review
Recensie: Django Unchained

Na het goed ontvangen Inglourious Basterds hebben we drie jaar moeten wachten op een nieuwe film van regisseur Quentin Tarantino. Django Unchained hoopt de hoge verwachtingen die elke film van Tarantino met zich mee brengt in te lassen. Dat lukt, want Django Unchained is Tarantino op zijn best.

Tarantino staat bekend om zijn voorliefde voor over de top genrefilms. Films zoals Pulp Fiction en Reservoir Dogs waar film noir wordt uitgemolken, maar ook de Kill Bill-reeks die het Kung Fu genre tot zijn grenzen toe uitrekt. Al zijn films zijn dusdanig overdreven dat ze haast op een parodie beginnen te lijken. De Spaghetti Western leek zijn nieuwe doelwit, maar Django Unchained is bij lange na niet zo buitensporig. Voor zijn nieuwste onderneming haalde Tarantino zijn inspiratie vooral uit de film Django (Corbucci, 1966). Funfact: hoofdrolspeler Franco Nero maakt in Django Unchained een cameo als barman.

Ongebruikelijke samenwerking
De film speelt zich twee jaar voor de Amerikaanse burgeroorlog af. Dr. King Schultz, gespeeld door Christoph Waltz die we kennen als Nazi-officier in Inglourious Basterds, is een premiejager. Voor zijn volgende doelwit in de vorm van de gebroeders Brittle schakelt Schultz de hulp in van slaaf Django (Jamie Foxx). Enkel Django weet namelijk hoe deze broers er uit zien. Uiteindelijk blijft hun samenwerking niet bij deze opdracht alleen. Tijdens hun reis bouwen zij een band op die halverwege de 19de eeuw op zijn zachtst ongebruikelijk is te noemen.

Tarantino zoals we hem kennen
Afgezien van de setting is de film in een hoop opzichten wat je zou verwachten van Tarantino. De grappen in combinatie met de voor deze regisseur zeer typerende dialogen zijn messcherp. Een scene waarin Klu Klux Klan leden zich druk maken over de gaten in hun maskers is een uitstekend voorbeeld van hoe Tarantino een beladen onderwerp toch ietwat luchtig weet te maken. Typerend is ook de overdreven hoeveelheid bloed die de film kent, wat Django Unchained niet op elk moment even geschikt maakt voor de kijker met de zwakkere maag. Desalniettemin is deze overdaad natuurlijk Tarantino’s stijl. Het taalgebruik kan voor sommige eveneens een reden zijn de film niet te waarderen, aangezien gebruik van het N-woord allerminst geschuwd wordt. Echter is de context waarin dit taalgebruik zich voordoet historisch gezien vrij accuraat wat er voor zorgt dat Django Unchained er goed mee wegkomt.

Tarantino heeft al eens in een interview duidelijk gemaakt gevoelige onderwerpen aan te willen kaarten die het verleden van de Verenigde Staten kunnen besmeuren. Slavernij is er hier natuurlijk één van. De ernst van de situatie toentertijd wordt ondanks de komische noot die de film kent toch zeker op waarde geschat waardoor Django Unchained ook nog eens op succesvolle wijze historisch-kritisch uit de hoek komt.

Jamie Foxx stelt teleur
Django Unchained wordt grotendeels gedragen door het uitstekende acteerwerk, zowel dat van de eerder genoemde Christoph Waltz als dat van andere grote namen als Samuel L. Jackson en Leonardo DiCaprio. Twee kleurrijke personages die Dr. Schultz en Django op hun reis ontmoeten. DiCaprio zet een overtuigende slavenhandelaar genaamd Calvin Candie neer alwaar Jackson (die wel bekend is met het werk van Tarantino) Stephen speelt, de handlanger, maar ook slaaf, van Candie. Het spel van Jamie Foxx daarentegen laat te wensen over. De hoofdrol die voor hem weggelegd is is niet altijd even overtuigend terwijl het personage interessant genoeg is. Zonde, maar het staat de beleving van de film verder niet in de weg.