review
About Time

De nieuwe hilarische film van Richard Curtis (Love Actually, The Boat That Rocked) ademt integriteit en is charmant in al zijn gedaanten. Liefde en magie zetten aan het denken: voor wie wil je zorgen; op wiens schouders leg je een hand?

About Time is niet de eerste film die mannen tweede kansen geeft in de liefde: Drew Barrymore lijdt in 50 First Dates aan geheugenverlies en ook dat Bill Murray zijn dagen opnieuw beleeft in Groundhog Day ligt volstrekt buiten zijn macht. Hoe anders is dat in het geval van About Time, waarin de rossige Domhnall Gleeson (best bekend als Bill Weasley, één van de broers van Ron in Harry Potter) zijn eerste hoofdrol speelt in de gedaante van Tim.

In Tims familie hebben alle mannen na hun 21^ste de bijzondere zegen om door de tijd te kunnen reizen, al is dat slechts naar momenten die ze zich kunnen herinneren. Zijn vader (Bill Nighy) geeft als advies om deze toverij slechts in te zetten voor een groter goed. Zelf las hij zodoende meermaals de bibliotheek leeg. Tim heeft een eigen heilig doel: hij wil zichzelf aan een vriendin helpen. Als vader is Nighy, net als in het minder bekende Gideon’s Daughter (Poliakoff, 2005), op het eerste gezicht afstandelijk en onbeholpen, alsof zijn kinderen vooral zijn gedachtewereld verstoren. Als Tim gaat studeren wordt hij door zijn warme familie uitgezwaaid met de boodschap vooral niet te vaak wat van zich te laten horen. Later blijkt zijn vader meer dan ‘op zich wel gesteld op’ zijn zoon en de film draait dan niet slechts om Tims zoektocht naar romantische liefde, maar misschien nog wel meer om de liefde binnen, voor en van zijn familie.

Met iemand als Gleeson in de hoofdrol wint About Time bijzonder veel van zijn originaliteit en oprechtheid en samen met Rachel McAdams als zijn meisje Mary zet hij één van de meest geloofwaardige momenten van elkaar-leren-kennen, aftasten en verliefd worden neer. Natuurlijk is dit een romantische komedie waar de kijker bij weg kan zwijmelen, maar in al zijn glorie komt ze tevens dicht in de buurt van hoe de kijker de liefde zelf heeft meegemaakt, of hoe hij die van weleer probeert te onthouden.

Het tijdreizen wordt binnen de film beperkt door verscheidene regels, waardoor deze niet ten onder gaat aan grote gaten in het plot en aan realisme geketende wendingen. De kijker beleeft de tijd zoals Tim dat doet en de sprongen die hij maakt zijn prima te volgen. Nergens domineert dit magische aspect de film, want ook met alle rectificaties die Tim genereert op zoek naar perfectie blijven hij en zijn leven overwegend ongemakkelijk en ongeraffineerd. Zelfs als hij op een gegeven moment zijn dochter in zijn armen heeft, is hij eigenlijk nog steeds geen man maar een jongen, maar juist daarom is hij zo echt.

De kleuren van de film zijn mooi helder en het camerawerk is rustig: beiden dienen om het verhaal te dragen en nemen nooit de overhand. Scènes binnen en buiten wisselen elkaar af, en ook allerhande weersomstandigheden, groene kamers, blauwe keukens, de stad en de zee: er is veel kleur maar die zit in de inrichting en de omgeving en is niet overal met een filter opgeplakt. Dat er een absoluut vermakelijke scène is die zich afspeelt tijdens een diner in het donker, bewijst zeer waardig dat de dialoog scherp, interessant en hilarisch is.

De film zal bij menig kijker zo nu en dan tranen losweken, maar deze wordt altijd weer ondergestopt met het hoogtepunt van de film: allesrelativerende humor. De wat eigenaardige of op zijn minst eigenzinnige personages zijn stuk voor stuk om te koesteren en misschien wel van te houden. Daarbij komt dat de sombere kijk op het leven van bijvoorbeeld Lydia Wilson als zelfdestructieve zus Kit-Kat (die nog op haar plek moet vallen) net zo als waar wordt gepresenteerd, als de mierzoetigheid die sprankelt in de ogen van de lieflijke McAdams en Gleeson.