nieuws
Blood Ties
Conclusie
Al is Blood Ties als politiethriller en familiedrama niet uniek in zijn soort, de uitstekende acteerprestaties en interessante personages maken het toch een spannende, meeslepende zit. Vooral Owen en Crudup lijken voor hun rollen gemaakt.De misdaadfilm Blood Ties van Guillaume Canet is spannend en subliem geacteerd, maar iets te onopmerkelijk en voorspelbaar.
Chris Pierzynski (Clive Owen) komt in 1974 vrij uit de gevangenis, na gezeten te hebben voor moord. Hij trekt in bij zijn sceptische broer Frank (Billy Crudup), inmiddels een enigszins gerespecteerd politieagent. Ondanks dat Chris aanvankelijk probeert zijn leveren te beteren, wacht hem enkel afwijzing en cynisme en valt hij terug in zijn oude, misdadige gewoonten. Wanneer na een aantal brute overvallen, moorden en een uitstapje in de mensenhandel de politie Chris eindelijk op het spoor komt, komt ook Frank flink onder druk te staan. Frank komt voor de keuze tussen tegenstrijdige deugden te staan: staat hij aan de kant van het recht, of van zijn familie?
Aan goed acteerwerk is in Blood Ties geen tekort. Owen is een intimiderend beest als de delinquente familieman Chris. De rol van misdadiger met een gouden hart is al vaker gespeeld, maar Owen haalt het beste uit deze twee zijden. Complexer is het personage van Crudup, een ogenschijnlijk integere agent die al dan niet de vriend van zijn ex (respectievelijk Matthias Schoenaerts en Zoe Saldana) op laat sluiten om er met haar vandoor te gaan. Hij is trouw aan zijn werk, maar voelt tevens uit schuldgevoel de drang om zijn broer te beschermen wanneer deze over de schreef gaat. Crudup speelt de gekwelde, maar vastberaden man met verve. Bijrollen van de kille, verslagen Marion Cotillard en haar tien jaar jongere evenbeeld, de naïeve, breekbare Mila Kunis zijn evengoed overtuigend.
Het is voornamelijk een gebrek aan originaliteit waar de film mee kampt. Dialogen en shots voelen stoffig en banaal aan, alsof ze in de filmgeschiedenis al ontelbare keren gebruikt zijn. Ook de familiedynamiek brengt niets nieuws. Clichés zijn op zich geen doodzonde, maar ondanks de uitstekende personages en overtuigende presentatie brengt Blood Ties simpelweg niets nieuws. De soundtrack behelst zeer typische jaren ’70-funk en classic rock, maar bevat desalniettemin een aantal originele keuzes.
