nieuws
Recensie: Leve Boerenliefde

Leve Boerenliefde is de nieuwe romantische komedie van Steven de Jong. Een oer-Nederlands plattelandsgevoel wordt verstoord door stadse reality-TV.

Videorecensie:

Recensie:

Een knullig script
Koeienboer en weduwnaar Jelte Heeg (Cas Jansen) leidt een rustig leventje op de boerderij met zijn schoonvader, ondanks wat strubbelingen met Den Haag over allerlei lastige wetgevingen. Zijn plattelandsparadijs wordt echter verstoord wanneer de nieuwe show Leve Boerenliefde op zijn erf wordt opgenomen. Jelte krijgt een oogje op de presentatrice Wenda (Tatum Dagelet), maar wordt gedwarsboomd door haar producent Kenneth (Dirk Zeelenberg) en gedwongen om zelf aan het programma mee te doen.

Leve Boerenliefde kampt met een ernstig minpunt: het script laat meer dan eens een steekje vallen. De dialogen zijn simpelweg niet grappig, onhandig en maken het sentiment te expliciet en overdreven. Ook zijn een aantal zinnen en uitdrukkingen gepeperd met allerlei Engelse termen en one-liners die klunzig en geforceerd aanvoelen. Wanneer Jelte en Wenda aankomen bij het obligate moeilijke moment in hun bloesemende liefde, stormt Jelte weg van het gesprek, enkel om het verplichte drama van het banale romantische plot voort te stuwen. Het is een doodzonde wanneer een personage niet geloofwaardig handelt, maar alleen naar de grillen van het script. Wanneer de film sentimenteel wordt, worden de dialogen gênant. Een gesprek tussen Jelte en zijn dochtertje over haar overleden moeder is pijnlijk om te zien. Grootste tenenkrommers zijn de rouwmomenten van Jelte: elke keer dat hij het graf van zijn overleden vrouw bezoekt wordt hij bezocht door een witte vlinder. Wanneer dan de verschijning van zijn vrouw langs komt rijden op een motor is het lastig om niet weg te kijken uit plaatsvervangende schaamte.

Geen boer, wel goede vrienden
Wat het acteerwerk betreft: als boer is Cas Jansen allerminst overtuigend. Hij worstelt zich op houterige wijze door de onhandige dialogen en heeft simpelweg een te jonge, stadse tronie en alledaagse tongval om als geloofwaardige boer op te treden. Een doorgewinterde veehouder is hij niet. Hetzelfde geldt ook voor Tatum Dagelet, maar in mindere mate. Zij komt een beetje knullig over als moderne vrouw in de mediawereld die halsoverkop, zonder enige aanleiding, voor boer Jelte valt. Tussen deze twee hoofdrolspelers slaat duidelijk een vonk over, maar stralen geen van beiden de boerenliefde uit die de film belooft. Deze eer gaat uit naar de bijrollen van Waldemar Torenstra en Marit van Bohemen als het bevriende stel van Jelte. Zij zijn getrouwd, nog steeds smoorverliefd en meer dan gelukkig om samen voor het land te zorgen. Helaas blijft dit beperkt tot enkele scènes. Als laatste is er ‘schurk’ Dirk Zeelenberg, die gedwongen lijkt de neurotische ploerterigheid er extra dik bovenop te leggen, waardoor zijn personage een karikatuur wordt en moeilijk serieus te nemen. Dit komt meer door het matige script dan door zijn acteerwerk.

Nee, Leve Boerenliefde lijkt het te moeten hebben van de weelde aan bijrollen die zijn uitgedeeld aan zowel jonge, nieuwere acteurs als door de wol geverfde veteranen en cameo’s van allerlei BN’ers. Naast de eerdergenoemde Torenstra en Van Bohemen, verdient vooral Jamai Loman lof als clichématig flamboyante maar aandoenlijke productieassistent. Hoogtepunten uit de film zijn de vaak hilarische gastrollen van boeren Erben Wennemars, Syb van der Ploeg en de absurde, eigenzinnige oerboer Frans Zwaagstra van Man Bijt Hond-faam. Vooral de stijve, ongewassen Zwaagstra steekt op hilarische wijze af tegen de schittering van moderne televisie. De fictieve RTL Boulevard-segmenten met Winston, Albert en Bram Moszkowicz zijn ook perfect uitgevoerd: nog nooit is echte televisie zo overtuigend en grappig met fictie vermengd, zelfs niet in Hollywood. Kleine details als de aankondiging van de Leve Boerenliefde-finale rechtsboven in het scherm maken de grap compleet. Wanneer uiteindelijk een sikkeneurige Gerard Joling bij Leve Boerenliefde komt optreden wordt het duidelijk: de grote cast heeft het duidelijk naar zijn zin.

Moderne TV stoort niet alleen de boer
De film is niet bijzonder mooi geschoten. Mede dankzij allerlei televisiesegmenten lijkt de film Leve Boerenliefde soms op een veredelde televisieserie. Lange omgevingsshots worden om zeep geholpen door aanstootgevend sentimentele muziek of schandalige sluikreclame. De vele personages krijgen echter wel ruim de gelegenheid om zich te ontwikkelen. Zo wordt toch het sterkste punt van Leve Boerenliefde voldoende uitgelicht.

Er is een verdeeldheid tussen de typisch Nederlandse nostalgie van het plattelandsbestaan waar de film over gaat en de manier waarop het gepresenteerd wordt. De soundtrack is een vlakke, country-achtige imitatie van Dark Side of the Moon afgewisseld met dramatische, Engelstalige pop-rock die nooit oplaat. De vervelende, ‘meeslepende’ muziek probeert elke emotie af te dwingen en gaat zelfs dwars door dialogen heen, waardoor veel scènes van hun enige ademruimte beroofd worden. Dit werkt de indruk van een rustig, Nederlands boerenbestaan alleen maar tegen.

Conclusie
Leve Boerenliefde is tweeslachtig. Het typisch Nederlandse onderwerp en de grote, leuke cast kunnen de film amper redden van een afgezaagd script en een matige aankleding. De muziek en de dialogen zijn dooddoeners van een anderzijds hartverwarmende film. Je verlaat de bios met een warm gevoel voor de personages, maar wenst ze tegelijk een betere film toe.