nieuws
Recensie: Bloc Party lijkt verveeld in de Melkweg

Afgelopen weekend stond Bloc Party tweemaal in de Melkweg. Het oorspronkelijke concert in de Heineken Music Hall was verplaatst, waardoor er ook ruimte was voor een tweede concert. De band bracht vorig jaar hun vierde album uit en tourt deze winter door Europa. 

Bij binnenkomst is het voorprogramma The Joy Formidable aan de gang. Het is mooi om te zien hoe drie muzikanten een enorme muur aan geluid kunnen produceren. Het publiek moet er duidelijk aan wennen, maar de band kan op positieve respons rekenen. Vooral de vreugde en lol die de bandleden onderling hebben is voor de toeschouwer leuk om te zien.

Bloc Party ging met hun laatste album Four terug naar hun wortels. Op vorig album Intimacy leek de band niet te kunnen kiezen tussen de gitaar en elektronica, maar het nieuwere werk leunt toch sterk op de gitaar. Over de muzikale tweestrijd van de band is veel geschreven en de gitaar heeft duidelijk gewonnen.

Bloc Party begint de avond met So Here We Are. Dit rustige nummer zorgt ervoor dat niet alle aandacht van de zaal meteen op de band gericht is. Na een paar nummers wordt de zaal wakker. Wat hierbij opvalt is dat de band nog steeds leunt op de “oude” hits. Van derde album Intimacy wordt slechts één nummer gespeeld. Nieuw werk wordt goed ontvangen, maar de zaal gaat echt los op klassiekers als Banquet en Song For Clay (Disappear Here). Daarnaast vallen enkele nieuwe nummers live nogal tegen. Octopus en Day Four klinken live wat slordig en hierdoor kakt de show snel in.

Het grootste probleem vanavond is de chemie van de band. Zanger en drummer zijn enthousiast en communiceren (hoewel beperkt) met het publiek, maar de houding van gitarist en bassist is schandalig. Veel artiesten schuwen arrogantie niet, maar de chagrijnige en ongeïnteresseerde blik van beide heren is een smet op een mooie avond.

De Heineken Music Hall bleek te klein voor de band en dat is maar goed ook. Bloc Party komt het best tot zijn recht in kleinere zalen. De band mist vanavond echter de scherpte om de show speciaal te maken. Mede door de ongeïnteresseerde houding van de halve band gaan we toch met een gemengd gevoel naar huis. Het hardere laatste album verdient een betere show.