review
Recensie: Feuten Het Feestje

Feuten Het Feestje is een van de grappigste films die Nederland heeft voortgebracht. Temidden van al het drankgebruik en seks met amper meerderjarigen ligt een mooie film met een hart van goud.

Al jaren heeft de ingetogen eerstejaarsstudent Elias (Daniel Cornelissen) stilletjes een oogje op de mooie Lieve (Evita Rozenberg), een platonische vriendin die zijn gevoelens nooit heeft beantwoord. Samen beginnen ze aan een studie, maar dit lijkt niets aan de uitzichtloze situatie te veranderen. Wanneer ze tijdens de introductieweek tegen oud-Mercuriuslid Bram Wagtmans (Manuel Broekman) opbotsen, wordt Lieve verleid om met Wagtmans te gaan naar het inschrijffeest van H.S.C. Mercurius, een sterk corporale studentenvereniging. Wagtmans en kornuiten doen het feest aan als een respijt van hun burgerlijke bestaan van zweverige crèches, zelfgemaakte lasagne en routineuze baantjes. In een vlaag van jaloezie komt ook Elias op het feest opdagen, maar door mot met de politie en baldadige oud-leden, escaleert de fuif in hoog tempo, met Elias er middenin.

Feuten Het Feestje borduurt vrolijk verder op de televisieserie. Oudgedienden Beeksma (Jurjen van Loon), Noordzij (Ruben Brinkman), de De Ruyters (Hanna Verboom en Tim Murck) en De Wit (Anna Speller) maken wederom hun aangename opwachting, maar de film doet er goed aan om wat nieuwe gezichten te introduceren. Vooral Cornelissen als Elias past als gegoten binnen het luide, dronken gezelschap. Het acteerwerk van de gehele cast is kostelijk, maar Murck steelt uiteindelijk de show met zijn hilarische rol als Olivier de Ruyter, een onverbeterlijke negendejaars bij wie oeverloos feesten nog meer in het bloed zit dan de alcohol.

De acteurs hebben een hoop te danken aan het slimme script van Willem Bosch en de vaardige regie van Lourens Blok, die ook al samenwerkten bij de serie Van God Los. Bosch heeft erg grappige, schertsende en geloofwaardige dialogen geschreven voor sympathieke personages, en voor een film die hoofdzakelijk draait om een zeer uitbundig feest is werkelijk alles uit de kast getrokken. De provocatieve corpsballen kennen een slechte reputatie, maar het is onmogelijk om niet mee te lachen wanneer ze argeloos met bier smijten, of wetsdienaars met nazi’s vergelijken (met als hoogtepunt Olivier die nonchalant het Horst Wessel-lied zingt in het gezicht van een stijve ME’er) voordat ze ermee op de vuist gaan. Desalniettemin hebben de ballen een groot hart voor hun feuten, knorren en sjaars. Elias wordt hartverwarmend onder de hoede genomen door Noordzij en Beeksma, nadat hij de eerste een dikke homo noemt en daarna wordt gehoekt door een agent. De onhandige ‘relatie’ tussen Elias en Lieve lijkt de rode draad van de film te zijn, maar na tirades van een verbitterde Praeses en een boze huismoeder, ontpopt de moraal van Feuten Het Feestje zich tot een boodschap over volwassen worden. Op een gegeven moment is het feesten voorbij. De oude garde verlaat het hof en laat de nieuwe zijn gang gaan in de herpestempel van H.S.C. Mercurius.

Dit alles wordt vaardig verteld met de regie van Blok en de kleurrijke fotografie van Jacco van Ree. Al vanaf het stijvolle openingsshot van rijen blauwe collegebanken is duidelijk dat hoewel het een komedie betreft, er serieus werk van de film is gemaakt. Feuten Het Feestje oogt goed en klinkt goed. Grappen worden op treffende wijze getimed en geaccentueerd door de regie. De duur van tachtig minuten is een verademing in een tijd dat zelfs komedies de tweeuursgrens voortdurend passeren. Het getuigt eerder van het natuurlijke verloop van de film, dan een gebrek aan materiaal.