review
Recensie: Trance

Danny Boyle is terug met een nieuwe film. Trance heeft nog altijd herkenbare Boyle-trekjes, maar zal fans van zijn overige werk teleurstellen. Een film die lichter te verteren is dan hij wil doen voorkomen, maar daardoor eveneens weinig indrukwekkend is.

Trance begint met een overval op een veilinghuis. De criminelen hebben hulp van een mol. Veilingmeester Simon (James McAvoy) heeft diepe schulden bij het viertal en hoopt deze door te helpen bij de kunstroof deze af te lossen. Simon wordt tijdens de overval door Frank (Vincent Cassel) op zijn hoofd geslagen, hij valt bewusteloos neer. Wanneer hij bijkomt in het ziekenhuis blijkt de koffer waar het schilderij in had moeten zitten leeg te zijn. Simon is vergeten wat hij met het schilderij heeft gedaan, zelfs na grondig gemarteld te worden kan hij het niet uitleggen. De criminelen besluiten op onorthodoxe wijze Simon’s geheugen te verfrissen: zij huren hypnotherapiste Elizabeth (Rosario Dawson) in.

Het idee is dat wij als kijker verward raken door wat er op het scherm voor ons gebeurt. Steeds dieper wordt er afgedaald in de herinneringen en geweten van Simon. Soms ligt het voor de hand wat er gaat gebeuren, andere keren is de aanloop compleet onduidelijk. Het lukt Boyle niet om dit graven – toch wel één van de pilaren van de film – interessant te maken. Er zijn films geweest die de afdaling in het geweten beter en creatiever hebben gedaan, films zoals Inception (Nolan, 2010), Eternal Sunshine of the Spotless Mind (Gondry, 2004) en The Waking Life (Linklater, 2001). Gelukkig zorgt Boyle wel dat deze trip stilistisch prima weer is gegeven, zoals bij bijna al zijn films. Dit zou in zijn eentje Trance niet gered hebben, daarvoor heeft Boyle veel te danken aan Rosario Dawson.

Dawson is het geheime wapen van deze film. Vanaf het begin is het duidelijk dat haar personage Elizabeth een dubbele agenda heeft. Ze is charismatisch, maar ook mysterieus. Het is zo’n personage die moeilijk te doorgronden is en juist daardoor interesse opwekt. Daarnaast beweegt Dawson elegant en sensueel over het witte doek: ze is een prachtige vrouw om naar te kijken. Helaas is haar rol mede zo aantrekkelijk door de wat platte personages om haar heen.

Vinent Cassel speelt wederom de Franse meesterdief, die hij tegenwoordig in bijna elke film lijkt te spelen. Zoals altijd doet hij dit goed, maar het begint een gimmick te worden. James McAvoy is de charismatische en wat onhandige veilingmeester. Zijn personage is echter een non-persoon en wanneer Simon beweegredenen eindelijk wat duidelijker worden is het al te laat. Dit is inherent aan het script, want pas aan het einde weten we het hoe en wat van het schilderij. En dan pas hebben we ook Simon echt leren kennen.

Wanneer eindelijk de grote onthulling is, blijft er vooral teleurstelling achter. De onverwachte wending is niet sterk en voelt enigszins belachelijk aan. Het is niet het meestersplot dat de film ons wil doen geloven. De grote onthulling is eerder de openbaring hoe magertjes Trance geschreven is. Veel van wat er zich tijdens de film heeft afgespeeld lijkt voor niks te zijn geweest. Als kijker krijg je het gevoel bedrogen te zijn en onthouden te zijn van een grande finale.