review
Hollow Knight: Silksong

Hollow Knight: Silksong is na jarenlang wachten sinds de aankondiging in 2019 dan eindelijk uitgekomen. Waar het spel eerst begon als DLC, groeide het uit tot een losstaand deel. Wij mochten de afgelopen weken ook met de game aan de slag en hier kun je eindelijk onze review lezen.

Wij spelen als Hornet, een insect dat gevangen is genomen omdat zij zijde kan aanmaken. Tijdens een reis met haar als gevangene, stort de koets met Hornet in een diep ravijn en begint haar avontuur. In de kern speelt het spel grofweg hetzelfde als Hollow Knight, het is een metroidvania in de wereld van insecten, waarbij je van gebied naar gebied gaat, vijanden verslaat, upgrades verzamelt en verder komt.

Het is al vrij snel duidelijk dat Team Cherry Silksong tot in de punten heeft verfijnd, wat grotendeels de reden is voor alle uitstel en radiostilte. Je hebt nu sidequests die je kan oppakken, verschillende nieuwe tools waarmee je je arsenaal nog groter kan maken zoals werpdolken of valstrikken en allerlei opties om je te beschermen tegen de verraderlijke wildernis. Gelukkig blijft de kern wel trouw aan de serie, waardoor het toch vertrouwd wegspeelt. Met latere upgrades voelt het nog bevredigender om door gebieden heen te zoeven, monsters aan te vallen en op ontdekking te gaan in gemene gebieden. Doordat de game zodanig opgepoetst is ten opzichte van Hollow Knight voelt dit als een soepele flow, totdat je lastigere vijanden tegenkomt.

De omgevingen zijn prachtig: elk gebied lijkt alsof het een magische omgeving is waar je je doorheen waant, elk met zijn eigen flora en fauna. Zelfs de zielloze, grijze omgeving van een van de begingebieden oogt nog karaktervol en levendig, mede door de monsters en figuren waar je mee kan praten. Deze bewoners van de gebieden dragen bij met extra informatie, hints en soms een leuke grap waardoor de sfeer ervan af druipt. De monsters, natuur en bazen die je tegenkomt gaven ons het gevoel alsof wij oprecht de indringer zijn van deze levendige wereld.

Passend bij Silksong is de ietwat hoge moeilijkheidsgraad, wat soms frustratie kan opleveren, en het voelt als een echte uitdaging. Net zoals bij een soulslike geven vijanden duidelijk aan wanneer ze aanvallen en kan je snel het patroon leren, dus voelt het snel als je eigen schuld als je toch geraakt wordt. Om dan daarop te anticiperen is nog het lastigste, zeker wanneer meerdere vijanden je omsingeld hebben. Alle gebieden hebben zo hun eigen variant van een vijandtype zoals een simpele soldaat, een vliegend wezen, een sterk bepantserde tank, of een grote, flexibele aanvaller. Toch voelt elk wezentje uniek doordat ze net iets anders bewegen en andere aanvallen doen, soms zelfs door muren heen. Zo blijft het spannend om af te wachten wat een vijand gaat doen, zeker als je weinig levensenergie nog hebt en al helemaal als blijkt dat je zojuist het hol van een gigantisch wezen bent ingelopen. Om je goederen terug te krijgen moet je deze verslaan, anders krijg je je spullen niet terug.

Want dat brengt ons bij een klein minpuntje van deze verder geweldige game. Het is best lastig om direct alles door te hebben, dus zal je regelmatig geraakt worden en mogelijk zelfs doodgaan. Dit hoort natuurlijk bij dit soort type games, maar zo raak je wel al je voortgang en vaak ook kostbare middelen kwijt die je het afgelopen uur misschien hebt verzameld. Het kwam bij ons wel eens voor dat we ruim vijf minuten onderweg waren naar de plek waar we afgingen om daar met enkele onhandige aanvallen direct weer af te gaan. Niet alleen verlies je dan je zuurverdiende geldmiddelen, maar kan je vervolgens weer vijf minuten dolen voor je op dezelfde plek bent.

Als je dan toch voor een andere richting gaat, is het maar de vraag of je daar wel een rustpunt hebt of juist lastigere vijanden. Uiteindelijk voelde dat dan wel weer als een extra laagje spanning die ervoor zorgde dat we constant op onze hoede waren. Het volgende minpuntje is dan zodanig ook meer een uiting van frustratie dan dat het echt aan de game ligt. Soms heb je nog niet de juiste upgrade gevonden, is het gebied moeilijker dan verwacht of ben je simpelweg nog niet goed genoeg. Op die noot kan Silksong ook vermoeiend aanvoelen omdat er weinig momenten zijn dat het spel je wat rust geeft. Het teruggaan in al eerder bezochte gebieden kan zodoende ook irriterend werken. Er is een constante schakeling tussen oneerlijk of frustrerend en goed uitdagend en pittig.

Toch biedt Silksong een geweldige beleving als metroidvania en de upgrades die je vindt voelen natuurlijk en voegen toe aan de uitnodiging om meer te ontdekken. Waar je eerst met veel moeite een gebied door kwam, lijk je sterker geworden te zijn. Niet alleen Hornet is sterker, maar ook wij als speler werden handiger en slimmer met onze uitrusting. Elke poging om opnieuw een gebied te trotseren voelde als een beloning als we dan het einde bereikten. Tot we daar de volgende dodelijke wezens tegen kwamen en het riedeltje weer van vooraf aan begint.

Ondanks enkele puntjes van kritiek is Hollow Knight: Silksong toch het langverwachte deel waar fans naar hebben uitgekeken. Het is vaak door bikkelen met vallen en opstaan, maar de beloning van overwinning maakt het vaak allemaal waard. Met soms wat flink lastige gedeeltes die vele uren kunnen kosten en dankzij uitdagende gevechten, prachtige omgevingen en levendige sfeer is dit voor ons een van de kanshebbers voor de game van het jaar.

Voor deze review is Hollow Knight: Silksong gespeeld op de Nintendo Switch 2. Het spel is ook verkrijgbaar voor PlayStation 5, Xbox Series X|S, PlayStation 4, Xbox One, Nintendo Switch en pc.