review
The Keeper of Lost Causes

Zo rond de milleniumwisseling deed een nieuw genre zijn intrede in de boekenwereld: de literaire thriller. Waarin het onderscheid ligt met een niet-literaire thriller is me nooit duidelijk geworden, maar boeken zoals de Millenium-trilogie van Stieg Larsson, de megalomane meuk van Dan Brown en in eigen land de werken van Saskia Noort gaan als warme broodjes over de toonbank. Ook Jussi Adler-Olson, na in eerste instantie bekend geworden met boeken over Groucho Marx, schrijft in dit lucratieve genre. Inmiddels heeft hij vijf boeken geschreven in de Serie Q, over een detective die afgedankte zaken opnieuw onder de loep neemt. Deel één, Kvinden I Buret (in het Nederlands vertaald als De Vrouw in de Kooi), heeft inmiddels de weg naar het witte scherm gevonden in de regie van Mikkel Nørgaard onder de internationale titel The Keeper of Lost Causes. Het resultaat is een erg formularische politiethriller die, op enkele punten na, niet spannend genoeg is om noemenswaardiger te worden dan de gemiddelde aflevering van Flikken Maastricht. Desalniettemin is het een kassucces in thuisland Denemarken.

Detective Carl Mørck (Nikolaj Lie Kaas) is alles kwijt: zijn vrouw is bij hem weggegaan, zijn beste collega’s zijn omgekomen of verlamd in een schietongeval en tot overmaat van ramp wordt hij door zijn meerdere verbannen naar het cold case-archief, het zogenaamde departement Q. Daar wordt hij bijgestaan door de Assad (Fares Fares), die al lang blij is niet meer in het magazijn te hoeven werken. Nu wil het toeval dat de eerste cold case die ze tegenkomen, de zelfmoord van de mooie jonge politica Merete Lynggaard (Sonja Richter), bol staat van eigenaardigheden. Al snel komen de twee tegengestelde geesten erachter dat hier helemaal geen sprake is van zelfmoord. Als kijker krijgen wij te zien hoe Merete in een drukcabine wordt vastgehouden door een onbekende sadist, die haar elke dag van nieuw eten en een toilet voorziet maar tevens de luchtdruk in het vertrek steeds verder ophoogt. Carl en Assad zijn voornemens om de zaak op te helderen, maar worden hierbij tegengewerkt door hun oversten.

Wat een origineel gegeven dat de hoofdpersoon een cynische detective is, maar zijn sidekick een vrolijke amateur. Ze vullen elkaar zo leuk aan! Toch rottig dat ze zo in de weg worden gezeten door de politiestaf, maar moedig dat ze tegen de autoriteiten in durven te gaan. Interessant ook, die vraag waarom een onschuldige politica door een koelbloedige psychopaat gevangen wordt gehouden. Zou het iets uit haar verleden zijn?

Zo moddert The Keeper of Lost Causes voort van het ene literairethrillercliché in het andere. Er wordt prima geacteerd door Kaas, Richter en Fares en de audiovisuele kwaliteiten zijn redelijk, maar het plot stijgt niet boven dat van een willekeurige tv-crimi uit. Ook zit de tijdspanne wat ongemakkelijk in elkaar: door middel van flashbacks krijgt het publiek alle informatie al waar ons onorthodoxe duo nog achter moet komen, het is onduidelijk vanuit welk perspectief er plots gekeken wordt. Nu behoren de scènes in de drukcabine tot de spannendste in de film, maar ze zijn onsubtiel en onlogisch in het verhaal verwerkt.