review
Devil’s Hunt

In Devil’s Hunt van de Poolse studio 1C gaan we een pact met de duivel aan, nadat ons persoonlijke leven compleet ingestort is. Zo hopen we wraak te nemen op alle problemen in de wereld, maar zo makkelijk gaat dat natuurlijk niet. Lees hier onze ervaring met het vereffenen van de schuld met de duivel.

Onze hoofdpersoon is zonder enige informatie neergezet in een brandende stad waar wij demonen moeten verslaan. Daarbij krijgen we geen informatie over besturing of vaardigheden, maar verwacht het spel dat wij op intuïtie meteen goed kunnen knokken. Deze introductie tot Devil’s Hunt en het vechtsysteem blijkt slechts een droom, want we worden wakker en gaan ons avontuur tegemoet. Het leven van het personage stort echter in als je een gevecht verliest, zijn verloofde hem bedriegt met zijn beste vriend en hij uiteindelijk zichzelf van het leven berooft. Het is de bedoeling dat je door deze dramatische gebeurtenissen je kan inleven in de hoofdpersoon, maar vanwege houterige animaties, zielloze personages en vreemde dialogen, voelt het eerder aan als een slecht en humoristisch toneelstuk.

Uiteindelijk eindig je in de demonenwereld en maak je een pact met de duivel, zodat je je wraak kan nemen. Addertje onder het gras is dat je Lucifer moet helpen met de strijd tussen engelen en demonen. Daarvoor krijg je demonische krachten om te helpen, waarbij je later de keuze moet maken of je de kant van de engelen of de demonen kiest.

In de game vecht je tegen monsters door lichte of sterke aanvallen in te zetten. Daarbij verkrijg je ook nog vaardigheden die meer schade aan kunnen richten en erg flitsend ogen. Je kunt kiezen uit drie verschillende vechtstijlen met drie verschillende onderdelen. Tijdens gevechten kun je snel wisselen tussen deze drie stijlen, zodat je uiteindelijk over negen vaardigheden beschikt. Het is een leuk concept, maar zodra je een favoriet hebt, raak je de andere vechtstijlen niet meer aan.

Helaas is het verhaal niet het enige waar Devil’s Hunt de plank misslaat. De besturing is namelijk ook onhandig. De camera beweegt vreemd, waardoor het niet altijd in jouw voordeel werkt en zelfs lichtelijk misselijkmakend kan werken. Daarbij voelen de vaardigheden die ons personage verkrijgt erg slap aan. Ze zien er flitsend uit, maar lijken weinig impact te hebben. Vijanden kun je afmaken met een spectaculaire eindklap, maar ook deze lijken zeer weinig kracht te hebben. De geluiden die passen bij deze aanvallen zijn ook zeer simpel, waardoor het gevoel dat je een sterke demonische held bent compleet uitblijft.

De game probeert een hoop te bereiken en kijkt daarbij af van bekende series zoals Devil May Cry en Darksiders, maar weet hier niet de succesfactoren van te kopiëren. Want waar de gameplay simpel oogt, maar nog wel vermakelijk kan zijn, ben je hoofdzakelijk bezig met rondlopen, de interactie-knop indrukken en naar filmpjes kijken. In ons eerste uur spelen, hebben we slechts 10 minuten met vijanden gevochten, terwijl dat het enige lichtelijk interessante is aan de game. Dit veranderde later in de game niet echt, al waren er iets minder momenten waarop de gameplay stopte. Nog steeds werden we regelmatig uit de spanning gehaald om van een plankje af te springen, een knop in te drukken of een filmpje te bekijken. Erg vervelend als de actie het enige is wat de game in leven houdt.

Helaas weet Devil’s Hunt niet boven zeer matige gameplay uit te komen en voegt het daarbij ook een hoop storende zaken toe. Het systeem tijdens gevechten is best interessant, aangezien je zelf kan bepalen welke vechtstijl je het tofst vind. Inhoudelijk is de game echter niks anders dan simpel en laat het totaal geen indruk achter. Daar komt nog bij dat je alleen de enigszins interessante gameplay hebt, waar je vervolgens lange tijd op moeten wachten.

Devil’s Hunt is voor deze review gespeeld op de pc via Steam. Het spel moet in 2020 verschijnen voor consoles.