig worden ervaren.

Daarbij is de game met grafische instellingen op maximale stand nog best flets. Voor een game met een dergelijke titel hadden we verwacht dat het er mooier uit zou zien. Je kunt banieren verbranden, wat leuk gedaan is, maar gebouwen zien er uit als platte afbeeldingen, mooie monumenten zijn wazig en onscherp, en de vijanden lijken dertien in een dozijn en letten niet echt op. Doordat alles verder dan tien meter er enigszins wazig uitziet, helpt dat niet met de misselijkheid. Wij voelden dat onze ogen constant probeerden scherp te stellen, waardoor we ook een lichte hoofdpijn kregen na een speelsessie van een uur. Al met al zou de game nog flink verbeterd moeten worden op dit gebied, wil het een goede VR-game zijn.

Uiteindelijk is Wolfenstein Cyberpilot een tof concept met een interessant verhaal dat zich tegelijkertijd afspeelt met Wolfenstein Youngblood. Helaas oogt het spel erg middelmatig, voelt het eentonig aan en wekt het de nodige klachten op qua misselijkheid. Bethesda zou de game nog even moeten oppoetsen en iets meer variatie in content moeten brengen, wil het echt een toffe game worden. Het idee achter het spel is al leuk, alleen de uitwerking laat nogal wat te wensen over. Wij hopen op een update die deze problemen verhelpt, dan is de game zeker meer sterren waard.

Wolfenstein Cyberpilot is gespeeld via SteamVR met een HTC Vive en is ook beschikbaar voor andere headsets die werken met SteamVR en PSVR.