review
The Siege and the Sandfox

Liefhebbers van metroidvania-games en onzichtbaar rondsluipen, zoals in Assassin’s Creed, kunnen nu een combinatie van deze speelstijlen ontdekken in The Siege and the Sandfox. In deze spannende game moet je proberen te sluipen door een enorme wereld, terwijl je probeert te ontdekken wie jou verraden heeft en diegene uitschakelen. Lees hier in onze review hoe dat ging.

In The Siege and the Sandfox spelen we als de titulaire Sandfox, een legendarische dief die de koning benadert om hem te vertellen over een aankomende aanval. Eenmaal aangekomen bij de koning blijkt deze net vermoord door een kwaadaardige vrouw die onze dief de schuld in de schoenen schuift. Deze vrouw neemt nu de plaats in van de koning. Na een dolk in je ribben te krijgen van deze dame, word je in een enorme put gegooid, maar doordat de goden het verraad van de vrouw erger vinden dan jouw nobele stelen, blijf je in leven en heb je als enige doel nog de koning wreken.

Zodra je de bodem van de diepe put hebt bereikt, kom je er ook achter dat je vrijwel al je vaardigheden kwijt bent. En dat is een uitstekend excuus om met deze metroidvania van start te gaan. Wat dat inhoudt is dat je gaandeweg steeds meer vaardigheden verkrijgt. Hiermee kun je eerdere gebieden mogelijk verder ontdekken, waarvan je eerder dacht niet verder te kunnen. In het begin van het spel krijg je zo bijvoorbeeld enkele vaardigheden terug die je in de intromissie nog wel had. Later krijg je allerlei handige snufjes om nog verder te komen.

Doordat de wereld van The Siege and the Sandfox een grote verbonden wereld lijkt te zijn, voelt het niet alsof er levels zijn. Het ene moment verplaats je je door de ondergrondse gangenstelsels en het moment daarna kom je uit bij verouderde gevangenissen. Het spel wisselt deze gebieden af tussen stukken waarbij je moeite moet doen om het gebied te begaan met verre sprongen of hoge muren, terwijl de andere delen draaien om het onzichtbaar blijven voor wachters met allerlei andere problematieken.

Deze afwisseling werkt best goed doordat dit het spel vers houdt, want geen enkele van deze stukjes voelen te lang of te complex. In elk ander gedeelte ontdek je weer nieuwe uitdagingen, zoals bijvoorbeeld vijanden met bescherming tegen een klap op het achterhoofd. Je moet daarvoor nieuwe tactieken gaan onderzoeken. Mocht je bepaalde stukjes te moeilijk vinden, kun je stilstaan waardoor je een indicatie krijgt waar alle vijanden staan of lopen.

Dat is overigens wel iets dat we misten bij stukjes van de game: enige sturing. Doordat het spel een grote wereld is waar je je bijna vrij in kunt bewegen tot je specifieke upgrades krijgt, kwam het regelmatig voor dat we verdwaalden en niet goed wisten welke richting het handigste was. Of waar we überhaupt vandaan kwamen. Zeker in de levels met ondergrondse grotten vol gangenstelsels moesten we regelmatig heen en weer gaan om erachter te komen waar we nu precies waren en waar we uiteindelijk heen moesten. Gelukkig kwam het vaak voor dat de voortgang een natuurlijk proces was. Toch waren er genoeg momenten dat er absoluut geen hulp was, waardoor het soms tergend lang kon duren voor we verder kwamen.

Door de pixelige tekenstijl, sluipgameplay en het interessante verhaal ademt de game een sfeer en voelt het als een mooie combinatie van de klassieke The Prince of Persia en Assassin’s Creed. Dankzij de upgrades die je her en der vindt in het spel om verder te komen, ben je snel geneigd om langs eerder bezochte gebieden te gaan. Zo is het toch een spannende sluipgame met een interessant verhaal in een grootse wereld.

Voor deze review is The Siege and the Sandfox gespeeld op de pc. Het spel is momenteel alleen verkrijgbaar voor dit platform.