review
Sinterklaas en de Pepernoten Chaos

Sinterklaas en de Pepernoten Chaos ontbeert behalve correct spellinggebruik een degelijk plot, interessante personages en overtuigende acteerprestaties.

De nieuwste Sinterklaasfilm van Martijn van Nellestijn zal ongetwijfeld een vloot kinderen naar de bioscopen trekken, maar kosten en moeite lijken gespaard er daadwerkelijk een mooie film van te maken. Van Nellestijn zorgde voor het script en de regie en nam tevens de rol van Joris op zich – de helft van het ongeïnspireerde boevenduo Joris en Boris dat Sinterklaasfilms ontsiert sinds 2002. De films uit deze serie hebben een hoop met elkaar gemeen: Van Nellestijn past telkens dezelfde (‘succes’)formule toe.

Sinterklaas en de Pepernoten Chaos draait om Brutus Brein (Tony Neef) die zich aan de rand van de financiële afgrond bevindt. De enige die niet geraakt lijkt te zijn door de crisis is uiteraard Sinterklaas (Wim Rijken) en zodoende is hij slachtoffer van Brutus’ sinistere plannetjes. Samen met Joris, Boris (Richard de Ruijter) en zijn moeder (Pamela Teves) ontdoet hij Sinterklaas van zijn pepernoten en ontvoert hij Gerard Joling (Gerard Joling). Als losgeld vragen ze dezelfde lading pepernoten, die Sinterklaas gelukkig van Brein en consorten kan kopen. Op het kasteel van Sinterklaas zwaait Tante Til (Hetty Heyting) met de scepter zijnde de ‘beste vriendin van de Sint’. De goedheiligman is niet op de hoogte van alle problematiek tot de kinderen Eva en Milan (Fleur du Pré en Jorrit Wegman) hem met hulp van de koningin (Willeke Alberti) op de hoogte komen stellen van alle consternatie.

De film weet geen Sinterklaasgevoel op te wekken, al is het maar omdat het nooit warm (binnen), donker of gezellig is. Een groot gedeelte van de film speelt zich buiten af, maar hoewel pakjesavond nadert lijkt het altijd een doorsnee septemberdag te zijn. Het is buiten grijs en het kan regenen, maar de mutsen liggen nog verborgen op zolder. Ook Amerigo schittert in afwezigheid. In plaats van de romantiek van de daken en de winter op te zoeken, ziet de hele film eruit alsof het ieder moment kan gaan miezeren: de belichting is te flets. Zelfs het eindfeest vindt buiten plaats, iets wat in de vroege wintervorst uiterst onwenselijk zou zijn.

Een aardig concept dat de film behelst zijn de twee verslaggevers (Herman Verbruggen en Arne Vanhaeke) die, tevens gedupeerd door de bezuinigingen één cameraman moeten delen. Waarom deze twee mannen Vlaming zijn blijft de vraag, en de overdreven uitvoering verhindert het plot meer dan dat het er wat aan toevoegt, maar het blijkt in ieder geval van enige creativiteit.

Alleen voor Eva en in mindere mate Milan, de koningin en Sinterklaas lijkt enige mate van kalmte weggelegd. De Bekende Nederlanders die worden ingezet zijn vaak al een karikatuur van zichzelf. Dat ze elkaar af en toe afkatten en op hun plek zetten (“dat roze gevaarte”), is nauwelijks relativeren te noemen. Zowel in gebaren en mimiek als in stemgeluid wordt alles overdreven. Feit is dat veel van de rollen gespeeld worden door televisiepersoonlijkheden die uiteraard kwaliteiten hebben, maar nu eenmaal geen ervaren acteurs zijn. Deze constatering spreekt boekdelen over wat de regisseur van de medewerkers van deze film verwacht.

Ook in de dialoog blijft niets impliciet. Samenwerking tussen personages lijkt uit den boze, want dat zou er zomaar eens voor kunnen zorgen dat er schot in het plot komt. Alles wordt dubbel en dwars uitgelegd en toch laten de personages elkaar zelden uitspreken. Zodoende stranden gesprekken voortdurend in ergerlijk geharrewar. Jammer is dat nagelaten wordt zo nu en dan een meer of minder subtiele knipoog naar volwassenen te geven. Ouders zullen de kaartjes betalen en hun kroost  in de bioscoopzaal vergezellen, maar krijgen daar geen humor voor terug.