review
Otto is een neushoorn

Topper vindt een magisch potlood en fleurt zodoende zijn zomervakantie op met een vleesgeworden neushoorn. Otto is een neushoorn (Kenneth Kainz) is een bewerking van het Deense kinderboek (1972) van Ole Lund Kirkegaard. In 1983 werd er al een speelfilm van gemaakt en nu volgt het verhaal Pudding T en Orla de Kikkerslikker op als animatiefilm.

De vaders van de kinderen uit Toppers klas zijn koel en rigide. Ze zien erop toe dat hun kroost geen tijd verspilt aan schatgraven of fantasie. Elke vorm van normbesef ontlenen de kinderen aan wat hun papa’s ze verteld hebben. Zodoende is Toppers beste vriend Hugo eigenlijk een beetje duf: altijd zijn vader napratend heeft hij weinig pit en als hij bang is moet hij zelfs gapen.

Topper heeft een vaderfiguur om brieven aan te schrijven, maar woont alleen met zijn moeder op de bovenste verdieping van een mooi rood huis. Met een lange zomervakantie voor de boeg kan hij zichzelf gelukkig prijzen met zijn inventiviteit: hij verveelt zich nooit. De één jaar oudere Sille verklaart hem stapelgek maar nodigt hem wel uit voor haar verjaardagsfeestje, onder de voorwaarde dat hij een gedenkwaardig cadeau meebrengt.

Rasoptimist Topper heeft net als de meeste personages sprieterige haren, een lange neus en eigenwijze zomersproeten. Het gemoedelijke zeestadje waar hij in woont is kleurig, maar er gebeurt nooit iets opmerkelijks. Dit verandert wanneer Topper met een bijzonder potlood een neushoorn tekent en deze tot leven komt. Het enorme beest maakt het hele huis aan het schudden waardoor alle bewoners algauw vriend of vijand van hem worden.

De komst van de neushoorn zorgt behalve voor leven in de brouwerij voor een hoop zorgen: de bakkersvrouw behandelt Hugo bijvoorbeeld als een dom ventje en verkoopt de kinderen pas brood als ze een list verzinnen. Maar in het huis wonen ook de behulpzame meneer Holm en de zo goed als dove mevrouw Flora (ingesproken door Hetty Heyting), die hooi halen en koekjes bakken en daarmee een welkome afwisseling zijn op alle dwarsliggende volwassenen.

Uiteindelijk is het Toppers vader, praktisch een kopie van Efraïm Langkous, die alle losse eindjes aan elkaar knoopt en zo het hoogtepunt van de film vormt. Topper heeft zodoende niet alleen het hele dorp nader tot elkaar gebracht, maar hij heeft ook eindelijk een droomgezin, met niet alleen een liefdevolle moeder maar ook een grote grappige vader.

Het verhaal van Topper is luchtig en verkwikkend. Hij accepteert welwillend dat hij een beetje kan toveren, dat het meisje waarop hij verliefd is hem maar maf vindt en dat zijn vader voor onbepaalde tijd uit zicht is. De vele personages zorgen voor veel grapjes, maar de typetjes zijn soms erg overdreven en van al die negatieve dramatiek wordt de kijker af en toe misschien een beetje naar. Omdat Topper meestal zo monter is, zijn de gevoeligere stukken ontroerend. Zo is er een scène waarin hij uit een kast probeert te ontsnappen als plots de brieven die hij zijn vader schreef van de hoogste plank naar beneden donderen. Er wordt geen woord teveel over gerept: hij heeft een kalm gesprek met zijn moeder, niet overdreven emotioneel maar eerlijk en open. De animatie is niet bijzonder soepel: de bewegingen zijn vaak wat houterig en de 3D-beelden voegen simpelweg niets toe aan het verhaal. Voor de jonge kijkers zal de algehele vrolijke uitstraling van de film echter het belangrijkst zijn, en die is klasse.