review
Don Jon

Joseph-Gordon Levitt is in zijn regiedebuut volkomen geloofwaardig als seksmaniak. Buiten dat heeft Don Jon helaas weinig om het lijf.

Don Jon verhaalt over pornoverslaafde Jon Martello (Joseph Gordon-Levitt), die voor het eerst in zijn leven een serieuze relatie op lijkt te bouwen. Zijn waardevolle vangst want onomstotelijk een tien, Barbara Sugarman (Scarlett Johansson), leeft echter andere normen en waarden na. Dankzij beider onvermogen om op een respectvolle manier te communiceren slaat hun prille relatie al gauw op de klippen. De oudere Esther (Julianne Moore) brengt Jon uiteindelijk de grondvesten van het liefdesleven bij.

Allereerst laat de kijker vooral voortdurend flarden geile meiden aan zich voorbij gaan. In zijn bijzonder gestructureerde bestaan keert Jon namelijk meermaals per dag terug naar zijn computer, waar het feest voor hem pas echt begint. Hoewel hij, agressieve brede gast die hij is, elk meisje dat hij een blik waardig gunt mee naar huis kan nemen en neemt, beschouwt hij deze lichamelijke aanvaringen als verre van ideaal. Porno is volgens Jon beter en lekkerder dan seks met een echt meisje, want de meisjes in zijn bed doen niet wat ze op het internet uitvoeren. Gezien seks voor Jon een eenzijdige beleving is, voegt een zacht en warm lichaam weinig toe.

Toegegeven, met een vrouw als Barbara Sugarman in zijn leven is het geenszins opmerkelijk dat hij graag naar zijn computer vlucht. Lust voor het oog die ze mag zijn, heeft ze niet alleen de touwtjes in handen, maar strikt zodoende haast een strop voor hem. De immer kauwgomkauwende Barbara is een ultiem prinsessenmeisje dat haar leven regisseert tot een romantische komedie. Ze laat Jon allerhande beloftes maken over hoe hij zijn leven in zal richten, maar een normaal of openhartig gesprek kan er niet vanaf. Dat zij hem telkens kreunend afwijst, maakt hem tot een gedwongen romanticus die lekker gemaakt wordt met geiligheid, maar zijn verwachtingen nooit mag innen.

Jon leeft in een klein wereldje vol clichés. We zien hoe hij zijn lichaam oppompt in de sportschool, het bed in zijn strak ingerichte appartement opmaakt, met zijn auto door de straten van New Jersey scheurt,  meisjes oppikt in een club, eet met zijn typische Italiaanse familie, biecht in de kerk en porno kijkt. Dit alles wordt ondersteund door scherpe beats en platte praat. Zijn leven is overzichtelijk en hij heeft het graag zoals het is. Een aardig stukje stop-motion-sleur en een ironische knipoog naar de gewoonte van de kerk om zonden te vergeven door een schijnbaar willekeurig aantal weesgegroetjes zijn de zeldzame hoogtepunten.

De grootste misser van de film is de telkens weer geforceerde dialoog, die de toch al vlakke personages nooit interessant of geloofwaardig maakt. Er wordt veel gezucht en gesteund, maar weinig gezegd. Zo is Jons vader (Tony Danza) een opgefokte Italiaan, wil zijn moeder vooral dat hij een meisje vindt zodat haar hoop op kleinkinderen weer op kan laaien en zwijgt zijn zus mysterieus tot dat toch weer te doorbreken. De familie zit gevangen in haar ritme en rituelen en deze film stuit op dezelfde valkuil. Deze wil een originele romantische komedie zijn, maar krijgt zijn personages niet tot leven gewekt.

Tegen het einde van de film wordt alles nog min of meer in perspectief gezet, maar omdat de nuance zolang uitbleef, is deze wending bovenal flauw. De kijker wordt een veel te expliciete schoolles over hoe liefde en seks zouden moeten werken voorgelegd. Esther is gelaagder, interessanter en dan alle andere personages, maar het feit dat ze hier alleen in staat, maakt zelfs haar verschijning gezapig.