review
Recensie: The Place Beyond the Pines

Regisseur Derek Cianfrance zoekt Ryan Gosling weer op om het succes van Blue Valentine te herhalen. Het resultaat is een haast Griekse tragedie verpakt in een zwaar deprimerend drieluik. The Place Beyond the Pines stelt de eeuwenoude vraag: dragen zonen de zondes van hun vaders?

Naschokken van een gewelddadige gebeurtenis
Handsome Luke (Ryan Gosling) is een stuntmotorrijder bij een kermis, maar wil een ander leven. Hij besluit het tijdloze dorpje te midden van een sparrenbos te verlaten. Hij loopt bij één van zijn laatste shows ex-vriendin Romina (Eva Mendes) tegen het lijf. Wanneer hij deze opzoekt komt Luke tot de ontdekking dat zij een kind van hem heeft. Overweldigd door een vadersgevoel wil Luke Romina en zijn één-jarige zoontje terug; om te bewijzen dat hij financiële ondersteuning kan bieden besluit Luke banken te beroven. Hij belandt in een vuurgevecht met politieagent Avery Cross (Bradley Cooper). De uitwerking van deze gebeurtenis ebt over naar de levens van hun zonen, wanneer deze allebei zestien zijn. Het is indrukwekkender dan het hier staat, maar dit is zo’n film waarbij je als recensent al snel te veel verteld.

Drie verhalen, maar wel verbonden
The Place Beyond the Pines vertelt opéénvolgend drie verhalen, waarbij de eerste (met Ryan Gosling) de sterkste is. Dit deel alleen had misschien een betere film neergezet. Het zou echter niet veel meer dan een combinatie tussen Blue Valentine en Drive (Winding Refn, 2011) zijn geweest. The Place Beyond the Pines gaat voor een meer epische, en vooral uitdagende opbouw. De andere twee richten zich respectievelijk op agent Avery en op de twee zonen van beide heren. Ze volgen chronologisch op elkaar. Qua continuïteit breekt de verandering van hoofdpersonages de film enigszins op, alsof de film opeens opnieuw begint. Soms lijkt de film te struikelen over zijn eigen ambitieuze vertelstijl. Dat mag niet wegnemen dat The Place Beyond the Pines prachtige beeldtaal heeft die alle drie stukken naadloos verbindt. Een neergeslagen sfeer, perfect aangezet door de melancholische muziek, laat de gebeurtenissen samensmelten.

Het lijkt ook nooit Cianfrance’s bedoeling te zijn om alles als geheel te laten voelen. Eerder nog alsof hij zelfs de tegenstelling wil benadrukken. De camerashots met Luke op zijn motor: ruim geschoten, ongedwongen en speels. Ze staan lijnrecht tegenover de beklemmende sfeer in het tweede deel. De camera zwerft in dit deel veel te vaak, veel te dicht bij het gezicht van agent Avry rond. De delen vallen eveneens in een compleet andere genre. De vol van actie gevulde scenes met Luke, temperen het op zich zelf spannende thrillergedeelte met Avry. Het derde gedeelte is voornamelijk een tienerdrama, dat eveneens vloekt met zijn twee voorgangers. The Place Beyond the Pines laat de delen juist van elkaar afsteken, ook al voelt dit niet helemaal lekker aan. De uitmuntende cast en de overkoepelende sfeer redden deze ongemakkelijke overgangen. Toch blijft er het gevoel dat de film een halfuur korter had kunnen duren. Het einde is niet zo spannend als het had kunnen zijn.

[one_half] [/one_half] [one_half_last] [/one_half_last]

Acteurs redden de overgangen
Ryan Gosling als de stille, iconisch coole Handsome Luke is eigenlijk precies zoals we hem kennen zoals hij ook in Drive was. Hij is deze keer wel voorzien van enkele belachelijke tatoeages. Zijn personage voelt lichtelijk ironisch aan, met zijn rare kledingkeuze en vreemde tatoeages. Gosling zorgt er echter voor dat Luke een sympathieke kruimeldief wordt. Ook met weinig woorden weet hij uitstekend een personage neer te zetten. Gosling geeft wel een oneerlijke start aan Cooper, die een veel berekender en kouder personage speelt. Zijn optreden voelt hierdoor minder aan, hoewel compleet onterecht. Hij laat juist zien een acteertalent en kameleon te zijn. Even vergeet je dat deze acteur toch vooral bekend is om zijn rollen in komedies. Dit is een andere Cooper; eentje die we wat vaker zouden moeten zien. Cianfrance heeft twee topacteurs gekozen, net als de rest van de cast overigens. Zelfs de castleden met marginale rollen maken hun personage boeiend.