review
Skin

Skin toont het waargebeurde verhaal van een skinhead die zijn club verlaat. De grote vraag is natuurlijk of de film dit bizarre verhaal geloofwaardig over weet te brengen. We bespreken het in deze review.

Omdat de film gebaseerd is op een waargebeurd verhaal, het niet berust op enige vorm van plottwists en de trailer alles al laat zien, zullen we spoilers niet al te veel vermijden. We zijn er echter van overtuigd dat eventuele spoilers de kijkervaring niet in de weg zullen zitten.

Skin vertelt zoals gezegd het verhaal van Bryon Widner. Hij is een jongeman die al als kind werd opgevoed door neonazi’s en zelf een van de voornaamste leden van de Vinlanders Social Club, een skinhead-groepering, is. Bryon vecht met iedereen die zijn ideologie niet deelt, steekt waar nodig een moskee in de fik, zet haatvolle tattoos voor de clubleden en is in zijn vrije tijd continu dronken. Na een jarenlange tweestrijd waarin hij wikt en weegt tussen zijn haatdragende familie en zijn nieuwe geloven dat je misschien maar aardig moet zijn voor je medemens, gaat hij een deal aan met de FBI.

Het grootste probleem van Skin is dat het de meest interessante en diepgaande elementen van dit verhaal niet laat zien. In de allereerste scène haalt Bryon (Jamie Bell, Billy Elliot en Rocketman) een boel rottigheid uit, om het zacht uit te drukken, maar zo’n vijf minuten later krijgen we al meteen te zien dat hij anders dan de andere skinheads is. Hij is overdreven lief voor zijn grote hond, Boss. Ook zien we hoe hij drie kleine meisjes verdedigt die optreden bij een van hun neonazi-rally’s, nadat andere neonazi’s het muziek van de meisjes maar een suffe boel vinden en met bier beginnen te gooien. Hierdoor krijgen we meteen al op onze neus gedrukt dat Bryon stiekem een grote lieverd is die gewoon een familie met een vrouw en kinderen wil en niet zo’n behoefte heeft aan alle haatzaaierij van de Vinlanders Social Club.

In de film lijkt het alsof Bryon in een paar dagen tijd transformeert van skinhead tot een “normaal persoon” die spijt heeft van zijn verleden en zijn familie wil verraden bij de FBI. De film zoomt hierbij vooral in op de liefdesrelatie met de moeder van drie eerdergenoemde meisjes. Het bijzondere van de echte Bryon Widner is nou juist dat hij absoluut niet beter dan alle andere Vinlanders was. Hij was een haatdragende racist die ongelooflijk veel erge dingen heeft gedaan en het is een jarenlang dilemma voor hem geweest om zijn oude levensstijl achter zich te laten. Dat is waarom de echte Widner al jarenlang Amerika doorreist om te vertellen over verandering en medeleven tonen voor je medemens. Hij is het ultieme bewijs dat iedereen, maakt niet uit hoe vol met haat je zit, kan veranderen.

Regisseur Guy Nattiv kiest ervoor om dit allemaal niet te tonen. We beginnen de film op een punt waar de hoofdpersoon stiekem al wel lijkt te weten dat hij ooit weg wil bij de club. We zien weliswaar een verandering in het personage, een verandering die misschien alleen zo goed overkomt omdat het prachtig wordt weergegeven door Jamie Bell. Echter lijkt het te veel op een cliché verhaal over iemand die alleen de ware liefde nodig had om te veranderen. Dit is niet alleen jammer omdat het het geweldig inspirerende verhaal van Bryon Widner tekort doet, het maakt het overgrote deel van de film ook gewoon uitermate voorspelbaar en uiteindelijk zelfs regelmatig saai.

Dat Skin je op momenten toch nog weet te grijpen, is meer te danken aan het achterliggende verhaal dan aan Nattiv. De meeste shots bestaan uit simpele close-ups en de dialoog legt het er vanaf het begin al te dik bovenop. Daarnaast had hij zoveel verschillende invalshoeken uit te kiezen om het verhaal te vertellen en besloot toch om op misschien wel de minst unieke elementen in te zoomen. Hierdoor blijft Skin een hele doorsnee film, terwijl het met de juiste nadruk een absolute must-see had kunnen zijn.