review
La Tendresse

La Tendresse (Marion Hänsel) is een zachtmoedige film over gescheiden ouders die hun zoon ophalen na een ski-ongeluk. De makers laten alle clichématige paden links liggen, maar in plaats daarvan gebeurt er helemaal niks.

De openingsscène is prachtig: langzaam en geluidloos zien we hoe twee mensen een weids en maagdelijk sneeuwlandschap doorkruisen. De rust waarmee het shot is gefilmd is veelbelovend, maar blijkt vooral een voorbode van eentonigheid. Het plot van La Tendresse is namelijk rechtdoorzee. Twintiger Jack (Adrien Jolivet) is ski-instructeur in het wintersportdorp Flaine in de Franse Alpen. Na een ongelukkige val komen zijn inmiddels al vijftien jaar gescheiden ouders hem en zijn busje ophalen, om vervolgens in twee auto’s terug naar België te rijden.

Hoewel het min of meer gedwongen samenzijn logischerwijs stroeve gesprekken, ongemakkelijke situaties en onverwerkt verdriet zou kunnen generen, blijft elk gevoel van drama uit. Frans (Olivier Gourmet) heeft een amusante kop, waar hij de (schaarse) gebeurtenissen mee becommentarieert en relativeert. Hij heeft een nukkige en bitse kant, maar is desalniettemin een sympathieke kerel. Eenzelfde realistisch karakter heeft moeder en ex-echtgenote Lise (Marilyne Canto). Zij giechelt als een dromerig meisje, zorgt voor haar zoon als een vrouw en is bovenal een menselijk vat vol emoties en ervaringen. Wanneer de twee zuidwaarts keren, wordt hun relatie subtiel en treffend blootgelegd. Ze zijn volwassen en hebben hun leven op orde; storten zich niet zomaar in vergane glorie. Wel herkennen ze elkaars ziel en zaligheid nog, maken ze grapjes en plagen ze wat.

Ook wanneer ze Jack met zijn wintersportvrienden en -vriendin in zijn resort vinden verloopt alles ongedwongen. Het gezin is niet bijzonder hecht, maar de zelfstandige zoon heeft er toch geen moeite mee even afhankelijk van zijn ouders te zijn, noch lijkt hij het vreemd te vinden zijn ouders weer samen te zien. De rol van Jack is minder diep uitgewerkt dan die van zijn ouders. Hij kabbelt gemoedelijk voort op het plot, maar voegt zelf simpelweg niets toe. Zijn sportieve en knappe vriendin Allison (Margaux Châtelier) bevestigt met haar verschijning vooral dat Jack het goed maakt. La Tendresse lijkt met haar gebrek aan leed een Franse utopie van de echtscheiding, of van de banaliteit.

Visueel biedt de film na de opening geen bijzonderheden. De road movie die het deels is, vraagt om uitzichten. De inzichten ontbreken. La Tendresse is niet verrassend en zal je niet lang bijblijven, maar is ook niet pretentieus. Het is geen crime om Jack en Lise even te volgen: ze hebben een bevallige zoon voortgebracht, ze kunnen lachen om het leven en lijden niet onder de grillen van een tenenkrommend plot. De film zou wat meer spanning kunnen gebruiken, maar het alledaagse dat deze uitdraagt is afdoende om sympathie op te wekken. Een goed voorbeeld daarvan zijn de ontmoetingen met een meisje in de lift en een lifter (Sergi López). Deze zijn niet geforceerd, niet groots, maar daarom niet minder boeiend.