review
I, Frankenstein

In I, Frankenstein wil Prins Naberius (Bill Nighy) de mensheid ten onder zien gaan. De Gargouilles proberen daar onder leiding van koningin Leonora (Miranda Otto) een stokje voor te steken. Deze strijd is al vrij bizar, maar de rol van het monster van Frankenstein (Aaron Eckhart) maakt de film ronduit belachelijk.

Twee eeuwen geleden heeft een briljante wetenschapper stukken van acht lijken aan elkaar genaaid en dat monster, dat er overigens prima uitziet, tot leven weten te brengen. Wanneer dit levende lijk zijn schepper begraaft, vliegen de demonen hem plotseling om de oren. Wat ze van hem willen is onbekend, maar een prachtig gebruind duo (Caitlin Stacey en Mahesh Jadu) dat toevallig in de buurt was, redt hem van ze. Zij nemen hem mee naar een kathedraal, thuisbasis van de Gargouilles, met als voornaamste vraag of hij hen bij wil staan in hun strijd tegen de demonen. Het ‘schepsel’ noemen ze Adam en ze leggen hem (vaker aan verwezen als ‘het’) uit dat het lot van de hele mensheid afhangt van hun heilige oorlog. Demonen zijn namelijk alleen uit te schakelen met heilige wapens (en een wapen is heilig als het Gargouilles-teken erin is gekerfd). In eerste instantie wil Adam niks met de Gargouilles te maken hebben, maar jaren later kruisen toch hun paden weer.

De gebeurtenissen volgen elkaar plichtsgetrouw op en de zogenaamd betekenisvolle blikken zijn een voorbode van wat voor bombastische zeepbel de hele film eigenlijk is. Ondanks dat alles op het spel staat, lijkt niets daadwerkelijk wortels met de wereld te hebben. De film lijkt zichzelf bloedserieus te nemen tot Nighy met zijn voortreffelijke gevoel voor timing verschijnt. In tegenstelling tot al het overdreven acteerwerk van de rest wordt prins Naberius zodoende een sympathiek en redelijk interessant personage. Nighy is zo ironisch dat hij de film en zichzelf af en toe op de hak lijkt te nemen, maar dat compenseert het slechte plot niet. Het overgrote deel van de dialoog heeft een functie voor de kijker in plaats van voor de personages.

Naberius heeft als enige zijn kleding aangepast aan de moderne tijd (Adam is alleen maar naar de kapper geweest) en heeft tevens een geavanceerd lab opgezet met twee onderzoekers (waarom maar twee?) tot zijn beschikking. Één van hen is de intelligente blondine Terra (Yvonne Strahovski), die als elektrofysioloog de grenzen van de wetenschap opzoekt door te proberen ratten tot leven te wekken. Dat ze eigenlijk een pion is in een heel ander project ontdekt ze pas wanneer Adam het haar uitlegt: “Your boss is a demon prince called Naberius.” Als haar lukt wat Victor Frankenstein ooit lukte, zouden de rapen gaar zijn. Naberius heeft namelijk een Matrix-achtige opslag van lijken die wachten om tot leven gewekt te worden, zodat ze hem kunnen helpen de wereld te verwoesten. Zeker wanneer ze nog geen flauw idee heeft van wat er zich om haar heen afspeelt, heeft Strahovski een aardige rol. Ze gaat als een verontwaardigd en onschuldig kind op haar strepen staan als ze haar werk niet fatsoenlijk uit kan voeren, maar wordt algauw overspoeld door protserige confrontaties.